Πολλές χιλιάδες κόσμου, μεταξύ τους πολυάριθμοι παλαίμαχοι στρατιώτες, τίμησε σήμερα στο Λίσμπερν, στα νοτιοδυτικά του Μπέλφαστ, την 50η επέτειο από την επέμβαση του βρετανικού στρατού στη Βόρειο Ιρλανδία, σε μία εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε υπό την περιφρούρηση μεγάλης δύναμης αστυνομικών.
«Απωλέσαμε έναν τρομακτικά μεγάλο αριθμό από συναδέλφους εξαιτίας των τρομοκρατικών δολοφονιών και βρισκόμαστε εδώ για να τιμήσουμε τη μνήμη τους, για να τους θυμηθούμε», τόνισε ο 56χρονος Ίαν Σίμπσον, εκπρόσωπος της Ένωσης Παλαιμάχων της Βορείου Ιρλανδίας, η οποία και διοργάνωσε την εκδήλωση, που περιελάμβανε ομιλίες, παρέλαση και θρησκευτικό μνημόσυνο.
Μία μεγάλη δύναμη των δυνάμεων ασφαλείας είχε αναπτυχθεί στην περιοχή με την αφορμή της εκδήλωσης, περιλαμβανομένων και εκπαιδευμένων αστυνομικών σκύλων, μεταδίδουν οι ανταποκριτές του Γαλλικού Πρακτορείου.
«Είναι μία θλιβερή ημέρα, αλλά είμαστε εδώ για να εκμεταλλευθούμε την ευκαιρία να βρεθούμε όλοι μαζύ ξανά ως συνάδελφοι», πρόσθεσε ο Σίμπσον.
Προ 50 ετών, 300 Βρετανοί στρατιώτες είχαν αναπτυχθεί για πρώτη φορά στην βρετανική επαρχία της Βορείου Ιρλανδίας, έπειτα από ένα αιματηρό τριήμερο, με σοβαρά επεισόδια, στο προπύργιο της καθολικής κοινότητας του Λόντοντερι.
Η επιχείρηση «Σημαία» (Banner), που αρχικά προοριζόταν να έχει περιορισμένη έκταση επέμβασης, επέπρωτο τελικά να διαρκέσει 38 ολάκερα χρόνια κι αναδείχθηκε ως η πλέον μακρόχρονη στρατιωτική επιχείρηση στην ιστορία. Στο απόγειο της επιχείρησης ο αριθμός των Βρετανών στρατιωτών, που είχαν αναπτυχθεί στη Βόρειο Ιρλανδία για να διατηρήσουν την τάξη, έφθανε τους 30.000 .
Η Βόρειος Ιρλανδία είχε διχασθεί περίπου τρεις δεκαετίες λόγω εκτεταμένων επεισοδίων βίας ανάμεσα στην καθολική και την προτεσταντική κοινότητας, τα οποία ονομάσθηκαν «Ταραχές». Οι Καθολικοί υποστήριζαν την ένωση με την ανεξάρτητη Δημοκρατία της Ιρλανδίας, ενώ οι Προτεστάντες υπερασπίζονταν την υπαγωγή της επαρχίας στο Βρετανικό Στέμμα.
Για πολλούς Βρετανούς, οι στρατιώτες που υπηρέτησαν στη Βόρειο Ιρλανδία είναι ισοδύναμοι με ήρωες, που υποστήριζαν την τήρηση της τάξης, αλλά οι οποίοι δεν έτυχαν της αναγνώρισης που τους άρμοζε. Για πολλούς Ιρλανδούς όμως, η παρουσία του βρετανικού στρατού τροφοδοτούσε την ένταση και τη βία. Περίπου το 10% από τα 3.500 θύματα των «Ταραχών», που μεταξύ τους απαριθμούνται πολλοί άμαχοι, είχαν βρει τον θάνατο από τον στρατό και την αστυνομία. Η βρετανική κοινή γνώμη ακόμη είναι διχασμένη ως προς τις δίκες στρατιωτικών για ωμότητες στη Βόρειο Ιρλανδία, με την Ένωση Παλαιμάχων να αντιτίθεται στη διεξαγωγή της.
