Μακρόν – Ντράγκι στο τιμόνι της Ε.Ε. μετά τη Μέρκελ

Καθώς η εποχή της Αγκελα Μέρκελ οδεύει προς το τέλος της και η Γερμανία αναλώνεται στις εσωτερικές υποθέσεις της, ενόψει των εκλογών του Σεπτεμβρίου, ο Εμανουέλ Μακρόν και ο Μάριο Ντράγκι επιδιώκουν να καλύψουν το κενό με ένα νέο είδος ευρωπαϊκής ηγεσίας. Η πρωτοφανής «Αντάντ» ανάμεσα στη Γαλλία και την Ιταλία ξεκίνησε πέρυσι το καλοκαίρι, όταν ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν και ο τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας, Τζουζέπε Κόντε, πίεσαν τις Βρυξέλλες για ένα πιο φιλόδοξο σχέδιο ανάκαμψης. Με την ανάληψη της πρωθυπουργίας της Ιταλίας από τον Μάριο Ντράγκι, στις αρχές της χρονιάς, οι δεσμοί έγιναν ακόμη ισχυρότεροι, ενώ οι δύο χώρες ετοιμάζονται να συνυπογράψουν συμφωνία συνεργασίας (Συνθήκη του Κυριναλίου), ανάλογη με τη γαλλογερμανική συνθήκη του 1963. 

«Πρόκειται για πραγματική αλλαγή, δεν υπάρχει προηγούμενο τόσο στενών γαλλοϊταλικών δεσμών από το 1945», λέει ο καθηγητής Πολιτικής Ιστορίας και Κοινωνιολογίας στη σχολή Sciences Po του Παρισιού, Μαρκ Λαζάρ. Ο Λαζάρ θεωρεί ότι ο Μακρόν βλέπει τον Ντράγκι ως «alter ego του κι ακόμη παραπάνω». 

Η συμμαχία Παρισιού – Ρώμης έχει ρόλο-κλειδί στη συζήτηση για τη μεταρρύθμιση των δημοσιονομικών κανόνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το ζήτημα θα επανέλθει στην ατζέντα το φθινόπωρο, όταν η Κομισιόν θα εξετάσει την αναθεώρηση των κανόνων που περιορίζουν τα ελλείμματα στο 3% του ΑΕΠ και το χρέος στο 60% του ΑΕΠ. «Οι δύο χώρες συμφωνούν ότι το δημοσιονομικό πλαίσιο είναι πολύ περιοριστικό», λέει ο οικονομολόγος του ινστιτούτου Μπρίγκελ, Γκρέγκορι Κλέις. 

Τους τελευταίους μήνες, ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Μπρινό Λεμέρ ζητά αναπροσαρμογή των δημοσιονομικών κανόνων, ώστε η κοινή εγγύηση του χρέους, μέτρο που εισήχθη κατ’ εξαίρεση λόγω πανδημίας, να μονιμοποιηθεί. Το ίδιο έχει ζητήσει και ο Ντράγκι αλλά και ο Ιταλός πρόεδρος Ματαρέλα, ο οποίος, στην επίσκεψή του στο Παρίσι, ζήτησε από την Ε.Ε. «να συνεχίσει να εκδίδει κοινό χρέος». 

Εν τω μεταξύ, στην Κομισιόν, υπεύθυνος για τη μεταρρύθμιση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης είναι ο επίτροπος Οικονομικών Πάολο Τζεντιλόνι, ο οποίος, ως πρωθυπουργός της Ιταλίας, είχε κάνει τα πρώτα βήματα για τη γαλλοϊταλική συνθήκη. 

Ο Γάλλος βουλευτής Κριστόφ ντι Πομπεό υποστηρίζει ότι η συνθήκη μπορεί να «δημιουργήσει έναν άξονα που να δείχνει ότι υπάρχει αντίβαρο στη Γερμανία». 

Η θέση της Γερμανίας

Παρά την προσέγγιση με την Ιταλία, όμως, η Γαλλία δεν ξεχνάει τη Γερμανία. Η Γαλλία φροντίζει να μη δίνει την εντύπωση ότι ο λόγος που ζητάει χαλάρωση των δημοσιονομικών κανόνων είναι το δικό της χρέος. Το Παρίσι θα συνεχίσει να επιζητεί τη συναίνεση του Βερολίνου και σε αυτόν τον τομέα.