Η ζωή στα καταφύγια – Οι Ουκρανοί για έκτη μέρα στα σκοτεινά υπόγεια

Ο πολεμικός παραλογισμός συνεχίζεται, αλλά οι Ουκρανοί πολίτες είναι αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την πατρίδα τους. Μαζί τους και εθελοντές από ξένες χώρες που προσέρχονται στις πρεσβείες. Αυτά… στον πάνω κόσμο. Διότι υπάρχει και ο… κάτω, στα καταφύγια, όπου επί έξι ημέρες όλη η ζωή έχει μεταφερθεί εκεί ακόμα και τα νοσοκομεία.

Έκτη μέρα πολεμικού παραλογισμού, και στην παραθαλάσσια Οδησσό οι πολίτες οχυρώνονται απέναντι σε μια ρωσική απόβαση.

Στο πολύπαθο Χάρκοβο, που βάλλεται ανηλεώς από τα ρωσικά στρατεύματα, εθελοντές σπεύδουν στα οδοφράγματα, επιστρατεύοντας κάθε θάρρος και κουράγιο.  Είναι η πατρίδα μας και πρέπει να την υπερασπιστούμε, δεν πρόκειται να ενδώσουμε, λένε.

Μέλη της ουκρανικής πολιτοφυλακής συναρμολογούν εξοπλισμό, έτοιμοι κι εκείνοι να υπερασπιστούν τα δίκαια της πατρίδας τους.

Από την άλλη, εθελοντές από άλλες χώρες έχουν αποφασίσει να αθροίσουν τις δυνάμεις τους στα πολεμικά μέτωπα της Ουκρανίας, όπως συμβαίνει με τους Βρετανούς που κατατάσσονται ως έφεδροι στην ουκρανική πρεσβεία στο Λονδίνο. Όπως λένε «είναι εμφανές, χρειάζονται βοήθεια. Είμαστε νεαροί, δυνατοί, γυμνασμένοι άνθρωποι. Γιατί να μη βοηθήσουμε αφού μπορούμε;».

Κι ενώ η ζωή στον πάνω κόσμο σκοτεινιάζει, δημιουργείται μία νέα στον… κάτω. Οι Ουκρανοί που μένουν πίσω μεταφέρουν όλη τη ζωή τους στα καταφύγια -επίσημα και αυτοσχέδια- σε ένα πιο ασφαλές σκοτάδι.

Στο Κίεβο, τα τραυματισμένα και νεογέννητα παιδιά του νοσοκομείου παίδων μεταφέρονται στα υπόγεια του κτιρίου, όπου γιατροί, νοσηλευτές και συνοδοί προσπαθούν να σώσουν οτιδήποτε κι αν σώζεται. Το ίδιο συμβαίνει και στο γενικό νοσοκομείο της ουκρανικής πρωτεύουσας.

«Με τρεμάμενη καρδιά σάς λέω ότι ο πρώτος ασθενής που χειρούργησα (από ενάρξεως του πολέμου) ήταν εξάχρονο αγοράκι με θραύσματα στον λαιμό. Το φροντίσαμε και ζει» αναφέρει γιατρός.

Στο Λβιβ, τα πρόσωπα των παιδιών καθρεφτίζουν την πολεμική μανία, αυτή την άδικη μοίρα που τα στιγματίζει εξ απαλών ονύχων.

Από τα μάτια των παιδιών βγαίνει συνεχώς η ίδια κραυγή – αφήστε μας να ζήσουμε…