Μπορεί σήμερα η Ουκρανία να γιορτάζει την Ημέρα της Ανεξαρτησίας της, αλλά ταυτόχρονα συμπληρώνονται έξι μήνες από την εισβολή της Ρωσίας.
Μισός χρόνος έχει περάσει από τότε που τα ρωσικά τανκς πέρασαν τα ουκρανικά σύνορα, έπειτα από το πομπώδες διάγγελμα του Βλαντίμιρ Πούτιν. O «πυρετός» των ειδήσεων των πρώτων ημερών έχει αντικατασταθεί πλέον, ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι αντικείμενο καθημερινών συζητήσεων, η φρίκη έχει γίνει πλέον συνήθεια εν μέσω των άλλων προβλημάτων που αναδείχθηκαν μετά την εισβολή (όπως η ενεργειακή κρίση και ο πληθωρισμός).
Όλο αυτό το διάστημα, όμως, οι φρικαλεότητες κατά των αμάχων συνεχίζονται, ο αριθμός των νεκρών αυξάνεται, εκατομμύρια πρόσφυγες έχουν εγκαταλείψει την πατρίδα τους και πόλεις της Ουκρανίας έχουν γίνει συντρίμμια.
Ο ίδιος ο πόλεμος έχει περάσει αρκετά στάδια: από την αρχική ψυχρολουσιά και τη μετέπειτα ηρωική αντίσταση των Ουκρανών, μέχρι την αλλαγή της στρατηγικής της Ρωσίας και τις επιτυχίες της στο ανατολικό μέτωπο.
Τώρα, βρίσκεται πάλι σε μια νέα φάση. Όπως και στη Δύση φαίνεται να υπάρχει μια έλλειψη κινητικότητας απέναντι στο θέμα (μετά τον καταιγισμό κυρώσεων κατά της Ρωσίας) και με τους πολίτες να έχουν πια άλλες προτεραιότητες λόγω της ακρίβειας, έτσι και η διαμάχη της Ουκρανίας και της Ρωσίας φαίνεται πως έχει φτάσει σε ένα τέλμα.
Ένα τέλμα που είναι, ωστόσο, επικίνδυνο καθώς στο επίκεντρο βρέθηκε πρόσφατα το πυρηνικό εργοστάσιο της Ζαπορίζια, ενώ την ίδια ώρα καραδοκεί το βαρύ σύννεφο της επιδείνωσης της ενεργειακής και της επισιτιστικής κρίσης. Παράλληλα, οι Ρώσοι προσπαθούν να εδραιώσουν ένα status quo στις περιοχές που έχουν καταλάβει στο Ντονμπάς και τη Μαύρη Θάλασσα, ενώ οι Ουκρανοί συνεχίζουν τις επιτυχίες με μεμονωμένα χτυπήματα κατά του εχθρού.
