Κλιματική αλλαγή : Έως και επτά φορές ταχύτερα θα επηρεάζονται οι ωκεανοί μέχρι το 2050

Ο ρυθμός της κλιματικής αλλαγής στα βάθη των παγκόσμιων ωκεανών ενδέχεται να είναι ακόμη και επτά φορές υψηλότερος στο δεύτερο μισό του αιώνα, αν οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου δεν περιοριστούν δραματικά, σύμφωνα με νέα έρευνα.

Οι διαφορές της αύξησης της θερμοκρασίας σε διαφορετικά βάθη θα έχει τεράστιες επιπτώσεις για την άγρια ζωή των ωκεανών, επισημαίνεται σε δημοσίευμα του The Guardian. Είδη που στηρίζονται το ένα στο άλλο για την επιβίωσή τους ενδέχεται να διαχωριστούν, καθώς μεταναστεύουν προκειμένου να επιβιώσουν.

Στη νέα έρευνα, οι επιστήμονες έλεγξαν έναν δείκτη που αποκαλείται ταχύτητα κλιματικής αλλαγής, και αναφέρεται στην ταχύτητα με την οποία θα πρέπει να κινηθούν τα είδη προκειμένου να παραμείνουν στις θερμοκρασίες που ενδείκνυνται για την επιβίωσή τους, καθώς οι ωκεανοί υπερθερμαίνονται.

Η μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Nature Climate Change, ανακάλυψε πως διαφορετικά μέρη του ωκεανού ενδέχεται να αλλάξουν με διαφορετικούς ρυθμούς, καθώς η επιπλέον θερμότητα που προκύπτει από τα αυξανόμενα επίπεδα αερίων του θερμοκηπίου κινείται στα τεράστια βάθη του.

Μέχρι το δεύτερο μισό του αιώνα, η έρευνα ανακάλυψε «ραγδαία επιτάχυνση της έκθεσης ολόκληρης της στήλης ύδατος στην κλιματική αλλαγή».

Η μελέτη χρησιμοποίησε κλιματολογικά μοντέλα για να εκτιμήσει σε πρώτη φάση τα σημερινά επίπεδα ταχύτητας κλιματικής αλλαγής σε διαφορετικά βάθη του ωκεανού και έπειτα τους μελλοντικούς ρυθμούς με βάση τρία διαφορετικά σενάρια: Ένα στο οποίο οι εκπομπές αρχίζουν να μειώνονται από τώρα, ένα άλλο στο πλαίσιο του οποίου η μείωση σημειώνεται στα μέσα του αιώνα και ένα τρίτο στο οποίο οι εκπομπές συνεχίζουν να αυξάνονται μέχρι το 2100.

Ο καθηγητής Χόρχε Γκαρσία Μολίνος, του πανεπιστημίου Hokkaido και ένας εκ των συγγραφέων της έρευνας, αναφέρει: «Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι η βιοποικιλότητα του βυθού ενδέχεται να βρίσκεται σε τεράστιο κίνδυνο, καθώς έχει προσαρμοστεί σε πολύ πιο σταθερά θερμικά περιβάλλοντα».

Αυτή τη στιγμή, η υπερθέρμανση του πλανήτη ήδη οδηγεί είδη που ζουν σε όλα τα στρώματα του ωκεανού, από την επιφάνεια μέχρι και 4 χιλιόμετρα κάτω από αυτή, το καθένα με διαφορετικούς ρυθμούς.

Ακόμη και στο πιο αισιόδοξο σενάριο, στο οποίο οι εκπομπές μειώνονται από τώρα, το μεσοπελαγικό στρώμα, δηλαδή αυτό που βρίσκεται 200 μέτρα με 1 χιλιόμετρο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, θα βιώσει αλλαγή στην ταχύτητα κλιματικής αλλαγής του, η οποία ενδέχεται να αυξηθεί από τα 6 χιλιόμετρα ανά δεκαετία στα 50 χιλιόμετρα μέχρι το δεύτερο μισό του αιώνα. Όμως στην ίδια περίοδο, η ταχύτητα κλιματικής αλλαγής θα μειωνόταν στο μισό στην επιφάνεια.

Όμως στα βάθη μεταξύ 1000 και 4000 μέτρων, η ταχύτητα κλιματικής αλλαγής θα τριπλασιαζόταν ακόμη και αν οι εκπομπές μειώνονταν ραγδαία.

Ο καθηγητής Άντονι Ρίτσαρντσον, του πανεπιστημίου του Queensland και ένας εκ των δέκα συγγραφέων της έρευνας, δήλωσε στον Guardian Australia: «Αυτό που μας ανησυχεί πραγματικά είναι ότι όσο κινούμαστε προς τα βάθη του ωκεανού, η κλιματική ταχύτητα κινείται με διαφορετικούς ρυθμούς».

Αυτό ενδέχεται να οδηγήσει στην αποσύνδεση ειδών που στηρίζονται σε οργανισμούς που ζουν σε άλλα στρώματα.

Για παράδειγμα, ο Ρίτσαρντσον εξηγεί ότι ο τόνος ζει στο μεσοπελαγικό στρώμα, μεταξύ 200 και 1000 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας, όμως στηρίζεται σε είδη πλαγκτόν που ζουν κοντά στην επιφάνεια.

Αναφέρει ότι λόγω του γεγονότος ότι οι ωκεανοί του πλανήτη είναι τόσο μεγάλοι και αποθηκεύουν τόσο πολλή θερμότητα, «η υπερθέρμανση ήδη απορροφάται από την επιφάνεια των ωκεανών και πρόκειται να αναμειχθεί με τα βαθύτερα νερά».

«Αυτό σημαίνει ότι η θαλάσσια ζωή στα βάθη του ωκεανού θα αντιμετωπίσει κλιμακούμενες απειλές από την υπερθέρμανσή του μέχρι το τέλος του αιώνα, ό,τι και αν κάνουμε αυτή τη στιγμή».

Ο Ισαάκ Μπρίτο – Μοράλες, επικεφαλής της έρευνας και ερευνητής στο πανεπιστήμιο του Queensland δήλωσε: «Επειδή ο βαθύς ωκεανός έχει πιο σταθερή θερμοκρασία, κάθε μικρή άνοδος θα έχει επιπτώσεις στα είδη που ζουν εκεί. Κινδυνεύουν περισσότερο από εκείνα που ζουν στις επιφάνειες».

Ο Ρίτσαρντσον προσθέτει ότι τα αποτελέσματα ήταν ανησυχητικά, καθώς πέρα από τους διαφορετικούς ρυθμούς της κλιματικής ταχύτητας σε διαφορετικά βάθη, η κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθούν τα είδη επίσης δεν είναι κοινή.

Αυτό ενδέχεται να σημαίνει ότι οι διαφορετικές περιοχές των θαλάσσιων πάρκων που έχουν σχεδιαστεί για να προστατεύουν διαφορετικά είδη ή περιβάλλοντα ενδέχεται να τεθούν σε κίνδυνο, καθώς τα είδη μετακινούνται από προστατευμένες σε μη προστατευμένες περιοχές αναζητώντας την κατάλληλη θερμοκρασία για την επιβίωσή τους.