Διαφορές φύλου εντοπίζουν οι επιστήμονες στους θανάτους από όγκο στον εγκέφαλο

Μελέτη που έγινε από τους ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον σε συνεργασία με τους επιστήμονες  της κλινικής Mayo και τους επιστήμονες της κλινικής Cleveland, του Πανεπιστημίου Case Western Reserve και του Ινστιτούτου Έρευνας για τη γονιδιωματική TGen, έριξε φως στο γιατί αναπτύσσουν αλλά και πεθαίνουν περισσότεροι άνδρες από ό,τι γυναίκες, από τον θανατηφόρο καρκίνο του εγκεφάλου, το γλοιοβλάστωμα.

Η ομάδα εντόπισε ξεχωριστές μοριακές υπογραφές στα δείγματα όγκων που ελήφθησαν από άνδρες και γυναίκες, γεγονός που βοήθησε στην εξήγηση της ανισότητας των επιπέδων θεραπείας και επιβίωσης.

Η μελέτη αυτή δείχνει σαφώς, ότι η προσαρμογή των θεραπειών με βάση τον μοριακό υποτύπο των ανδρών και των γυναικών όγκων μπορεί να βελτιώσει την έκβαση του ασθενούς.

Όπως ανέφερε ο Dr. Joshua Rubin, ελπίζουν ότι αυτή η μελέτη θα έχει άμεσο αντίκτυπο στη φροντίδα των ασθενών με γλοιοβλάστωμα και θα βοηθήσει στην περαιτέρω έρευνα.

Τα ευρήματα δείχνουν ότι θα πρέπει όπως λέει, να στρωματοποιούν το γλοιοβλάστωμα αρσενικού και θηλυκού σε ομάδες κινδύνου και να αξιολογούν την αποτελεσματικότητα της θεραπείας με ειδικό τρόπο για το κάθε φύλο.

Σε μια μελέτη ενηλίκων με γλοιοβλάστωμα, ο Dr. Joshua Rubin και οι συνεργάτες του διαπίστωσαν ότι οι γυναίκες ανταποκρίθηκαν καλύτερα στη θεραπεία από τους άνδρες.

Για να διερευνήσουν τον λόγο, χρησιμοποίησαν τυπικές σαρώσεις MRI για να μετρήσουν την ταχύτητα ανάπτυξης του όγκου.

Όπως αναφέρθηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Science Translational Medicine», η ομάδα έπειτα τραβούσε τα δεδομένα της μαγνητικής τομογραφίας και επιβίωσης των ασθενών από μια βάση δεδομένων έρευνας για τον καρκίνο και αξιολόγησε την ταχύτητα ανάπτυξης του όγκου κάθε δύο μήνες μεταξύ 40 ανδρών και 23 γυναικών που έλαβαν βασική θεραπεία χημειοακτινοβολίας μετά τη χειρουργική επέμβαση.

Σύμφωνα με το Dr. Rubin, οι άνδρες δεν ανταποκρίθηκαν όπως θα ήθελαν και γι αυτό προσπάθησαν να καταλάβουν γιατί, και έτσι εξέτασαν την υποκείμενη γενετική των όγκων των ασθενών.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τη μέθοδο "The Cancer Genome Atlas» με προηγμένους στατιστικούς αλγορίθμους για να διακρίνουν τα πρότυπα γονιδιακής έκφρασης που σχετίζονται με τα αρσενικά ή τα θηλυκά, μέσα από μοτίβα που μοιράζονταν μεταξύ των ανδρών και των γυναικών ασθενών.

Στη συνέχεια εξέτασαν τη γονιδιακή έκφραση για το φύλο για να βρουν μοριακούς υποτύπους που θα αντιστοιχούσαν στις διαφορές που παρατηρήθηκαν στην επιβίωση των ανδρών και των γυναικών.

Η επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης βοηθός καθηγήτρια στη Διεύθυνση των Επιστημών της Ιατρικής Σχολής Δημόσιας Υγείας, Jingqin Luo επεσήμανε ότι κατά τη διάρκεια των αναλύσεων παρατήρησαν ότι υπήρχαν τεράστιες γενετικές διαφορές φύλου στους όγκους των ασθενών με γλοιοβλάστωμα που συσχετίζονται με την επιβίωση τους.

Επιπλέον, η ερευνητική ομάδα διαπίστωσε ότι οι όγκοι συγκεντρώθηκαν σε 5 υποτύπους σε άνδρες και 5 στις γυναίκες. Οι γυναίκες με όγκους από ένα μόνο σύμπλεγμα επέζησαν πάνω από 3 χρόνια σε σύγκριση με τις γυναίκες από τα άλλα 4 συμπλέγματα οι οποίες έζησαν μόνο 1 χρόνο

Παρομοίως και οι άνδρες με όγκους από το ένα σύμπλεγμα έζησαν λίγο περισσότερο από 18 μήνες σε σύγκριση με τους υπόλοιπους από τα 4 άλλα συμπλέγματα που έζησαν λίγο περισσότερο από 1 χρόνο.

Οι επιστήμονες αναγνώρισαν επίσης τις γενετικές οδούς που συσχετίζονται με τη μεγαλύτερη επιβίωση και ήταν πολύ διαφορετικές στους άνδρες σε σύγκριση με τις γυναίκες, όπως ανέφερε ο Dr. Rubin. Για παράδειγμα, η επιβίωση μεταξύ των ανδρών εξαρτάται εν μέρει από τη ρύθμιση της κυτταρικής διαίρεσης, γεγονός που υποδηλώνει ότι η φαρμακευτική αγωγή για τον αποκλεισμό του κυτταρικού κύκλου μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική στους άνδρες.

Μεταξύ των γυναικών, η επιβίωση επηρεάστηκε από τη ρύθμιση της διεισδυτικότητας, υποδεικνύοντας ότι η στόχευση της σηματοδότησης της ιντεγκρίνης μπορεί να είναι η πιο αποτελεσματική προσέγγιση.

Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Dr. Joshua Rubin, τα ευρήματα αυτή υποδεικνύουν  ότι ίσως είναι καλύτερο να χωρίσουν τις γυναίκες από τους άνδρες και να εξετάσουν τις γενετικές υπογραφές που τους αφορούν ως φύλο. Μεταξύ των ασθενειών γενικά, οι διαφορές φύλου συχνά συνδέονται με τις ορμόνες. Για παράδειγμα, η γυναικεία ορμόνη οιστρογόνου συμβάλλει σημαντικά στο ότι περισσότερες γυναίκες να παρουσιάζουν καρκίνο του μαστού από τους άνδρες. Ωστόσο, όσον αφορά στη διάγνωση και την επιβίωση του γλοιοβλαστώματος, οι σεξουαλικές ορμόνες δεν συνέβαλαν άμεσα στις διαφορές των γυναικών και των ανδρών.

Η γενετική δραστηριότητα που σχετίζεται με το φύλο στο γλοιοβλάστωμα δεν εξαρτάται από τις δράσεις των ορμονών του φύλου, καθώς οι διαφορές είναι εμφανείς σε όλα τα στάδια της ζωής.

Με μια ευρύτερη έννοια, όπως είπε, θέλει η έρευνα να ενθαρρύνει τους ανθρώπους να σκεφτούν περισσότερα για το πώς οι ασθένειες επηρεάζουν μοναδικά το κάθε φύλο ξεχωριστά καθιστώντας το ως πρότυπο και όχι ως εξαίρεση. Ελπίζει μάλιστα η έρευνα να εμπνεύσει για πιο συγκεκριμένες προσεγγίσεις στις θεραπείες.

«Δεν μπορεί να χρησιμοποιούμε τα ίδια κριτήρια κατά τη θεραπεία ασθενειών σε άνδρες και γυναίκες και θα πρέπει να αξιολογήσουμε και να αναπτύξουμε διαφορετικά θεραπευτικά σχήματα ειδικά για το φύλο όσον αφορά το γλοιοβλάστωμα» τόνισε.