«Ραγίζει» καρδιές η μητέρα της Μυρτούς οχτώ χρόνια μετά την άγρια επίθεση

Οχτώ χρόνια συμπληρώθηκαν την Τετάρτη από την ημέρα που η Μυρτώ έπεφτε θύμα επίθεσης ενός αλλοδαπού εγκληματία, ο οποίος τη βίασε και προσπάθησε να τη σκοτώσει στην Πάρο.

Τότε η Μυρτώ ήταν 15 χρονών και βρισκόταν για διακοπές στην Πάρο με την οικογένειά της. Έφυγε για μια βόλτα μόνη της στην παραλία και λίγη ώρα αργότερα η μητέρα της την εντόπισε άγρια χτυπημένη και κακοποιημένη, μια ανάσα πριν τον θάνατο.

Στην άτυχη κοπέλα είχε επιτεθεί βίαια ένας 24χρονος Πακιστανός, αρχικά για να της κλέψει το τηλέφωνο, όπως ισχυρίστηκε στο δικαστήριο και για να την βιάσει. Στη συνέχεια ωστόσο τη χτύπησε βάναυσα με πέτρες και την πέταξε στα βράχια για να την σκοτώσει.

Η Μυρτώ δίνει εδώ και οχτώ χρόνια τη δική της καθημερινή μάχη, προσπαθώντας να αναρρώσει από τη φρικιαστική επίθεση. Η μητέρα της με αφορμή τη θλιβερή αυτή επέτειο της συμπλήρωσης οχτώ ετών, έγραψε στο Facebook ένα μήνυμα που ραγίζει καρδιές.

Αναλυτικά η ανάρτηση της μητέρας της Μυρτούς:

ΜΥΡΤΩ ΜΟΥ,

Σαν σήμερα ακριβώς 22 Ιουλίου πριν 8 χρόνια, ένα τέρας κατέστρεψε την ζωή σου. Έτσι χωρίς λόγο όπως κάνουν όλοι οι εγκληματίες. Σου πήρε την ζωή την κίνηση την ξεγνασια των 15 χρόνων, την ευτυχία και σε άφησε να χαροπαλεύεις για χρόνια μέσα στα νοσοκομεία και τα κέντρα αποκατάστασης. Η χαρά της ζωής σταμάτησε για σένα και έμεινε ο πόνος η πίκρα η τυραννία, ο αγώνας για καλυτέρευση και η ελπίδα.

Ζεις γιατί ο Θεός το θέλει και σε βοηθά.

Όχι το κράτος, αυτό σε ξέχασε, σε άφησε στην άκρη να ξεχαστείς, ανεύθυνα χωρίς ντροπή να πολεμάς μόνη σου, λες και δεν έφταιξε αυτό για ότι συνέβη. Δυστυχώς γεννήθηκες Ελληνίδα!

Όσο ζω θα φωνάζω για εσένα θα παλεύω για εσένα , και θα ελπίζω να σε δω έστω λίγο καλύτερα. Όχι όπως ήσουν, όχι όπως σε γέννησα, αυτό χάθηκε 22-7-2012 από ένα κτήνος, αλλά για αυτό το χαμόγελό σου που μου δίνει δύναμη, για την ψυχή σου που την μαύρισε ένα καταραμένο χέρι και μαζί με εσένα μαύρισε τις ζωές όλων μας.

Δεν ξεχνώ, δεν συγχωρώ. Πιστεύω στην θεία δίκη. Παλεύω διεκδικώ το δίκιο σου και ίσως κάποτε να τα καταφέρω για εσένα και μόνο ζωή μου.

Αυτός ζει μια χαρά και τον πληρώνουμε όλοι εμείς και εγώ μαζί, το κράτος καλά κρατεί και εσύ μωρό μου, εξακολουθείς να τυραννιέσαι. Έτσι είναι σ’ αυτήν την χώρα που λέγεται ΕΛΛΑΔΑ, οι αθώοι πληρώνουν, τα θύματα, όχι οι θύτες. Οι θύτες αποφυλακίζονται, γιατί τα ισόβια δεν είναι ισόβια, το κράτος κάνει τον τυφλό και κουφό, που δεν θυμάται τίποτε, και οι αθώοι πονούν αγωνίζονται υποφέρουν ματώνουν για το αυτονόητο που ούτε αυτό δεν τους αναγνωρίζουν.

Όσο για όλες αυτές τοις οργανώσεις για τα δικαιώματα των ανθρώπων, αυτές μάνα μου δεν έγιναν για εσένα έγιναν για να υποστηρίζουν τους θύτες, τους εγκληματίες αυτού του τόπου. Δικαιοσύνη δεν υπάρχει την κουρέλιασαν την ξέφτισαν και έμειναν οι δικαστές να προσπαθούν να δικάσουν με νόμους που έχουν 100 παραθυράκια.