«Όταν γυρίσω στην Ουκρανία, θα ξαναδώ άραγε όρθια τα σπίτια μας;»

Η Μπερεγίνια παρουσιάζεται στην σλαβική μυθολογία, σαν μια γυναίκα που έχει ανοίξει τα χέρια της, έτοιμη να αγκαλιάσει τους πάντες, σαν μια μητέρα που παίρνει στην αγκαλιά τα παιδιά της.

Έτσι και το ουκρανικό Πολιτιστικό και Μορφωτικό κέντρο «Μπερεγίνια», άνοιξε τις πόρτες του στα παιδιά προσφύγων από την Ουκρανία, τα οποία ξεριζώθηκαν βίαια από την πατρίδα τους, όταν ξέσπασε ο πόλεμος, ώστε να μην αφήσουν στη μέση τη σχολική χρονιά, αλλά να συνεχίσουν τα μαθήματα ακόμα και στην Ελλάδα.

Η ζωηρή φαντασία των παιδιών, η οποία έχει αποτυπωθεί σε πολύχρωμες ζωγραφιές, είναι διάσπαρτη σε όλο τον χώρο.

Διευθύντρια του σχολείου, είναι η κυρία Κότσουρ Γκαλίνα, η οποία βρίσκεται στην Ελλάδα είκοσι δύο χρόνια. Το σχολείο επισκέφτηκε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, σε μια κίνηση στήριξης των Ουκρανών που ζουν στη χώρα μας και σκέφτονται τη φρίκη του πολέμου, στην πατρίδα τους.

«Όταν ξυπνήσαμε εκείνο το πρωί και είδαμε ότι βομβαρδίζουν την Ουκρανία, μέσα σε μια βδομάδα άρχισαν να μας παίρνουν τηλέφωνα ότι ήρθανε γυναίκες με παιδιά», περιγράφει η κυρία Γκαλίνα.

«Μιας και είχαμε αυτή τη μικρή ουκρανική φωλίτσα φτιάξαμε τάξεις, οι οποίες πραγματοποιούν μαθήματα Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή», αναφέρει.

Τα παιδιά κάνουν όλα τα μαθήματα, που έκαναν στο σχολείο στην Ουκρανία, ενώ μια φορά τη βδομάδα κάνουν και μαθήματα ελληνικής γλώσσας, ώστε να μάθουν να επικοινωνούν.

Μάλιστα, το Μορφωτικό Κέντρο έχει προνοήσει και για την ψυχική υγεία των παιδιών, καθώς μια φορά τη βδομάδα πραγματοποιούνται συνεδρίες με ψυχολόγο, ενώ μέσω της ζωγραφικής μαθαίνουν να εκφράζουν τα συναισθήματα τους.

Η ιστορία του σχολείου

Το σχολείο έχει μεγάλη ιστορία, καθώς λειτουργεί τα τελευταία 22 χρόνια, στην πλατεία Αττικής. Ξεκίνησε ως σχολείο για παιδιά μεταναστών από την Ουκρανία, λειτουργώντας καθημερινά, αλλά τα τελευταία οκτώ χρόνια τα μαθήματα πραγματοποιούνται κάθε Σάββατο, καθώς δεν έρχονται πλέον προσφυγικά ρεύματα από την Ουκρανία.

«Τα παιδιά έρχονται από το πρωί μέχρι το μεσημέρι, μαθαίνουν την ουκρανική γλώσσα, την ιστορία μας, την κουλτούρα μας, φτιάχνουμε τα φαγητά μας, όπως πιροσκί. Το μεγαλύτερο μας μέλημα, είναι να μην ξεχάσουν την γλώσσα και την ιστορία τους».

Η κυρία Γκαλίνα, μένει στην Ελλάδα με τον αδερφό της. Η μητέρα τους βρίσκεται στην Ουκρανία και όπως λέει, δεν θέλει με τίποτα να φύγει. Η περιοχή που βρίσκεται, είναι πολύ κοντά στα σύνορα με τη Ρουμανία, σχεδόν 70 χιλιόμετρα. Η μεγάλη της ηλικία και τα προβλήματα υγείας, κάνουν άλλωστε το ταξίδι για την Ελλάδα, πολύ δύσκολο.

«Υπάρχουν πόλεις αυτή τη στιγμή, που δεν υπάρχει ούτε ένα σπίτι, το οποίο να στέκεται όρθιο. Πριν, ένα παιδάκι ζωγράφισε τον χάρτη της Ουκρανίας, με σπίτια που είναι όρθια και αναρωτιόταν: ''τώρα τα σπίτια, θα είναι άραγε γκρεμισμένα; Εγώ θέλω να δω την Ουκρανία, με όρθια σπίτια'', περιγράφει η κυρία Γκαλίνα, συγκρατώντας τα δάκρυα της.

«Τα παιδιά είναι παιδιά, τα βλέπουμε να γελάνε και να παίζουν, αλλά σύμφωνα με την ψυχολόγο, σε κάποιους οι εικόνες που έζησαν, τους έμειναν ως τραύμα. Ήταν ένα παιδάκι, περιέγραφε πως έτρεχε με τη μητέρα του και από πίσω έσκαγαν οι βόμβες και το περιέγραφε σαν αστείο. Μιλάμε στα παιδιά, τους λέμε ότι στην πατρίδα τους έχει πόλεμο και πως άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους.

Οι άντρες που έμειναν πίσω

Όλοι οι άντρες, τα αδέρφια τους, οι πατεράδες τους, οι θείοι τους και τα ξαδέρφια τους έμειναν πίσω.

Όπως και ο πατέρας της 13χρονης Αναστασίας από το Σουμί, η οποία ήρθε στην Ελλάδα πριν δύο μέρες με τη μητέρα, τη θεία της και τον ξάδερφο της.

«Είχαμε ακούσει ότι ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί στη χώρα και μόλις εμφανίστηκαν τα τανκς στην πόλη, αρχίσαμε να ανησυχούμε όλο και πιο πολύ. Μόλις ξεκίνησαν και οι βομβαρδισμοί στην δικιά μας πόλη, σηκωθήκαμε και φύγαμε», περιγράφει η Αναστασία.

«Ο μπαμπάς, έχει μείνει στην Ουκρανία και προσέχει το σκυλάκι μας. Μιλάμε κάθε μέρα, αλλά ανησυχούμε ότι μας λέει ψέματα, καθώς λέγοντας μας πως όλα είναι καλά και ότι δεν συμβαίνει τίποτα».