Κατά μήκος των Ελληνοτουρκικών συνόρων στον Έβρο, λόγω της έντασης που επικρατεί τις τελευταίες εβδομάδες, οι ελληνικές αρχές ενισχύουν τον φράχτη αλλά και τις δυνάμεις που περιπολούν. Την ίδια όμως στιγμή, τα παρέβρια χωριά αργοσβήνουν.
Ένα από αυτά, το Πραγγί, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Διδυμότειχο, όπου οι κάτοικοι μιλούν για πρωτόγνωρες προσφυγικές πιέσεις αλλά λένε ότι δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο ερημώνουν τα χωριά.
Στο παλιό Δημοτικό Σχολείο, μένουν συχνά μετανάστες και πρόσφυγες, μόλις περνούν το ποτάμι. Οι κάτοικοι του χωριού ζητούν την αξιοποίηση του κτιρίου υποστηρίζοντας ότι αποτελεί πλέον εστία μόλυνσης.
«Άλλο το να ερχόταν τη βραδιά ή την εβδομάδα πέντε, δέκα άτομα, δεν ήταν τίποτα αλλά τώρα όταν έρχονται εκατομμύρια τι να τους κάνουμε...», αναφέρει κάτοικος του χωριού.
Επόμενος σταθμός το Πύθιο. Δεν μέτρα πλέον πάνω από 300 κατοίκους. Το λουκέτο στην ιστορική Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης έκανε ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα.
«Είμαι μόνιμος κάτοικος Πυθίου από τότε που γεννήθηκα, εδώ και 60 χρόνια, οι λίγοι που έχουν μείνει εδώ οι περισσότεροι είναι συνταξιούχοι και οι λιγότεροι απασχολούνται καθαρά με τα χωράφια και λόγω της κρίσης που υπήρχε τα τελευταία δέκα χρόνια, υπάρχει μεγάλος προβληματισμός, δεν θέλουν να φύγουν από τον τόπο τους αλλά δεν βλέπουν και καμία βοήθεια από την πολιτεία».
Συνεχίζοντας το οδοιπορικό στα χωριά κατά μήκος του Έβρου, του φυσικού συνόρου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας καταγράφουμε εικόνες εγκατάλειψης. Ακόμα και οι πολύ λίγοι κάτοικοι που έχουν μείνει εδώ, μας λένε ότι σε λίγα χρόνια τα χωριά τους θα ερημώσουν.
Λίγο πιο κάτω το Ρίγιο δεν έχει πλέον πάνω από 30 κατοίκους, όλοι ηλικιωμένοι πλέον. Η πλατεία του χωριού είναι έρημη. Το καφενείο έχει κλείσει εδώ και χρόνια.
