Ο Νίκος Μπατζαλής μιλά για την περιπέτειά του με τον κορωνοϊο

Δεν πίστεψε ούτε μια στιγμή ότι θα κινδυνέψει η ζωή του. Τήρησε όλα όσα έπρεπε να κάνει για να προστατέψει τον εαυτό του, την οικογένειά του, την γειτονιά του, το Παπακαυκά στην Αμαλιάδα, εκεί που ζουν οι Ρομά της πόλης, αν και ο ίδιος άκουγε μερίδα πολιτών για τους «τσιγγάνους που θα μας κολλήσουν…», βιώνοντας μέσα από αυτή την δυσκολία τον ρατσισμό, ευτυχώς από λίγους, αλλά νοιώθοντας και την μεγάλη αγάπη των συμπολιτών του που τον στήριζαν διαδικτυακά.

Ο Νίκος Μπατζαλής, ο Αμαλιαδίτης Ρομ, αγαπητός έμπορος των λαϊκών αγορών, προσεβλήθη από τον κορονοιό, ωστόσο επέστρεψε δυνατός από την περιπέτειά του και μιλά στην εφ. «Πατρίς της Κυριακής».

Είχατε κάνει ένα από τα συχνά ταξίδια σας στην Κωνσταντινούπολη για επαγγελματικούς λόγους. Όταν επιστρέψατε, παρότι δεν είχατε συμπτώματα, θεωρήσατε χρέος σας να κάνετε ότι πρέπει για να διαπιστωθεί εάν είστε θετικός στον ιό, που ήταν τότε σε έξαρση.

Επέστρεψα Παρασκευή 13 Μαρτίου από Κωνσταντινούπολη. Επειδή στον νομό μας είμασταν ευαισθητοποιημένοι για τον κορονοιό, λόγω των εκδρομέων στους Αγίους Τόπους και με τον αείμνηστο καθηγητή, φίλο Μανώλη Αγιομυργιαννάκη, επικοινώνησα μόλις έφτασα στην Ελλάδα με την πνευμονολόγο Θεώνη Γεωργοπούλου, την οποία ευχαριστώ και δημόσια για τον επαγγελματισμό της.

Μου είπε να παραμείνω επί 14 ημέρες στο σπίτι για να δούμε αν θα έχω κάποιο σύμπτωμα. Περνάει η πρώτη εβδομάδα και 20 Μαρτίου ανεβάζω κάποια δέκατα. Μέχρι 24 Μαρτίου παρουσίαζα δέκατα.

Και αφού ενημέρωσα τηλεφωνικά την Θεώνη, μου είπε να πάω κατευθείαν στο νοσοκομείο Πύργου για να κάνω τεστ και να μου βάλουν ορό, όπως μου είπε και η ίδια δηλαδή.

Μου έβαλαν ορό, πέφτει ο πυρετός και είμαι τρεις μέρες μετά απύρετος. Παράλληλα, έχουν πάρει το δείγμα για το τεστ και Παρασκευή βράδυ, μου ανακοινώνεται ότι τελικά βγήκα θετικός στον κορονοιό.

Μαθαίνεται ότι το τεστ βγήκε θετικό, σε έναν ιό που καθημερινά ακούγαμε για χιλιάδες θανάτους, παγκοσμίως.

Μου κόπηκαν τα πόδια! Η ψυχολογική φόρτιση παίζει μεγάλο ρόλο. Με την συζήτηση που είχα με τους γιατρούς του ΕΟΔΥ, 99,9%, επειδή πρόσεχα με σχολαστικό τρόπο, και πηγαίνοντας Κωνσταντινούπολη και με την επιστροφή μου και στο αεροπλάνο 120 θέσεων είμασταν μέχρι 30 άτομα διασκορπισμένα, ότι «πήρα» το «πήρα» μέσα στο λεωφορείο για την επιστροφή μου στην Αμαλιάδα!

Στο λεωφορείο 50 θέσεων, υπήρχαν 30 οικονομικοί μετανάστες και κάποιοι άλλοι Έλληνες, έβηχαν συνεχώς. Κι εμείς δεν μπορούσαμε να προφυλαχτούμε, με δεδομένο ότι στα λεωφορεία δεν ανοίγουν παράθυρα και ο αέρας από κλιματισμό δεν ανανεώνεται.

Στάθηκα όμως τυχερός ότι για μένα ήταν και έτσι όπως εξελίχθηκε σαν μια μορφή ίωσης. Ευτυχώς και δοξάζω τον Θεό, δεν πέρασα όλα αυτά τα δύσκολα που ακούμε στην τηλεόραση για άλλους συνανθρώπους μας, που άλλοι τα καταφέρνουν και δυστυχώς κάποιοι άλλοι όχι.

Επιστρέφετε σπίτι σας για να συνεχίσετε την καραντίνα με όλες τις προφυλάξεις για την οικογένειά σας και την γειτονιά σας, το Παπακαυκά που είναι μια πολύ καλά οργανωμένη γειτονιά Ρομά.

Και το αναφέρω αυτό σημειολογικά, γιατί από την στιγμή που έγινε γνωστό ότι νοσήσατε, άρχισε η κινδυνολογία ότι «οι τσιγγάνοι θα μας κολλήσουν» από μερίδα της τοπικής κοινωνίας, γιατί θεωρώ οι περισσότεροι γνωρίζοντας και εσάς προσωπικά θεωρούσαν σίγουρο ότι θα επιδεικνύατε υπευθυνότητα.

Θέλω να πω καταρχήν ότι αυτός ο συνοικισμός είναι γειτονιά, μια γειτονιά της Αμαλιάδας. Επειδή ουσιαστικά ήμουν ασυμπτωματικός θετικός, με ρώτησαν οι γιατροί στον Πύργο αν έχω τον τρόπο να κάνω την καραντίνα των 14 ημερών στο σπίτι μου, την οποία δυνατότητα είχα, γιατί έχω δικό μου δωμάτιο.

Σε αυτό το δωμάτιο έκανα την καραντίνα μου, η γυναίκα μου – που ανήκει σε ευπαθή ομάδα έχοντας σακχαρώδη διαβήτη –  με όλα τα μέτρα προφύλαξης, μου άφηνε έξω από την πόρτα το φαγητό. Το μοναδικό μπάνιο που έχουμε στο σπίτι, όταν το χρησιμοποιούσα απολυμαίνονταν αμέσως μετά. Ο γιός μου που πάει τρίτη λυκείου και διαβάζει για πανελλήνιες εξετάσεις, κάνοντας και διαδικτυακά μαθήματα ήταν στους υπόλοιπους χώρους.

Έκανα λοιπόν αυτό που μου έλεγε η συνείδησή μου και αυτό που θα έκανε ο κάθε λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος.

Πως νοιώθετε, που τελικά ξεπεράσατε έναν ιό που έχει τόσο σοβαρές παρενέργειες και προκαλεί θανάτους;

Πιστεύω στον Θεό. Πίστευα, λοιπόν, από την πρώτη στιγμή ότι αυτό που περνάω είναι μια δοκιμασία πίστης. Το έχω εκλάβει ως μια δοκιμασία πίστης και επί 14 ημέρες είχα κοντά μου την Καινή Διαθήκη και μια εικόνα του Ταξιάρχη.

Τι βοηθάει αυτό; Εμένα με βοηθούσε, να μην τρελαθώ σε ένα δωμάτιο επί 14 μέρες. Δεν θεωρούσα ότι θα επιδεινωθεί η κατάσταση της υγείας μου. Ήμουν βέβαιος ότι όλα θα πάνε καλά. Ένοιωθα δύναμη, ψυχική και σωματική.

Σηκωνόμουν από το κρεβάτι και έκανα μέσα στο δωμάτιο που είναι 3Χ5 τζόκινγκ! Ένοιωθα δηλαδή τόσο σίγουρος ότι δεν έχω τίποτα. Αισθανόμουν τον εαυτό μου. Από τον ΕΟΔΥ μου είπαν ότι εγώ πέρασα έναν «αέρα», «ξυστά» από τον ιό και ήμουν τυχερός μέσα στην ατυχία μου.

Και έκατσα καραντίνα όχι 14 μέρες, αλλά 21 μέρες μέσα στο σπίτι. Και μου είπαν και από τον ΕΟΔΥ ότι στις 16 – 17 μέρες που έχεις τον ιό στην συνέχεια παύει να είναι μεταδοτικός.

Δεν μπορώ να περιγράψω πως ένοιωσα όταν βγήκα από την καραντίνα, συνάντησα την οικογένειά μου και κάθισα να πιώ έναν καφέ στην ταράτσα του σπιτιού μου. Είναι απερίγραπτο.