Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος μαγειρεύει στους δρόμους για να γίνουμε όλοι μία παρέα

Ελλάδα, 2011. Η Ελλάδα των μνημονίων. Άνθρωποι άστεγοι, άνεργοι, άνθρωποι πεινασμένοι, με την αξιοπρέπειά τους στους κάδους των σκουπιδιών. Εκεί που αναζητούσαν λίγη ζωή, να βγει η μέρα μέχρι την επόμενη.

Εικόνα συνηθισμένη, δυστυχώς. Σοκαριστική, αλλά ήταν το αποτύπωμα εκείνης της μαύρης εποχής. Είναι η περίοδος που ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, ο άνθρωπος πίσω από τον "άλλο άνθρωπο", αποφασίζει να ξεκινήσει το δρόμο προς τον εθελοντισμό. Ένα πιάτο φαγητό, για όλους. Η χαμένη αξιοπρέπεια, που λέγαμε, να γίνει η αρχή για ένα καλύτερο αύριο. "Πριν από 11 χρόνια, τον Δεκέμβρη του 2011, τέτοιες μέρες ήταν, είδα σε μια λαϊκή αγορά δύο παιδάκια να τσακώνονται σε ένα κάδο σκουπιδιών και το χειρότερο ήταν πως δεν έκανα τίποτα εγώ, δεν έκανε τίποτα κανένας. Είχαμε συνηθίσει σε αυτή την εικόνα και με ενόχλησε αυτό", εξιστορεί στο Cretalive.gr, με αφορμή το αφιέρωμα "Cretalive Εν Δράσει: Η Προσφορά είναι χαρά". Και κάπως έτσι ξεκίνησε η "Κοινωνική Κουζίνα – Ο Άλλος Άνθρωπος".

Κι αν ρωτήσετε τον Κώστα ποιος είναι ο στόχος αυτής της φιλανθρωπικής δράσης, η απάντηση είναι απλή: "Να τρώμε μαζί, είμαστε όλοι ίσοι. Αυτό μόνο με την κατσαρόλα το καταφέρνεις. Γι' αυτό ξεκίνησα να μαγειρεύω στους δρόμους, για να γίνουμε όλοι μία παρέα, να επικοινωνούμε όλοι μαζί, να σέβεται ο καθένας τη διαφορετικότητα της επιλογής του άλλου. Εγώ μαγειρεύω για να τρώω εγώ και όποιος θέλει έρχεται".

Δύσκολα τον βρίσκεις για να σου μιλήσει. Τρέχει κυριολεκτικά όλη μέρα. Στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, σε κάθε μεγάλη πόλη της Ελλάδας. Κάθε Κυριακή η "Κοινωνική Κουζίνα – Ο Άλλος Άνθρωπος" βρίσκεται και στα Χανιά. Όπου μπορεί και όπου τον καλούν είναι εκεί. Ξέρει, το έχει ζήσει, έχει βρεθεί στην απέναντι πλευρά, σε αυτή που κρατάς το ταπεράκι και περιμένεις υπομονετικά για ένα πιάτο φαΐ χωρίς να σε κοιτάζουν με οίκτο: "Τα έχω περάσει όλα αυτά όταν ήμουν άνεργος. Τα συσσίτια, τη ντροπή που αισθάνονται, την ταπείνωση που αισθάνεσαι όταν πας να πάρεις ένα πιάτο φαγητό και σου ζητάνε ταυτότητα και εκκαθαριστικό".

Κι επειδή ακριβώς τα έχει ζήσει, έχει καταφέρει να διώξει κάθε περίεργο βλέμμα. Η περιέργεια έγινε συμπόνοια και η συμπόνοια έγινε κοινή δράση. "Το πιο σκληρό πράγμα που συνάντησα αυτά τα 11 χρόνια ήταν τα μάτια του κόσμου. Αυτή η περιέργεια. Είναι στο χέρι σου να τους εξηγήσεις τι κάνεις και να τον πείσεις να συμμετάσχει. Και να ξέρεις φίλε πως μετά ήρθαν δίπλα μου πολλά από εκείνα τα μάτια. Οποιος θέλει έρχεται, όποτε θέλει και όση ώρα θέλει".

Στη συνέντευξη που ακολουθεί, πάνω στην ένταση της στιγμής για να προγραμματίσει τη μέρα και τις υποχρεώσεις, σε μία διαρκής κινητικότητα για να προλάβει τα πάντα, ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος φρόντισε εξ αρχής να ξεκαθαρίσει ότι "ο άλλος άνθρωπος δεν είμαι εγώ. Εσύ είσαι, ο καθένας από εμάς". Κι αν θέλεις να γίνεις κι εσύ μέρος αυτού, κάνε ένα κλικ εδώ να μάθεις αυτά που θες. Αξίζει.

Κλείσαμε το τηλέφωνο με την ευχή να μη τα ξαναπούμε γι' αυτό το λόγο. Ελπίζοντας πως στο μέλλον, σε έναν όμορφο κόσμο, αγγελικά πλασμένο, θα υπάρχει ένα πιάτο φαΐ για όλους, μία δουλειά, μία στέγη, ένα χαμόγελο, μία κανονικότητα. Και δεν θα χρειάζεται κανένας Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος.
 

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ:

Δείτε επίσης:

Ο Άγγελος, η δωρεά οργάνων και η νύχτα που …φανερώθηκε και έσωσε τη μάνα του

Δημ. Σαμωνάκης: Το πέρασμα στην …απέναντι όχθη, η λύτρωση και η μεταμόσχευση ανήμερα του Αγίου Μηνά 

Μήνυμα από "μια αλλιώτικη καρδιά" με αποδέκτες τα παιδιά!

Εθελοντισμός: Όταν η εσωτερική παρόρμηση βρίσκει διέξοδο στην πράξη

Γίνονται τα "μάτια" των άλλων: Ό,τι αρχίζει εδώ, αλλάζει τον κόσμο!

Από τις τηλεοπτικές κουζίνες ... στην Κρήτη, για καλό σκοπό, ο σεφ Βασίλης Καλλίδης

Διαβάστε όλα τα ρεπορτάζ στο πλαίσιο του "Cretalive Εν Δράσει: Η προσφορά είναι χαρά!"