Έφυγε ένας οραματιστής Πολεοδόμος-Αρχιτέκτονας με Κρητική ρίζα

Έφυγε από τη ζωή ο γνωστός Έλληνας  Καθηγητής,αρχιτέκτονας και πολεοδόμος, με ρίζα Κρητική, Αριστείδης Ρωμανός ο οποίος και είχε βάλει την σφραγίδα του στην παλιά πόλη των Χανίων.

Ήταν γιος του Νομικού και τ. Υπουργού Γεωργίου Ρωμανού και της Σοφίας το γένος Εμμ Λυδάκη που υπήρξε  ο μακροβιότερος Νομάρχης Ηρακλείου στην περίοδο του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Ο θάνατος του Αριστειδη Ρωμανού έγινε γνωστός απο το γιο του Νίκο, διευθυντής του γραφείου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και τα πρώτα εξ αδέλφια του εκλείποντος στο Ηράκλειο,
τον π. Βουλευτή Στέλιο Ματζαπετακη και τον π.Αντιδήμαρχο Νίκο Ματζαπετακη που εκφράζουν την θλίψη τους για την απώλεια του δικού τους ανθρώπου.

Ο Αριστειδης Ρωμανος γεννήθηκε το 1937. Ήταν Αρχιτέκτονας και πολεοδόμος.Καθηγητής Πολυτεχνείου της Αρχιτεκτονικής στο Λονδίνο όπου δίδαξε εκεί και σε άλλες πόλεις της Μεγάλης Βρετανίας των ΗΠΑ και της Ελλάδας.Υπήρξε διευθυντής της ΔΕΠΟΣ, διευθυντής Μελετών και Ερευνών όπως στον φορέα Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων Αθήνας και έχει κάνει πολλές μελέτες βραβευμένες μεταξύ των οποίων και την Ανάπλαση της παλιάς πόλης των Χανίων.

Υπήρξε πάνω από δέκα χρόνια αρθρογράφος στην εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" και έχει συγγράψει πολλά βιβλία Ήταν παντρεμένος με    την Αρχιτέκτονα Μαρία Μάρακα και έχει τρεις γιους, τον Γιώργο επιχειρηματία, τον Νίκο υπευθυνο ενημέρωσης της Νέας Δημοκρατίας και υποψήφιο στις τελευταίες εκλογές με αυτήν στη Β Αθηνών και τον Μάρκο μηχανικό.



Η ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ «ΡΩΜΑΝΟΥ -ΚΑΛΛΙΓΑ» ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ

 ΟΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ ΜΙΧ.ΑΝΔΡΙΑΝΑΚΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ Α.ΡΩΜΑΝΟ

Ο γνωστός στην Κρήτη ,Χανιώτης Αρχαιολογος Μιχαλης Ανδριανάκης  ανάρτησε στην σελίδα του στο FB το παρακάτω κείμενο για τον Α.Ρωμανό:
«Τον θυμάμαι από το 1977, τότε που αυτός καταξιωμένος επιστήμονας και εγώ στα πρώτα μου βήματα στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, βρεθήκαμε στις διαδικασίες για την έγκριση της "Μελέτης Προστασίας και Ανάδειξης της Μεσαιωνικής πόλης Χανίων", ή όπως τη γνωρίζουμε καλύτερα "Μελέτη Ρωμανού-Καλλιγά". Ήταν μια εξαιρετικά προοδευτική κίνηση του Δήμου Χανίων σε μια εποχή, που είχαν ξεκινήσει ανάλογες προσπάθειες για την προστασία διατηρητέων οικισμών, όπως τα Χανιά και το Ρέθυμνο (εκεί η διαδικασία ολοκληρώθηκε), ώστε να μπει μια τάξη σε αυτό που φαινόταν πως θα συμβεί κάποια στιγμή, καθώς προχωρούσε η μονόπλευρη "ανάπτυξη" της χώρας. Έγινε μια εξαιρετική ανάλυση των στοιχείων (δρόμο-δρόμο και σπίτι-σπίτι) με βάση την Ιστορία, την Αρχιτεκτονική, τα Κοινωνικά και άλλα δεδομένα. Πάνω σε αυτά στηρίχθηκαν οι προτάσεις τους σε επίπεδο προστασίας και ανάδειξης του μνημείου, επίλυσης του οξύτατου προβλήματος του "Νέου Ρυμοτομικού Σχεδίου" και των εξαρτώμενων από αυτό συνεπειών (ακόμη δεν έχουν καταλάβει κάποιοι το πρόβλημα), σε επίπεδο χωροταξίας και καθορισμού ζωνών χρήσης, ενώ ετοιμάστηκε το σχετικό Προεδρικό Διάταγμα. Η Μελέτη εγκρίθηκε "μετά πολλών επαίνων" ως υποδειγματική και άρχισε ο Μαραθώνιος των επόμενων ενεργειών, που θα έβαζαν το όλο θέμα "σε τάξη". Έγιναν κάποιες προσπάθειες στα χρόνια που ακολούθησαν, αλλά σε μάλλον χαλαρούς ρυθμούς, λες και η απαράδεκτη αυτή κατάσταση που διαιωνίζεται, βόλευε κάποιους. Έτσι φτάσαμε στην ανάγκη επικαιροποίησης στη δεκαετία του 1990, που σχεδόν ολοκληρώθηκε, αλλά και πάλι έμεινε στη μέση και χρειάζεται για μια ακόμη φορά ΑΜΕΣΗ επανάληψή της. Έτσι η παλιά πόλη συνεχίζει το δρόμο της σαν "καράβι στον άνεμο", που δεν εξαρτάται από κάποιους ειδικούς κανόνες, όπως θα έπρεπε, αλλά μένει στις γνώσεις (ή την απουσία τους) και την πολιτική βούληση (ή απουσία της) των ανά τετραετία εναλασσόμενων δημοτικών και άλλων εξαρτώμενων από αυτές αρχών. Και αν πει κανείς κάτι για τη σοβαρή αυτή υπόθεση, θεωρείται γραφικός ή αντιπολιτευόμενος.
  Ο Αριστείδης Ρωμανός "έφυγε" χωρίς να δει το σημαντικό αυτό έργο του να παίρνει σάρκα και οστά, όπως είδε την ενοποίηση των Αρχαιολογικών Χώρων της Αθήνας, αν και πάντα ενδιαφερόταν ξεχωριστά γι' αυτό και είχε προσφερθεί να βοηθήσει από τη θέση του. Δεν θα μπορούσα να μην θυμηθώ κάποια πράγματα διαβάζοντας με ειλικρινή θλίψη για το θάνατό του. Το κενό που αφήνει είναι πολύ μεγάλο και η μνήμη του θα είναι αιώνια για όσα έκανε (αλλά και όσα δεν μπόρεσε να κάνει για λόγους ανεξάρτητους από τη βούλησή του).»