"Βουβό" το αντίο στον τελευταίο παρτιζάνο της Ευρώπης

Σε πολύ στενό οικογενειακό κύκλο ετάφη το μεσημέρι της Τετάρτης, ο Μανώλης Γλέζος, στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας, υπό τη σκιά του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης...

Η γυναίκα του, Τζώρτζια, τα δυο παιδιά τους με τους συζύγους τους και τα τέσσερα εγγόνια τους αποχαιρέτησαν τον αγωνιστή της Ελληνικής Εθνικής Αντίστασης, τον τελευταίο παρτιζάνο της Ευρώπης, σε μια κηδεία που υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν πάνδημη.

Την εξόδιο ακολουθία τέλεσε, στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης, ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, ο οποίος αναφέρθηκε στη σύντομη ομιλία του στο "σύμβολο της Αντίστασης" που αποτέλεσε ο Μανώλης Γλέζος με τον βίο και τη δράση του.

Την ίδια ώρα η γαλανόλευκη κυμάτιζε μεσίστια στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, μετά από απόφαση του πρωθυπουργού, ενώ χτυπούσαν πένθιμα οι καμπάνες στην Παναγία την Εκατονταπυλιανή, στην Πάρο, καθώς ο Μανώλης Γλέζος καταγόταν από τη Νάξο και την Πάρο. Μεσίστιες κυμάτιζαν επίσης οι σημαίες στα δημοτικά και κοινοτικά καταστήματα των Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών όλης της χώρας.

Η κηδεία πραγματοποιήθηκε στον ναό των Αγίων Θεοδώρων του Α' Νεκροταφείου της Αθήνας και τελέστηκε δημοσία δαπάνη μετά από τη σχετική Κοινή Υπουργική Απόφαση, ως ελάχιστος φόρος τιμής στον «τελευταίο παρτιζάνο της Ευρώπης». Ο τάφος προσφέρθηκε τιμητικά από τον δήμο Αθηναίων.
 

Μια λαοθάλασσα θα τον αποχαιρετούσε

Το "τελευταίο αντίο" στον Μανώλη Γλέζο απευθύνθηκε βουβά, στις καρδιές όλων όσοι τον θαύμασαν, λόγω των έκτακτων συνθηκών που επιβάλλει η επιδημία του κορωνοϊού. Διαφορετικά, μια λαοθάλασσα θα συνόδευε στην τελευταία του κατοικία τον αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης.

Πριν από τρία χρόνια, ο Μανώλης Γλέζος είχε συναντηθεί με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ.κ. Ιερώνυμο, και τότε πληροφορίες ανέφεραν ότι είχε εκφράσει την επιθυμία του στον Αρχιεπίσκοπο να ταφεί με θρησκευτική κηδεία. Και αυτή ακριβώς την επιθυμία εκπληρώνει αυτήν την ώρα ο κ.κ. Ιερώνυμος.

Η ηρωική πράξη με τη σημαία

Ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές ήταν η ηρωική στιγμή όπου ο Μανώλης Γλέζος μαζί με τον Λάκη Σάντα κατέβασαν τη σημαία με τη σβάστικα από τον βράχο της Ακρόπολης.

Ήταν 30 Μαϊου του  1941 όταν δύο νεαροί Έλληνες μόλις 19 ετών προχώρησαν σε μια πράξη αντίστασης στην καρδιά της Αθήνας η οποία είχε μόλις παραδοθεί στην κατοχή των δυνάμεων του Άξονα.

Δύο νεαροί φοιτητές, ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας έλαβαν την παράτολμη απόφαση να κατεβάσουν τη σημαία που μόλυνε το ιερό μνημείο της Αθήνας, μου μόλυνε ολόκληρη τη χώρα.

Κατά τη διάρκεια ενός  περιπάτου τους στο Ζάππειο, συνέλαβαν την ιδέα! Θα κατέβαζαν από τον ιστό του Ιερού Βράχου το χιτλερικό σύμβολο. Έτσι κι έκαναν, γράφοντας μαζί τη δική τους ένδοξη ιστορία.

Η αγκαλιά της μητέρας του

Για αυτή τη στιγμή που σημάδεψε ανεξίτηλα την ιστορία της χώρας κατά της γερμανικής κατοχής ο Μανώλης Γλέζος είχε μιλήσει αρκετές φορές.

Ωστόσο σε μία πιο προσωπική εξομολόγηση, είχε αναφέρει τη στιγμή που επέστρεψε στο σπίτι μετά από αυτό το συγκλονιστικό γεγονός, τη συνάντηση με τη μητέρα του και τα όσα εκτυλίχθηκαν.

«Η πιο έντονη ανάμνηση της ζωής μου, είναι η μάνα μου. Με ρωτάνε διαρκώς για τη σημαία. Εγώ όμως, ακόμα κι από την ιστορία της σημαίας, θυμάμαι τη μάνα μου.

Όταν γυρίζαμε εκείνη την ημέρα στα σπίτια μας, η ώρα ήταν περασμένη, μετά τα μεσάνυχτα. Πάω στο σπίτι και βλέπω τη μάνα μου […] Με περίμενε. Την πλησιάζω και της λέω, «Μάνα!».

Σηκώνεται απότομα, με πιάνει από τον λαιμό, με πάει στην κουζίνα για να μην ακούσουν οι άλλοι και ξυπνήσουν και μου λέει «Πού ήσουν;».

Τότε εγώ ανοίγω το σακάκι και της δείχνω το κομμάτι της σβάστικας που είχαμε κόψει. Με αγκαλιάζει, με φιλάει και μου λέει, «Πήγαινε κοιμήσου».

Όταν ο Γερμανός πρέσβης κατέθεσε στεφάνι στο Δίστομο

Όταν το 2017 από το μαρτυρικό Δίστομο, ο Μανώλης Γλέζος αποδεικνύοντας το μεγαλείο του έπαιρνε από το χέρι τον γερμανό πρέσβη προκειμένου  να τον αφήσει να  καταθέσει στεφάνι στο μνημείο. «Το παιδί του εγκληματία όσα εγκλήματα κι αν έχει κάνει ο πατέρας και η μάνα του δεν ευθύνεται για αυτά», είπε λίγο μετά από την συγκλονιστική του κίνηση.

Όταν εξευτέλιζε τους βασανιστές του, όταν  κουρέλιαζε τη σημαία με τη σβάστικα, όταν, όταν…

«Για μένα το μεγάλο μαρτύριο είναι που φεύγουν οι φίλοι μου και εγώ είμαι ζωντανός» συνήθιζε να λέει στις εξομολογήσεις του.