49χρονη Αυστραλέζα κοιμόταν επί τέσσερις μέρες σε μια γωνιά του ΚΤΕΛ

Στις μέρες μας, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πραγματικά δίνουν τον «υπέρ πάντων αγώνα» προκειμένου να καταφέρουν να επιβιώσουν. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους είναι τεράστιες και πολλά που σε αρκετούς από μας φαίνονται αυτονόητα, γι’ αυτούς δεν είναι.

Σήμερα το πρωί στη Λαμία εντοπίστηκε μια 49χρονη γυναίκα. Μόνη, ταλαιπωρημένη, φοβισμένη, σε μια γωνιά του ΚΤΕΛ.

Η 49χρονη Αυστραλέζα, σύμφωνα με τα όσα διηγήθηκε στους ανθρώπους των κοινωνικών υπηρεσιών του Δήμου Λαμιέων, ζει τα τελευταία 2,5 χρόνια στην Ελλάδα. Άστεγη. Είχε ξεκινήσει από τον Βόλο με προορισμό την Αθήνα όπου έχει γνωστούς, στους οποίους ήθελε να φτάσει.

Στο ΚΤΕΛ του Βόλου παρέδωσε τα τελευταία της χρήματα, που ήταν αρκετά για ένα εισιτήριο…. μέχρι τη Λαμία. Όταν το λεωφορείο έφτασε στην πόλη μας και όλοι αποβιβάστηκαν, εκείνη έμεινε στον σταθμό των υπεραστικών. Άφραγκη και αβοήθητη.

Τα 24ωρα που ακολούθησαν παρέμεινε εκεί. Πότε μπερδευόταν ανάμεσα στον κόσμο, πότε καθόταν διακριτικά σε μια γωνιά, πότε κρυβόταν για να κοιμηθεί…

Η αλυσίδα – βοήθειας του Δήμου, λειτούργησε και αυτή τη φορά σαν καλο-κουρδισμένη μηχανή. Η γυναίκα θερμομετρήθηκε, έγινε μια πρώτη εκτίμηση για την κατάσταση της υγείας της και ύστερα οδηγήθηκε στο Γ’ ΚΑΠΗ. Ένα ζεστό μπάνιο, φαγητό και είδη πρώτης ανάγκης της προσφέρθηκαν για να σταθεί ξανά στα πόδια της που έτρεμαν από την ταλαιπωρία.

Το γραφείο του Δημάρχου, άμεσα της εξασφάλισε εισιτήριο για την Αθήνα και λίγο πριν το δρομολόγιο της αμαξοστοιχίας, η 49χρονη μεταφέρθηκε στον σταθμό του τρένου.

Αυτή την ώρα ταξιδεύει για την πρωτεύουσα. Με την ελπίδα να ξαναβρεί τους γνωστούς της και ένα «λιμάνι» μέχρι να μπορέσει ξανά να πάρει τη ζωή της στα χέρια της.

Η ιστορία της Αυστραλέζας είναι η τρίτη περίπτωση αστέγου που χρειάστηκε βοήθεια στη Λαμία, μέσα σε λίγες μόνο ημέρες. Και ίσως δεν θα είναι η τελευταία. Στις ημέρες του «Μένουμε Σπίτι» κάποιοι δεν μένουν σπίτι… Γιατί δεν έχουν σπίτι..

Στις μέρες του κορωνοϊού αυτοί οι άνθρωποι μένουν ακόμη πιο αβοήθητοι. Ποιος θα πλησιάσει έναν άστεγο; Ποιος θα προσεγγίσει κάποιον που ζει στο δρόμο, που έχει καιρό να κάνει μπάνιο, που κοιμάται όπου βρει;

Σ’ αυτό το άγριο σκηνικό να έρχεται να προστεθεί και η απόσυρση των εθελοντών που μαγείρευαν και έστηναν συσσίτια. Οι άστεγοι κατά κύριο λόγο έχουν αφεθεί στη μοίρα τους. Ευτυχώς όχι παντού…