Το ξέσπασμα του Αντώνη Κανάκη με αφορμή τον χαμό του Μπάλντοκ

Με ένα μακροσκελές κείμενο, ο Αντώνης Κανάκης μας δίνει την δική του οπτική για την... σκόνη που ξεσήκωσε το ζήτημα της δημοσιογραφικής κάλυψης ορισμένων μέσων, του θανάτου του Τζορτζ Μπάλντοκ.

Ο γνωστός δημοσιογράφος, μεταξύ άλλων, έκανε αναφορά σε τοξικότητα που εξυπηρετεί τις τηλεοπτικές σκοπιμότητες. Παράλληλα, τόνισε πως πάντα ερχόταν σε αντιπαράθεση με τους τηλεοπτικούς σταθμούς που δούλευε, καθώς υποστήριζε πως «δεν χρειάζεται όλη αυτή η σαπίλα και η λοβοτομή για να επιτευχθούν οι όποιοι τηλεοπτικοί στόχοι».

Αναλυτικά το κείμενο του Αντώνη Κανάκη:

«Τι ρούχα φορούσε το άψυχο σώμα του παλικαριού; Ήταν επώνυμου σχεδιαστή; Πόσο στοίχισαν; Αυτά γιατί δεν τα μάθαμε;

Τέσσερις ημέρες μετά, όπου τίποτα δεν άλλαξε, θα μου επιτρέψετε δύο κουβέντες.

Δύο κουβέντες όχι για πρόσωπα, αλλά για τα κανάλια.

Εξάλλου, είναι περισσότερο θέμα όχι τόσο προσώπων (δεν είναι όλοι και όλα το ίδιο φυσικά), όσο μιας συγκεκριμένης τηλεοπτικής κουλτούρας που τα κανάλια επιλέγουν και διαιωνίζουν.

Δεκαετίες τώρα οι παρασκηνιακές μου ζυμώσεις έως και συγκρούσεις με τους τηλεοπτικούς σταθμούς αφορούν έναν βασικό λόγο:

Πάντοτε υποστηρίζω την άποψη, πως δεν χρειάζεται όλη αυτή η σαπίλα και η λοβοτομή για να επιτευχθούν οι όποιοι τηλεοπτικοί στόχοι.

Σίγουρα όχι σε αυτόν τον βαθμό.

Οι σταθμοί όμως, αδυνατώντας προφανώς να δημιουργήσουν ενδιαφέρουσες εκπομπές απαλλαγμένες από αυτήν την κακώς εννοούμενη τηλεοπτική κουλτούρα, βολεύονται και αναπαράγουν τα ίδια και τα ίδια φαινόμενα, θεωρώντας πως αυτά εξυπηρετούν τηλεοπτικές τους σκοπιμότητες. Κάτι που το αμφισβητώ ριζικά, γιατί αν δει κανείς τα αποτελέσματα τηλεθέασης θα τρομάξει με το πόσος κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη του στην τηλεόραση και εύκολα θα καταλάβει πως οι τακτικές των καναλιών οδηγούν μακροπρόθεσμα το μέσο σε βέβαιο και ολοκληρωτικό θάνατο.

Όμως, ας δεχτούμε ότι η παρακμή και η τοξικότητα εξυπηρετεί κουτσά στραβά και βραχυπρόθεσμα κάποιες τηλεοπτικές σκοπιμότητες, ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ:

Που τελειώνουν οι σκοπιμότητες αυτές και που ξεκινάει η αξιοπρέπεια, η κοινωνική ευθύνη και ευαισθησία;

Ή μήπως δεν υπάρχει καν αυτό το όριο, αυτό το μεταίχμιο και η αξιοπρέπεια μαζί με την κοινωνική ευθύνη, απλά δεν έχουν χώρο στον νέο θαυμάσιο κόσμο που ζούμε;

Υ. Γ. Στον αντίποδα η εθνική ποδοσφαίρου. Παιδιά που επιδεικνύοντας απίστευτη ψυχή, τίμησαν τον συνάδελφό τους, γράφοντας ιστορία».