Τώρα που ανάβει το πράσινο μπορούμε να βγούμε μπροστά

Οι αντιφάσεις, οι αμφιταλαντεύσεις, οι αμφισημίες αποτελούν κυρίαρχα χαρακτηριστικά στον δημόσιο βίο του τόπου. Βέβαια, το φαινόμενο αυτό δεν είναι ενδογενές, εμφανίζεται και σε άλλες περιοχές του κόσμου. Απλώς, εμείς εδώ φαίνεται να το έχουμε κάνει τρόπο ζωής.  

Έτσι και οι διάφοροι εκπρόσωποι της πολιτικής το ακολουθούν σχεδόν κατά γράμμα. Το χειρότερο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που το αφομοίωσαν πλήρως. Ουσιαστικά, άλλα λένε, άλλα εννοούν, άλλα πράττουν. Κορυφαία περίπτωση, η μνημονιακή εποχή. Ακόμη και τώρα που έπεσε στο κεφάλι μας η υγειονομική κρίση αμέσως μετά τη χρεοκοπία, κάποιοι φωστήρες, αλλά και σωτήρες μας εξακολουθούν να παίζουν το ίδιο έργο επί σκηνής. 

Αρκεί να σταθούμε στο μείζον πρόβλημα του ενεργειακού ελλείμματος. Την ώρα που το πρόγραμμα απολιγνιτοποίησης της χώρας βρίσκεται σε εξέλιξη με χρονικό ορίζοντα το 2027, η ελαφρότητα, η επιπολαιότητα και προπαντός η μικροπολιτική και η ψηφοθηρία χτυπάνε κόκκινο. 

Αντί οι πάντες να σημάνουν συναγερμό για την ταχεία και χωρίς προσκόμματα υλοποίησή του, ανακαλύπτουν προσκόμματα και δυσκολίες σε μια αυτονόητη επιλογή, η οποία δεν είναι άλλη από την απεξάρτησή μας από τα ρυπογόνα ορυκτά καύσιμα. Δεν εκφράζουν μονάχα εύλογες ανησυχίες, που λογικές θα ήταν σε κάποιο βαθμό, μιας και όλοι γνωρίζουμε τις δυσλειτουργίες και τις παθογένειες της κρατικής διοίκησης. Αντιθέτως, σφυρίζουν αδιάφορα.

Κι όλα αυτά τη στιγμή που είναι στο χέρι μας να κεφαλαιοποιήσουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα. Η Ελλάδα στον τομέα της αποθήκευσης και της αντλησιοταμίευσης, μπορεί κάλλιστα να επιταχύνει τη στροφή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.  Ωστόσο, κατι τέτοιο μάλλον βρίσκεται έξω από τα ραντάρ ορισμένων πολιτικών παραγόντων.

Πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε τα όσα προσφάτως υποστήριξε ο κύριος Σταύρος Μπένος. Ο άνθρωπος που όρισε η κυβέρνηση υπεύθυνο για την ανασυγκρότηση της Εύβοιας, το πρώτο που βρήκε να πει ήταν ότι όσο παραμένει ο ίδιος επικεφαλής δεν πρόκειται να εγκατασταθεί καμία ανεμογεννήτρια στην περιοχή.  

Δεν είναι μόνο μια δήλωση αχρείαστη, αλλά και ανούσια. Το κυριότερο, από κεκτημένη ταχύτητα και χωρίς μάλλον να το καταλάβει, άναψε φλας σε κάποιους, οι οποίοι από την πρώτη ημέρα των ανεξέλεγκτων πυρκαγιών στην Αττική και στην Εύβοια, έσπευσαν να ρίξουν το φταίξιμο στις ανεμογεννήτριες.

Είτε είναι ψεκασμένοι είτε ο ανορθολογισμός φώλιασε στα μυαλά τους, το σίγουρο είναι ότι η εκτόξευση αυτής της κατηγορίας δεν στερείται απλώς στοιχειώδους λογικής, απέχοντας παρασάγγας από την επιστημονική γνώση, αλλά κυρίως είναι για γέλια  και για κλάματα. 

Επειδή ο κύριος Μπένος έχει μια αξιόλογη διαδρομή στον χώρο της πολιτικής, απορούμε πως δεν κατάλαβε ότι οι βαρύγδουπες διακηρύξεις του είναι βούτυρο στο ψωμί όλων εκείνων που ζώντας στον μικρόκοσμό τους, στον φόβο και στην άγνοια, αντιστρατεύονται τον εθνικό στόχο της απολιγνιτοποίησης. 

Μάλιστα, και ως επιστήμονας ξέρει το αυτονόητο: Η συνέχιση της χρήσης των ρυπογόνων ορυκτών καυσίμων σημαίνει περαιτέρω μόλυνση του περιβάλλοντος, υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, εξάρτησή μας από άλλες χώρες. Και επιπλέον κάτι άλλο εξίσου σημαντικό: Αδιαφορία για την αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων μας, προκειμένου να έχουμε πρωταγωνιστικό ρόλο στην παραγωγή πράσινης ενέργειας. 

Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι η ενασχόλησή του με το Διάζωμα του στέρησε τη δυνατότητα να έχει μια γήινη σχέση με το σήμερα.  

Πάντως κυβερνητικοί και αντιπολιτευόμενοι, που κατά τα άλλα δείχνουν να γοητεύονται από την πράσινη ανάπτυξη, ένα πράγμα οφείλουν να κάνουν: Να κοιτάξουν με ποιο τρόπο μπορεί να υπάρξει η απαραίτητη κοινωνική και πολιτική ωρίμανση, έτσι ώστε ο λιγνίτης να αποτελέσει παρελθόν. Διαφορετικά θα κάνουμε αυτό που λένε στο χωριό μου «Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα χρόνια κοσκινίζει».