Άλλοτε ήταν οι αντιμνημονιακοί, οι οποίοι είχαν σκοπό ζωής να προστατεύσουν την Ελλάδα από τις αγριότητες των αγορών, του καπιταλισμού και της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης. Στη συνέχεια, ήρθαν οι αντισυστημικοί και οργάνωσαν το μέτωπο κατά των παλιών κομμάτων εξουσίας. Τώρα προέκυψαν οι μασκομάχοι, που βλέπουν τον κορωνοϊό σαν όργανο του διαβόλου, για τη φίμωση των ανθρώπων.
Διαχρονική, ωστόσο, είναι η παρουσία και δράση των αυτόκλητων υπερασπιστών των τοπικών κοινωνιών από τις φοβερές και τρομερές πράσινες πολιτικές! Όχι, του ΠΑΣΟΚ. Αλλά, της καθαρής ενέργειας. Αν και ολίγιστοι, οργανώνουν ‘αντάρτικα’ στις πόλεις και στα βουνά. Δεν τραγουδούν βέβαια το «Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιώνα». Περιορίζονται στο «Ελεύθερα βουνά χωρίς Αιολικά».
Θεματοφύλακες της… υστέρησης
Με σημαία τους τη μόνιμη άρνηση, οφείλουμε να τους αναγνωρίσουμε πως, αν μη τι άλλο, είναι θεματοφύλακες της… υστέρησης. Είτε διότι φοβούνται την αλλαγή. Είτε επειδή υποθέτουν ότι η πρόοδος εξυπηρετεί σκοτεινές επιδιώξεις.
Πρόσφατα, μιλώντας στη Σητεία με κάποιον, που δηλώνει αντίθετος στην αιολική ενέργεια, μου είπε το ανήκουστο, ότι δεν χρειαζόταν το αεροδρόμιο. Όπως ισχυρίστηκε, η πόλη του πρέπει να ακολουθήσει την ήπια ανάπτυξη, την οποία δεν θέλουν τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί η Ελλάδα υπολείπεται κατά πολύ των ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών και κοινωνιών. Δεν υπάρχει λογική απάντηση. Είναι σαν να επιχειρείς να τετραγωνίσεις τον κύκλο. Κι ο πιο καλός μαθηματικός θα σηκώσει ψηλά τα χέρια.
Τι κι αν λες για τις αποδεδειγμένα ζημιογόνες επιπτώσεις του λιγνίτη στη ζωή των ανθρώπων; Τι κι αν προσπαθείς να εξηγήσεις ότι είναι υψηλό το κόστος της ενεργειακής εξάρτησης από άλλες χώρες, όταν μάλιστα φτάνει στο 70% .
Φαίνεται πως κάποιες εστίες του ανορθολογισμού και του λαϊκισμού ακόμη αντιστέκονται, δίνοντας μάχες χαρακωμάτων. Η κρίση -οικονομική και υγειονομική- τελικά έχει και ορισμένες ενδιαφέρουσες πλευρές. Μας βοηθά να καταλάβουμε ότι το πρόβλημα των ανορθολογικών αντιλήψεων είναι υπαρκτό.
Εξ ου και μικρές μειοψηφίες κρατούν μπλοκαρισμένο ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα, το οποίο «κάνει γαργάρα» τις παράδοξες αντιδράσεις τους. Κυβερνητικοί και αντιπολιτευτικοί αξιωματούχοι, μόνιμα κολλημένοι στην ψηφοθηρία, ‘κλείνουν το μάτι’ σε όσους σκιαμαχούν, πολεμώντας ανεμόμυλους.
Η υπερχειλίζουσα ρητορική περί πράσινης ανάπτυξης πάει περίπατο μπροστά στην ανάγκη κάποιων βουλευτών, κομματικών στελεχών, πολιτευτών, δημάρχων δημοτικών συμβούλων, να χαϊδέψουν τα αυτιά των εν δυνάμει πελατών τους.
Την πικρή αλήθεια την αντικρίζουμε και στην Κρήτη. Αντί να αξιοποιούμε τα ισχυρά μας όπλα μας, τον άφθονο ήλιο και τον αέρα, κάνοντας στροφή στις ΑΠΕ, ανεχόμαστε ορισμένους να ψελλίζουν διάφορα ακατάληπτα. Κι όλα αυτά την ώρα που ο τόπος μας θα μπορούσε να είναι ενεργειακός κόμβος, προσελκύοντας πράσινες επενδύσεις. Και ταυτόχρονα οι τοπικές κοινωνίες να εισπράττουν τα οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά οφέλη.
Ας αφήσουν, λοιπόν, οι διάφοροι εκπρόσωποι του λαού τις ‘περικοκλάδες’. Κι ας μας πουν πολύ απλά και καθαρά τις θέσεις και τις απόψεις τους για τα δρομολογημένα έργα των ΑΠΕ στην Κρήτη.
Τα ερωτήματα είναι απλά: Με ποιες πολιτικές η σημερινή κυβέρνηση ή και η αντιπολίτευση, αν αργότερα επανέλθει στην εξουσία, θα αντιμετωπίσουν το ενεργειακό έλλειμμα του νησιού μας; Με ποια έργα θα γίνει πράξη η απολιγνιτοποίηση;
Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα!
Αν κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι θεωρούν την επιστροφή στην κανονικότητα ως την επανάκαμψη στην παραγωγική, οικονομική και αναπτυξιακή υστέρηση, εμείς δεν θα πάρουμε.
Ο ενεργειακός μετασχηματισμός της Κρήτης είναι μονόδρομος. Αρκεί να σηκώσουμε ταχύτητες, προχωρώντας στην υλοποίηση ώριμων έργων. Έργων που δίνουν προστιθέμενη αξία στις τοπικές κοινωνίες και οικονομίες και προπαντός στο ανθρώπινο δυναμικό και στην απασχόληση.
Το Ταμείο Ανάκαμψης, για το οποίο γίνεται σήμερα πολύς λόγος, δεν προσφέρεται για μικροπολιτικές μπαλοθιές και πολύ περισσότερο για πελατειακά δίκτυα. Η προτεραιότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη βιώσιμη ανάπτυξη, όπως αποτυπώνεται στην Πράσινη Συμφωνία, αποτελεί το μεγάλο στοίχημα που οφείλει να βάλει και να κερδίσει η Κρήτη, διεκδικώντας το δικό της μερίδιο.
Μετά τις φαντασιώσεις μας είναι καιρός να δούμε την πραγματικότητα κατάματα. Η καθυστέρηση του νησιού σε έργα υποδομών, αποτελεί μια μεγάλη μαύρη τρύπα. Δεν φταίνε μόνο οι διάφορες πολιτικές ηγεσίες που βρέθηκαν στο πηδάλιο της εξουσίας. Αλλά και όλοι εμείς που γοητευθήκαμε από το μικρό και το πρόσκαιρο, την επίπλαστη ανάπτυξη, θεωρώντας ότι βρήκαμε τον παράδεισο της ευημερίας.
