Όταν κάνεις παρέα με ποιητές και αρχιτέκτονες τοπίου της Σχολής Πικιώνη, τότε χωρίς να το θες και πολύ, εκτός από αλαφροΐσκιωτος, μπορείς να γίνεσαι και ενοχλητικός. Αφενός γιατί οι πρώτοι είναι «λαπάδες» κατά την εκχυδαϊσμένη πολιτική αντίληψη σ’ όλες τις εκφάνσεις της, και οι δεύτεροι παρωχημένοι στις κλίμακες του παρόντος, που όλα στοχεύουν μόνον στην κατάκτηση και αποτίμηση του εντυπωσιασμού.
Έτυχε πριν λίγες μέρες να ξεναγήσω δύο απ’ αυτούς στις αδαπάνητες ομορφιές της ανατολικής Κρήτης, κλείνοντας το τουρ (ελληνιστί) που αλλού, φυσικά στη Βενετία του νότου, τον Άγιο Νικόλαο. Την πόλη που παρ’ ότι, χρόνια υπομένει την ανθρωπογενή κακκοποίηση, όπως και όλη η Κρήτη, εκείνη ανθίσταται. Κι όταν περνώντας από τις νοτικές ακτές της πόλης, την ιστορική Κιτροπλατεία όπου έγινε η απόβαση των Οθωμανών για την κατάληψη του φρουρίου Μιραμπέλλο από τους Βενετούς, τους έδειξα τη μακέτα με τη σχεδιαζόμενη δημιουργία της κρεμαστής γέφυρας, εκείνοι αφού γέλασαν ταυτόχρονα, μου θύμισαν απαγγέλλοντας κάτι στιχάκια του Fernando Pessoa για τη Λισσαβόνα. (Όσοι είστε υποψιασμένοι μπορείτε να τα καταλάβετε).
Κι όταν εγώ επέμενα ότι αυτό το πάμφθηνο για την πόλη έργο, των μόλις 11-12 εκατομμυρίων ευρώ, θα γίνει ένα παγκόσμια γνωστό τοπόσημό της (εκτός από τη λίμνη!), όπως είναι ο πύργος του Άιφελ για το Παρίσι, η Τάουερ Μπρίτζ για το Λονδίνο, το Άγαλμα της Ελευθερίας για τη Νέα Υόρκη, και πάει λέγοντας, εκείνοι τότε διαγιγνώσκοντας στα μάτια τους μιαν απέχθεια για το υπερφίαλο αυτό έργο, με ρώτησαν στα σοβαρά με παραλλαγμένη τη γνωστή καβαφική ειρωνεία «που πήγε, που εχάθη η γέφυρα» λοιπόν; Μα «το καλό πράμα αργεί να γίνει» ήτανε η αμεσότητά μου. Ψήνεται σιγά, σιγά…
Και τότε εγώ προσπαθώντας να τεκμηριώσω την αναγκαιότητα και τη σπουδαιότητα κατασκευής για την πόλη έργου, τους κατέθετα ένα σωρό επιχειρήματα που ενισχύουν τη διατήρηση της βιωσιμότητά της: Ότι αυτό θα είναι ένα στολίδι αισθητικής και (προσαρμοσμένης) φαραωνικής εικαστικής σύνθεσης σ’ ένα λιτό τοπίο και μια φύση που με θράσος επιμένουν να ανταγωνίζονται τις προτεραιότητες των ουρανόθεν πεμφθέντων Μωυσέων. Ότι θα είναι η χειροπιαστή μεταμόρφωση στο τοπίο, μιας θείας επιφοίτησης μέσα από την οραματική έμπνευση εκείνων που μπορούνε να αφουγκραστούνε τις πολύ μακρινές πατημασιές από το μέλλον. Ότι συστοιχίζεται και συμμορφώνεται πλήρως με τις αρχές της αστικής βιωσιμότητας και των διεθνών συμβάσεων προστασίας και διατήρησης του τοπίου. Πολλά ήταν τα «διότι» που τους ανέλυσα, αλλά εκείνοι ως υποψιασμένοι από την Αλεξανδρινή ειρωνεία κατάλαβαν, και όλοι μαζί γελάσαμε…
«Να ξέρετε ότι πάντα αυτές τις επικίνδυνες εμμονές που απειλούν την ίδια ύπαρξή μας, όπως και τώρα τούτη τη Βενετία του νότου, μπορείτε να τις βρείτε στο «Μωρίας Εγκώμιον» του Έρασμου» είπε ο αρχιτέκτονας του τοπίου, όταν πλέον απολαμβάναμε και οι τρεις μας τους νόστιμους καφέδες καπουτσίνους μας σε μια από τις γραφικές καφετέριες της Κιτροπλατείας ατενίζοντας τα απέναντι μολυβένια Σητειακά βουνά, που ευτυχώς, κανένα ακόμη υπερφίαλο διάβημα κανενός Μωυσή, δεν κατόρθωσε να εμποδίζει τη μοναδική θέα…
Κ. Μα.
