«Όσο μπορείς» κ. Βερβεσέ

Το διαβάζεις, το ακούς απ’ όλα τα ΜΜΕ και μένεις εμβρόντητος. Μα καλά λες! Είναι δυνατόν; Ο Βερβεσός, ο πρόεδρος του ΔΣΑ να σπα προκλητικά την καραντίνα και να αναρτά τις ανδραγαθίες του δημόσια, την ώρα που η φονική πανδημία θερίζει ανθρώπους;

Ο κ. Βερβεσός ως δημόσιο πρόσωπο δεν λανθάνει προφανώς της κριτικής των πράξεών του, όταν αυτές θίγουν το δημόσιο αίσθημα. Κάποτε σε αλλοτινούς καιρούς οι πρόεδροι του μεγαλύτερου θεσμικού φορέα των δικηγόρων της χώρας ήταν κάτι παρακάτω από υπουργοί. Ήταν θεσμικοί συνομιλητές του κράτους με εκτόπισμα, με βαρύτητα, με κύρος. Διέπονταν αν όχι από μια διάχυτη πνευματικότητα, τουλάχιστον από μια αυτονόητη σοβαρότητα που απαιτούσε το αξίωμα.

Ο κ. Βερβεσός, διάλεξε εκ των προτέρων και με σχέδιο να γιορτάσει θορυβωδώς τα γενέθλιά του: Σαμπάνιες, καλούδια και γηπεδική ατμόσφαιρα. Σε ώρες κρίσιμες για τη χώρα που οι υγειονομικές συνθήκες απαγορεύουν κάθε σύναξη. Σχεδόν χουλιγκανική η εξέδρα. «Σεισμός, σεισμός και συνωστισμός» ακούγονταν από έτερο συνεργάτη, προφανώς νομικό, που «ερμήνευε» τον κανόνα Δικαίου των ημερών.

Όχι δεν είναι «ανθρωποφάγοι» όλοι όσοι βγήκαν να τον οικτίρουν. Όχι δεν έπεισε με τις έωλες εξηγήσεις του ο κ. Βερβεσός. Ο πρόεδρος του ΔΣΑ δεν εκπροσωπεί ακόμη και στην ιδιωτική του ζωή, όταν ηθελημένα τη δημοσιοποιεί, μόνον τον εαυτό του. Εκθέτει σύμπασα τη δικηγορική οικογένεια και το νομικό κόσμο. Τους εκφραστές του δικαιακού συστήματος της χώρας που εκείνος επιλέγει να ποδοπατεί με τον πλέον προκλητικό τρόπο. Με τρόπο που έχει ήδη προκαλέσει εισαγγελική παρέμβαση. Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ο κ. Βερβεσός δεν έχει υποβάλλει την παραίτησή του για αυτονόητους λόγους ευθιξίας, ηθικής τάξης και αξιοπρέπειας. Στη ζωή υπάρχουν πράγματα που δεν διορθώνονται με μια δήλωση ή έστω με ένα συγνώμη. Αλλά με την παραίτηση. 

Το είχε πει προφητικά σε ανύποπτο χρόνο κι ο (επίκαιρος) Αλεξανδρινός...

«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

[...]

γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινή ανοησία».

Κ. Μα.