Τις τελευταίες ώρες κάνουν τον γύρο του διαδικτύου πληροφορίες ότι ο Τσίπρας ετοιμάζεται να πει “ως εδώ και μη παρέκει”, με αφορμή τις αποκλίνουσες θέσεις που εκφράζονται ένθεν κακείθεν στο εσωτερικό σχετικά με τα ελληνοτουρκικά, την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία και άλλα παρεμφερή. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά και οι αναθυμιάσεις δρουν παραλυτικά και διαλυτικά. Προσφέρουν, δε, στην συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση της αξιωματικής αντιπολίτευσης πλείστα όσα επιχειρήματα για να υπονομευτεί η προσπάθεια ανάκτησης της εμπιστοσύνης των πολιτών και η προοπτική διακυβέρνησης. Ποιος τα λέει όλα αυτά; Ο Σεραφείμ Κοτρώτσος που έχει αυτή την περίοδο ανοιχτους διαύλους επικοινωνίας με την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Και όπως σημειώνει "ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, όμως, είτε το θέλει, είτε όχι, είναι πια κόμμα εξουσίας. Έχει γράψει στο κοντέρ του 4 1/2 χρόνια ταραχώδους διακυβέρνησης με θετικά και αρνητικά στοιχεία. Δεν είναι, όμως, πλέον ούτε λέσχη αθώων δικαιωματιστών και ακτιβιστών, ούτε κόμμα διαμαρτυρίας. Και, απ΄ όσο ξέρω, ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου επιθυμούν να επιστρέψουν στην διακυβέρνηση της χώρας.
Ακόμα και εάν –πράγμα πιθανό-, όπως λέγεται, το πολιτικό σύστημα επιστρέφει σταδιακά στην προμνημονιακή λειτουργία των κυβερνήσεων δύο θητειών και ο πρωθυπουργός έχει περίπου εξασφαλισμένο το ενοικιοστάσιο στο Μέγαρο Μαξίμου μετά από την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, ο σαρανταπεντάρης Τσίπρας διατηρεί αλώβητη την ελπίδα μιας –τουλάχιστον-ακόμα ευκαιρίας. Ενώ την ίδια ώρα, κανείς/καμία από τους/τις φερέλπιδες προσωπικότητες του κόμματος δεν μπορεί να ισχυριστεί πως θα κερδίσει τον Μητσοτάκη.
Έχει ειπωθεί αρκετά, θα το επαναλάβω. Το 32% στις εκλογές του Ιουλίου του 2019 ψήφισε, θλιμμένα ή αισιόδοξα, τον Τσίπρα. Και η πλειονότητα όσων προσέλθουν στις κάλπες στις επόμενες εκλογές, πάλι τον Τσίπρα θα πάνε να ψηφίσουν. Το ζήτημα είναι τι θα γίνει με όσους και όσες δεν πάνε να ψηφίσουν- αυτό είναι ένα θέμα που ξανά τον Τσίπρα πρέπει να απασχολήσει.
Οι “53” είναι ένα υπολογίσιμο και εξαιρετικά χρήσιμο ρεύμα. Προσφέρει ζωντάνια και πλουραλισμό σε ένα κόμμα που λειτουργεί με άλλους όρους από τους πασοκονεοδημοκρατικούς μηχανισμούς της τελευταίας 45αετίας. Τα στελέχη τους είναι “μυστήρια τρένα” (όπως και ολόκληρο το κόμμα εν τέλει) αλλά είναι λάθος να ισχυριστεί κανείς πως έχουν σκοπό να υπονομεύσουν τον Τσίπρα. Δυστυχώς, όμως, με ένα συμπαγές άθροισμα αντιπάλων δυνάμεων απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό συμβαίνει.
Ευθύνη γι αυτό έχει κι ο ίδιος ο Τσίπρας, ο οποίος συχνά διακατέχεται από το γεγονός πως δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους πορεύτηκε από τα πολιτικά γεννοφάσκια του. Έμαθε να τους σέβεται και να τους υπολογίζει, ακόμα κι όταν κάποιοι εξ αυτών δεν τον σεβάστηκαν ως πρωθυπουργό και αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τα κόμματα εξουσίας, όμως, δεν λειτουργούν ως “ο αρχηγός και οι φίλοι του”. Όσοι –ο Κώστας Καραμανλής είναι ένας εξ αυτών- επαναπαύτηκαν στην ψευτο-ασφάλεια της φιλίας βρέθηκαν με διαλυμένο κόμμα και με σμπαραλιασμένο εκλογικό ποσοστό.
Οι ώρες των δύσκολων αποφάσεων για τον Τσίπρα, λοιπόν, πλησιάζουν."
