Εύλογο είναι η πράσινη μετάβαση να αποκτήσει επίδοξους εραστές. Έτσι αίφνης πολλοί τρέχουν να δηλώσουν την προσήλωσή τους σε αυτήν. Από τη μια η πανδημία, ανέδειξε την ανάγκη της βιώσιμης ανάπτυξης. Από την άλλη η εκλογή του Τζο Μπάιντεν και η εκτίναξη των Γερμανών Πρασίνων σήμαναν την απαρχή μιας νέας ελκυστικής περιόδου.
Τώρα, λοιπόν, που το κοστούμι της περιβαλλοντικής ευαισθησίας άρχισαν να ενδύονται ηγεσίες και κόμματα. Μολονότι μέχρι πρότινος αδιαφορούσαν. Το χειρότερο, είχαν πάρει αγκαζέ όσους, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πυροβολούσαν εκείνους, οι οποίοι πρώτοι διέβλεψαν τον κίνδυνο της κλιματικής αλλαγής, θεώρησαν προτεραιότητα την προστασία του περιβάλλοντος, υποστήριξαν την ανάγκη απεξάρτησή μας από τα ρυπογόνα ορυκτά καύσιμα.
Βέβαια, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Αρκεί ο ξαφνικός τους έρωτας για τις πράσινες πολιτικές να μην είναι υποκριτικός, προκειμένου να φανεί ότι βρίσκονται σε αρμονία με το γενικότερο κλίμα.
Το σίγουρο είναι ότι η αξιοπιστία τους δοκιμάζεται σκληρά στην πράξη. ‘Άλλωστε δεν φτάνουν οι ανώφελες διακηρύξεις και οι φανφάρες. Όλοι τους θα κριθούν όχι για τα όσα λένε, αλλά για τα όσα πράττουν. Μπροστά τους έχουν πεδίον δόξης λαμπρό για να αποδείξουν πως πράγματι επιχειρούν ειλικρινή προσαρμογή στα νέα δεδομένα, αφήνοντας πίσω ιδεοληψίες και φοβικά σύνδρομα.
Το πρόγραμμα απολιγνιτοποίησης που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός δεν είναι σχέδιο επί χάρτου. Ούτε αποσκοπεί στην επίδειξη πράσινης ευαισθησίας. Επιβάλλεται να υλοποιηθεί μέχρι το 2028. Δεν μετατίθεται στο μέλλον. Απεναντίας θά ‘πρεπε να είχε γίνει χθες.
Υπεύθυνοι για την καθυστέρηση και την αναβλητικότητα είναι οι πάντες: κομματικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες όλων των αποχρώσεων. Όποιος αρνείται τη συγκεκριμένη πραγματικότητα απλώς αποκαλύπτει τις ενοχές του. Εξάλλου, είναι γνωστή η δυσανεξία τους για τις μεταρρυθμίσεις και τις αλλαγές στην παραγωγική, οικονομική και πολιτική ζωή.
Το βλέπουμε και σήμερα, καθώς γαλάζιοι αξιωματούχοι της ΝΔ αντιτάσσονται με κάθε μέσο στη στροφή στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Το ίδιο κάνουν και οι συριζαίοι και οι κιναλίτες.
Τρανή απόδειξη η συμπόρευσή τους με εκείνους που πετροβολούν την ηλιακή και αιολική ενέργεια, στον τόπο μας. Δεν συμπράττουν μόνο με όσους διατυμπανίζουν ανορθολογικές και επιζήμιες αντιλήψεις. Αλλά τους παρέχουν και πολιτική νομιμοποίηση.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν και ηγείται μιας συντηρητικής παράταξης, δεν διστάζει εμπράκτως να διαφοροποιηθεί από αυτήν στο καίριο ζήτημα της πράσινης ανάπτυξης.
Ο Αλέξης Τσίπρας παρ΄ όλο που έχει πρωθυπουργική εμπειρία και μπορεί να αντιλαμβάνεται τις προτεραιότητες, ανέχεται στελέχη του, τα οποία σε τοπικό επίπεδο συντάσσονται με μικρές μειοψηφικές ομάδες που βάλλουν κατά των ΑΠΕ.
Αντίστοιχα και η Φώφη Γεννηματά, οι συνοδοιπόροι της οποίας συναγωνίζονται τους ακραίους του ΣΥΡΙΖΑ, και αυτούς που αντιστρατεύονται τις πράσινες επενδύσεις.
Το διαπιστώνουμε εδώ στην Κρήτη, όπου Νεοδημοκράτες Συριζαίοι και Κιναλίτες παράγοντες εξακολουθούν να λειτουργούν ως φορείς της πολυεπίπεδης υστέρησής μας - παραγωγικής, οικονομικής, αναπτυξιακής.
Δυστυχώς οι επικεφαλής της αντιπολίτευσης δεν καταλαβαίνουν ότι το πολιτικό κεφάλαιο, το οποίο θέλουν να δημιουργήσουν δεν προκύπτει από την καλλιέργεια ενός δημοσίου προφίλ που απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα. Ούτε η επίκληση του Τζο Μπάιντεν ή και της Αναλένα Μπέρμποκ μπορεί να τους το προσφέρει, όταν δεν έχει αντίκρισμα αλήθειας.
Η πράσινη στρατηγική δεν είναι σημαία ευκαιρίας.
