Διάβασα με ενδιαφέρον το σχόλιο του Γρηγόρη Πασπάτη με αφορμή και το θάνατο του Κ.Καραμανλή, πριν 18 χρόνια. Ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Ηρακλείου θεωρεί- όπως αναφέρει σε ανάρτησή του- ότι είναι η μεγαλύτερη προσωπικότητα του 20ου αιώνα. Δεν θέλω να...αντιδικήσω, αλλά μάλλον βγάζει εκτός συναγωνισμού τον Ελευθέριο Βενιζέλο!
"Βρέθηκα χθές στο συνέδριο της ΝΔ και άκουσα την ομιλία του προέδρου. Λόγος ισορροπημένος και πολιτικά στιβαρός σε ένα ακροατήριο που ενθυλακώνει και αυτό όλη την παθογένεια της Ελληνικής κοινωνίας. Το βράδυ φίλος διαδικτυακός μου θύμισε 2 απόψεις.
"Εκείνο που καταξιώνει μια πολιτική δεν είναι η θεωρητική της έκφραση, αλλά η πραγματική της
απόδοση. Το θέμα είναι αν υπερτερούν τα πραγματικά επιτεύγματα σε σύγκριση με τις αναπόφευκτες παραλείψεις.
Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και είναι κατ’ ανάγκην ατελής. Γιατί είναι η συνισταμένη πολλών τάσεων, συχνά αντιφατικών, και οφείλει να συμβιβάζει πολλά συμφέροντα, συχνά συγκρουόμενα, πολλών εκατομμυρίων
ανθρώπων."
Κωνσταντίνος Καραμανλής (1907-1998) Έφυγε σαν σήμερα πριν 18 χρόνια.
ΥΓ: Προσωπικά λατρεύω το Λάμπρο Κωνσταντάρα, το Διονύση Παπαγιαννόπουλο το Ντίνο Ηλιόπουλο. Από αυτό συνάγεται ότι αυταρχικές και αυστηρές προσωπικότητες όπως αυτές του Κωσταντίνου Καραμανλή να είναι λίγο μακρυά μου. Όμως ήταν ο μεγαλύτερος Ελλην πολιτικός του 20ου αιώνα και βοήθησε αποτελεσματικά το μέσο Έλληνα και η έλλειψη του έγινε άμεσα ορατή.
