Αρκεί μονάχα μία διαδικτυακή “βόλτα” στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στους ιστότοπους ενημέρωσης, μετά τη λήξη αθλητικών γεγονότων, για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της ενσυναίσθησης και της ατομικής ευθύνης που έχουμε ως κοινωνία για την εξάλειψη της οπαδικής (και όχι μόνο) βίας. Είμαστε τόσο αποφασισμένοι, που δεν προφταίνουμε να σβήσουμε και να γράψουμε ένα τελευταίο post, που ανάβει σαν το τελευταίο τσιγάρο στο δρόμο που χάραξαν οι ασθενείς και οι οδοιπόροι, και στριμώχνεται στο στόμα μας, όπως η έσχατη ένοχη απόλαυση πριν ξεκινήσουμε δίαιτα.
Απ’ τον κόπο και τη λαχτάρα να τ’ αλλάξουμε όλα, κουραζόμαστε τόσο που ξεχνιόμαστε... και ξανά μανά τα ίδια. Κάνουμε κύκλους, βλέπουμε κύκλους και ρόδα που’ ναι και γυρίζει η ζωή, βγαίνουν τα αγκάθια που την τρυπούν και στο τέλος κλατάρουν όλα!
Με τη λήξη των αγώνων, γενναίοι από βορρά και νότο, ανατολή και (άγρια) δύση, επιδίδονται σε έναν διαρκή διαγωνισμό ευφυολογημάτων: Με το που κλείσουν οι κάμερες και οι προβολείς, ανοίγει ο οχετός των social: εκφράσεις και εκδηλώσεις “αγάπης”, σε λανθάνουσα μορφή. Πομφόλυγες, ειρωνείες και “καρφιά” για την εκτόνωση απωθημένων. Κατά τ’ άλλα κλαίμε, οδυρόμαστε και οργιζόμαστε για την έξαρση της καφρίλας, που πώς τα καταφέρνει τρυπώνει και ξεπηδά από μέσα μας!
Αλήθεια, σε τι διαφέρουν οι ιντερνετικοί “μαχητές”, που είναι λες και παίζουν λολ κι άλλα παιχνίδια, αναρτώντας διάφορες εξυπνάδες, απ’ τους ακραίους χουλιγκάνους πεζοδρομίου και πληκτρολογίου που “κατεβάζουν” κατά το δοκούν διάφορες ευχές – υπό τη μορφή απειλών εάν δεν εμπεδωθούν σωστά απ’ τους παραλήπτες τους- ανά περίσταση; Μάλλον στο περιτύλιγμα διαφέρουν. Οι μεν πρώτοι πίσω απ’ τη διάτρητη – απ’ την ίδια την πραγματικότητα – ασπίδα/πανοπλία της (φερόμενης) καζούρας τους, κρύβουν τα μίση και τα κόμπλεξ τους. Οι δε τα λένε και τα κάνουν πιο χοντροκομμένα.
Ευτυχώς, και για τις δύο ομάδες – κρούσης, της ασόβαρης και της σοβαροφανούς, και δυστυχώς για την κοινωνία, η μαγκιά τους εξαντλείται και περιορίζεται πίσω απ’ τις οθόνες και πάνω από τα πλήκτρα των υπολογιστών και των κινητών τους · που έχουν τόσο εξελιχθεί ως μηχανήματα και εξαρτήματα, που είναι σαν να έχουν “ρουφήξει” απ’ τη ζήλια τους, τα άτιμα τα μαραφέτια, όλη την “εξυπνάδα” των ιδιοκτητών τους, τους οποίους φθονούν επειδή δεν ανήκουν – όπως εκείνοι – στη συνομοταξία των έλλογων όντων. Ζήτω τα παράλογα, ζήτω η ΕΛ(Λ)ΑΣ!
Ένα περίστροφο που “χτυπάει” στα “τυφλά”. Αυτά είναι τα λόγια που φεύγουν και γράφονται, αν δεν περάσουν πρώτα απ’ το φίλτρο της λογικής, μακριά από εγωισμούς και ηρωισμούς. Όταν βγάλουμε τις παρωπίδες και τα μυωπικά γυαλιά του μικρόκοσμού μας, ίσως να μπορέσουμε να κοιταχτούμε στον καθρέπτη της συνείδησής μας. Αλλά ίσως κι αυτός να’ χει σπάσει, στην καλύτερη να’ χει ραγίσει, είτε απ’ την οργή του, είτε απ’ τις παρόλες και τις “κορώνες” που εκστομίζουν οι βασιλικοί και οι βασιλικότεροι του βασιλέως, οι τιμητές της κοινωνικής ειρήνης και ευταξίας!
Την ώρα που ένα νεαρό παλικάρι χαροπαλεύει στη ΜΕΘ, ο Μιχάλης, ο Άλκης, ο Νάσος, ο Γιάννης και τόσα άλλα παιδιά, που έφυγαν πρόωρα και άδικα, θα’ χουν σχηματίσει έναν κύκλο ολόγυρά του, και σαν καλοί του άγγελοι, θα προσεύχονται να γυρίσει σύντομα κοντά μας, δυνατός και ακμαίος μπας και καταφέρει να μας συνετίσει με το παράδειγμά του.
Τα κροκοδείλια δάκρυα που ρέουν απ’ τα μάτια μας, σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι το αίμα που κείτεται κατάχαμα, πάνω από τη χωματερή των συναισθημάτων μας.
Όσο συνεχίζουμε να ποτίζουμε και να καλλιεργούμε το αμπελοχώραφο που βρίσκεται στο μυαλό μας, με (τον) πόνο (των άλλων) και με μνησικακία, τόσο θα παραμένουμε ουραγοί της Ευρώπης και της ανθρωπότητας, στο τελευταίο γκρουπ πνευματικής δυναμικότητας. Αποκλεισμένοι απ’ τον πρώτο γύρο, των προκριματικών, στοιχειωδών, κανόνων συμπεριφοράς.
