Εδώ το καλό know how για την παγκόσμια κληρονομιά…

Με ανεξήγητη απορία και πολύ δόση έκπληξης από τα καταιγιστικά και αλληλοδιάδοχα δελτία τύπου του ΥΠ.ΠΟ.Τ. τον τελευταίο καιρό, παρακολουθούμε την εναγώνια (;) προσπάθεια του τελευταίου, εκτιθέμενο πολλαπλώς, να «ευλογήσει τα γένια» του για την επικείμενη ένταξη της οχυρής νησίδας της Σπιναλόγκας στη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας.

Είναι η πρώτη φορά στις ομολογουμένως πενιχρές ελληνικές υποψηφιότητες στον παγκόσμιο οργανισμό που παρατηρείται ένας τέτοιος καταιγισμός δημοσιότητας για μια μεγάλη εθνική υπόθεση πολιτισμού που, σημειωτέον, δεν έχει ακόμη τελεσιδικίσει, δεν είναι σίγουρη.

Αν μη τι άλλο, ο βομβαρδισμός της ενημέρωσης του κοινού σε όλα τα ελληνικά ΜΜΕ για την πορεία εξέλιξης της υποψηφιότητας έχει και μια ενδεχομένως αδιόρατη ερμηνεία: Η ηγεσία του ΥΠ.ΠΟ.Τ. και οι εμπνευστές αυτών των δελτίων τύπου (που μας κάνει να πιστεύουμε «αι μεν χείραι Ισαυ, η δε φωνή Ιακώβ»…) που κινούνται ίσως από το προσωπικό κίνητρο του ναρκισσισμού και της αυτοπροβολής τους, θα πρέπει να πάσχουν και από το σύνδρομο της υπαρξιακής αυτοεπιβεβαίωσής τους σ’ αυτή την υπόθεση:

Μας θυμίζουν εκείνη την ιστορία του μύθου του ωραίου νέου της Βοιωτίας, του Νάρκισσου που γοητευμένος από την εικόνα του ειδώλου του που το είδε να καθρεφτίζεται στα νερά του ποταμού Κηφισού, βύθισε το βραχίονά του για να το αιχμαλωτίσει. Επειδή όμως, παρά τις προσπάθειές του δεν το κατόρθωνε, παρέμενε στη θέση του αυτοθαυμαζόμενος, μέχρι που μαράζωσε και πέθανε.

Στη θέση εκείνη φύτρωσε μετά από λίγο το ομώνυμο άνθος, ως σύμβολο της φθοράς και των χθόνιων θεοτήτων. Και ναι μεν, αναπόφευκτη νομοτέλεια γαρ, στη φθορά και τη λήθη είναι να παραπέμπονται οι μικρότητες. Σε τίποτα όμως δεν είναι θεμιτό τα μικρά και τα ευτελή να παρασύρουν τα μεγάλα. Θυμίζουμε στην ηγεσία του ΥΠ.ΠΟ.Τ. να σταματήσει να εκτίθεται με πομφόλυγες που σκοπούν αλλού. Το ΥΠ.ΠΟ.Τ. στου οποίου τα χέρια αποκλειστικά έχει περάσει σήμερα η ευθύνη του οικουμενικού εγχειρήματος, ας χαμηλώσει τους τόνους αυτοπροβολής στελεχών του, πολλά από τα οποία που μνημονεύονται στα δελτία τύπου δεν ξέρουν ούτε που πέφτει η οχυρή νησίδα.

Άλλωστε, σε ολόκληρο τον κόσμο, και φυσικά στην ηγεσία του ΥΠ.ΠΟ.Τ., είναι γνωστή μια μεγάλη αλήθεια: Ότι η ένταξη της Σπιναλόγκας στην παγκόσμια κληρονομιά, ήταν ένα αίτημα που ξεκίνησε από τα κάτω. Με τις συνεχείς, πιεστικές και άοκνες προσπάθειες της τοπικής κοινωνίας και της κοινωνίας των πολιτών ήδη από το 2002, οι οποίες πρωτίστως απέκτησαν θεσμική υπόσταση για πρώτη φορά από το ΤΕΕ/ΤΑΚ. Μέχρι τότε το ΥΠ.ΠΟ.Τ. και τα στελέχη του ήταν απέναντι! Scripta manent.

Και αυτό είναι το νέο που διαφοροποιεί τα πράγματα: Είναι το πρώτο μνημείο που θα ενταχτεί με πρωτοβουλία της κοινωνίας των πολιτών. Το κράτος σύρθηκε κάτω από την πιεστική εξέλιξη των πραγμάτων, την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενο. Θα πρέπει το ΥΠ.ΠΟ.Τ. όχι μόνο να χαμηλώσει τους τόνους και τις τυμπανοκρουσίες, αλλά να επιλύσει και τα αυτονόητα που ισχυροποιούν και δεν ναρκοθετούν την υποψηφιότητα. Τίποτα δεν έχει τελειώσει.

Το Cretalive που παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον το θέμα, σε ανύποπτο χρόνο έθεσε με αλλεπάλληλες παρεμβάσεις του πρωταρχικά και δεσπόζοντα ερωτήματα για την επιτυχή έκβαση της υποψηφιότητας τα οποία ποτέ δεν απαντήθηκαν από την ηγεσία του υπουργείου. Όπως η ατυχής παραμονή του προκλητικού επίσημου - αλλά ανιστόρητου ονόματος της νησίδας - ως «Καληδών» το οποίο ευθέως ξιφουλκεί, υπονομεύει ανοιχτά και υποθάλπει απροκάλυπτα το ένα από τα δύο ενταξιακά κριτήρια σύμφωνα με τις επιχειρησιακές οδηγίες της UNESCO. Τα ερωτήματα που γεννιούνται με την άρνηση διορθωτικής κίνησης είναι τεράστια.

Το ΥΠ.ΠΟ.Τ. και οι άνθρωποί του που χειρίζονται την υπόθεση, δεν καλύπτονται από καμιά απολύτως ασυλία για μια ενδεχόμενη αποτυχία, για την οποία θα ευθύνονται αποκλειστικά και εξ ολοκλήρου. Και για την οποία θα λογοδοτήσουν στην Ιστορία…