Τα Παραμύθια του Σαββάτου

γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*

Ιστορίες για μικρούς και μεγάλους. Η καθημερινότητα ενός  παιδιού, δασκάλου, μάννας. Όχι, απαραίτητα όμορφη , όχι απαραίτητα καλή. Τα «Παραμύθια» στο άνοιγμα του χρόνου συναντούν τον αληθινό κακό λύκο που ζει δίπλα μας, την μοχθηρή μητριά που μπορεί να είναι και μητέρα που ξέρει μόνο να επιπλήττει και να φωνάζει. Τις καζούρες των παιδιών στο σχολείο σε ένα δάσκαλο που ονειρεύεται καλύτερο αύριο για όλους!

Ας μιλήσουμε για κουκουνάρες, Βασίλης Κουτσιαρής, εικ: Θέντα Μιμηλάκη, εκδ. Ελληνοεκδοτική!

Ένα σχολείο, ένας δάσκαλος, εκατό παιδιά και μια …εφημερία. Όσοι έχουν κάνει κάτι αντίστοιχο στη ζωή τους γνωρίζουν πολύ καλά πως το να έχεις την ευθύνη τόσο πολλών παιδιών  έστω και για δεκαπέντε λεπτά και την ίδια στιγμή να έχεις λαρυγγίτιδα, δεν είναι και το ευκολότερο  πράγμα στον κόσμο. Πόσο μάλλον αν τα παιδιά προσπαθούν να αποδείξουν στον εαυτό τους και στους φίλους τους  πως μπορούν να καταφέρουν  να τα αλλάξουν όλα στην αυλή ή και στην τάξη. Στην τάξη που ο αριθμός παιδιών είναι συγκεκριμένος και όλοι γνωρίζουν καλύτερα τους άλλους η …καζούρα είναι ευκολότερη. Τι κι αν γνωρίζουν κι αγαπούν όπως λένε τον δάσκαλό τους. Η διάθεση για μάθημα είναι λιγοστή. Κι ας μιλούν για δέντρα…Το στοίχημα των παιδιών το κερδίζουν με τις … κουκουνάρες.

Μια ιστορία ολοκαίνουργια του Βασίλη Κουτσιαρή για την σχολική ζωή, τις δυσκολίες , την καθημερινότητα, την ανατροπή, την έκπληξη  και τη σωστή αντιμετώπιση. Τα παιδιά γνωρίζουν πάντα τα όρια του δασκάλου τους και όσο κι αν τον σέβονται ή τον αγαπούν δοκιμάζουν σχεδόν καθημερνά τις αντοχές του. Επίσης προτιμούν την εύκολη λύση και …το διάλλειμα, εκτός και αν βρεθεί στο δρόμο τους ένας φωτισμένος και ασυνήθιστος εκπαιδευτικός. Η «Τάξη»  στο σχολείο μα και στη ζωή μπορεί να είναι ο κανόνας , όμως οι εξαιρέσεις είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά. Κι όταν ο δάσκαλος καταλαβαίνει πως η ομάδα του «μπάζει νερά», πρέπει να  την οδηγεί σε στεγανά μέρη και να αλλάζει τις συνήθειες, το πρόγραμμα και τα τετριμμένα και παρωχημένα.

Η σχέση μαθητή και δασκάλου που δοκιμάζεται, συγκρούεται, καλυτερεύει ή και τελματώνεται κάποιες φορές. Μια ιστορία που μπορεί να  είναι βιωματική. Μια ιστορία που καταγράφει με πολύ σαφήνεια την αλλαγή και την ικανότητα των δασκάλων να τα καταφέρνουν στα δύσκολα και να βρίσκουν τις λύσεις που ικανοποιούν …όλους.

Με την εικονογράφηση της Θέντας Μιμηλάκη που συμπληρώνει άρτια το κείμενο!

Για παιδιά και …δασκάλους!

Και βγάζω το καπέλο μου…Μάκης Τσίτας, εικ: Ντανιέλα Σταματιάδη, εκδ. Κόκκινη Κλωστή Δεμένη

Ένας πολύ φιλικός, συμπαθητικός και μόνος κύριος μπαίνει στην παρέα τριών μικρών παιδιών που παίζουν στο πάρκο στην άλλη μεριά της πόλης. Τα παιδιά χρειάζονται ένα τέταρτο μέλος για το παιχνίδι τους το «Λύκε, λύκε είσ΄  εδώ;» κι εκείνος προσφέρθηκε στη στιγμή! Έγινε αυτός ο λύκος και το παιχνίδι ξεκίνησε. Πρώτα έβγαλε τη γενειάδα του, μετά το καπέλο του, μετά τα γυαλιά του και τελευταία άνοιξε το στόμα του αρχίζοντας να τα κυνηγά! Ναι, ήταν αυτός ο λύκος, ο κακός, όπως καταλάβατε όλοι, των παραμυθιών! Ευτυχώς που το πάρκο είχε φύλακα και ο λύκος πιάστηκε κι οδηγήθηκε στη φυλακή. Είχε ξεχάσει όμως τη γενειάδα, το καπέλο και τα γυαλιά του στο πάρκο κι εμφανίστηκε άλλος ένας…την επόμενη μέρα!  

Μέσα σε λίγες γραμμές ο Μάκης Τσίτας τα είπε όλα. Έναν από τους χειρότερους εφιάλτες παιδιών και γονέων. Ένας ξένος που με φιλική διάθεση εισχωρεί σε μικρά, ανυποψίαστα και αθώα παιδιά. Φαινόμενα της εποχής[που τείνουν να γίνουν καθημερινά.

Ένα ευφυές βιβλίο ως προς την ιδέα της ιστορίας, τους χαρακτήρες και τα μηνύματα που θέλει να περάσει. Βιβλίο αφύπνισης για παιδιά και γονείς. Παραλληλισμός με τον κακό λύκο των παραμυθιών και το πασίγνωστο λαϊκό παιχνίδι που έχει μεγαλώσει δεκάδες  γενιές. Αφύπνιση λοιπόν τούτη η ιστορία. Προσοχή! Ο κίνδυνος είναι παντού και δίπλα μας. Έχει καμουφλαρισμένο πρόσωπο πίσω από ευγένεια, τρόπους και φιλική διάθεση. Και ποιος είναι ο πιο σωστός τρόπος αντιμετώπισης σαν βρεθεί μπροστά μας; Η φωνή είναι δύναμη σε τέτοιες  περιπτώσεις, η έκκληση βοήθειας, χωρίς φόβο αλλά με ένταση και πάθος. Ξύπνημα σκέψης και ετοιμότητα. Ο κίνδυνος είναι παντού και πρέπει να το εξηγούμε συνεχώς χωρίς απαραίτητα να σπέρνουμε φόβο. Μόνο σωστή καθοδήγηση και επιλεκτικότητα σε παρέες με αγνώστους και πολύ κουβέντα με τα παιδιά μας..

Εξαιρετική γραφή με  εκπληκτική εικονογράφηση από την Ντανιέλα Σταματιάδη. Ολοζώντανες οι εικόνες, μιλάνε μόνες τους αλλά μαζί με το κείμενο του Μάκη Τσίτα το βιβλίο σχεδόν …απογειώνεται.

Όλοι να το διαβάσετε, μικροί και μεγάλοι, δάσκαλοι, γονείς και μαθητές. Πραγματικά ο κακός λύκος των παραμυθιών δεν ζει μόνο στο δάσος αλλά στα περισσότερα πάρκα, αυλές, στη διπλανή μας πόρτα.

Το βιβλίο αποτελεί τεράστιο εργαλείο σε τάξη με μικρά ή και μεγάλα παιδιά που θα ξεκινήσει πολλές συζητήσεις, πολλά παραδείγματα και θα προβληματίσει όλους ακόμα και για τους διπλανούς μας γείτονες ή φίλους!

Για παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικούς! Για όλο τον κόσμο!

Γιατί κλαις; Βασίλης Αλεξάκης, εικ: Νικόλας Ανδρικόπουλος, εκδ. Μεταίχμιο

“Βάλε το παλτό σου; Που είναι τα παπούτσια σου; Πήγαινε να βρεις τα παπούτσια σου! Τι θέλεις τώρα, να φας κανένα σκαμπίλι; Τι με κοιτάς έτσι; Πήγανε να βρεις τα παπούτσια σου, είπα!  Αν δεν τα βρεις, θα μείνουμε σπίτι! Θες να μείνουμε σπίτι; Εγώ πάντως να ξέρεις, καμιά διάθεση δεν έχω να βγω μ΄ αυτό το βρομόκαιρο. Κι έχω μπόλικες δουλειές να κάνω στο σπίτι, μπόλικες! ”

Θα μπορούσε να είναι ένα μονόλογος της διπλανής πόρτας ή και του σπιτιού μας ακόμα. Σίγουρα κάπου θα τον έχουμε ακούσει ή ακόμα χειρότερα μπορεί να τον έχουμε  ξεστομίσει σε κάποιον! Μην μας ξενίζει, είναι μια ακόμα σημερινή ή και από πάντα,  πραγματικότητα.

Κι έχει και συνέχεια. Συνέχεια που δεν σταματάει…η φωνή. Που μιλάει ακατάπαυστα λέγοντας λόγια που πληγώνουν, που μιζεριάζουν, που κανείς δεν θέλει να ακούει. Όλα Εκείνη τα κάνει, όλες οι κατηγορίες σε εκείνο το παιδί. Χαρακτηρισμοί, απειλές, νουθεσίες απαγορεύσεις. Δυνατή γραφή, αλήθειες πικρές, λόγια σκληρά!

Μονόλογος του πιο σπουδαίου έργου του θεάτρου, της ίδιας της ζωής! Μονόλογος με  ερωτήσεις κι απαντήσεις  χωρίς την ύπαρξη του άλλου χωρίς την πιο απλή συνείδηση πως αυτός ο άλλος μπορεί να  είναι …παιδί. Μονόλογος ανωριμότητας, λανθασμένης συμπεριφοράς, αγανάκτησης και οπωσδήποτε προσβλητικός και προβληματικός.

Σπουδαίο βιβλίο. Βιβλίο καθρέφτης, της κοινωνίας, της μάννας που δεν καταλαβαίνει, του πατέρα που δεν ενδιαφέρεται, του γείτονα που φωνάζει στα παιδιά του με το παραμικρό, του δασκάλου που απειλεί μόνο νομίζοντας πως έχει το αλάθητο.

Σπουδαία  γραφή για κανονικά παιδιά που το μόνο τους λάθος είναι πως είναι…παιδιά. Που θέλουν απλά να μεγαλώσουν και για γονείς που δεν καταλαβαίνουν δεν ξέρουν, δεν νοιάζονται παρά μόνο για τον εαυτό τους.

Βιβλίο και για μεγάλους με εξαιρετική εικονογράφηση του Νικόλα Ανδρικόπουλου. Το κόκκινο , το λατρεμένο του χρώμα σ΄ αυτό το βιβλίο θυμώνει, σκύβει το κεφάλι, κλαίει κι αφυπνίζει μυαλά που δυστυχώς είναι πολύ ….στενά.

Συγκλονιστικός ο λόγος του Βασίλη Αλεξάκη. Λέξεις η ζωή, λέξεις που σαν ειπωθούν δυστυχώς αποτυπώνονται σε ψυχή και μυαλό. Λέξεις φλύαρες, ανούσιες και συναισθηματικά κακά φορτισμένες.

Κι όπως λέει και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: Ένα βιβλίο για ώριμα παιδιά και ανώριμους γονείς!

*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός

https://zhtunteanagnostes.blog...