ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Τα Παραμύθια του Σαββάτου
Να θυμάστε πάντα πως τα παραμύθια κάνουν μόνο καλό, σε εκείνον που τα λέει, σε εκείνον που τα διαβάζει μα πιο πολύ σε εκέινον που τ’ ακούει! Τολμήστε το!
γράφει η Ελένη Μπετεινάκη*
Κι είναι δύσκολες μέρες… Και θέλει η ψυχή να ηρεμήσει από τα παράξενα, όλα εκείνα που δεν ξέρεις το γιατί συμβαίνουν. Κι ένας, ένας, είναι ο τρόπος από τα πανάρχαια χρόνια που μπορεί να το κάνει αυτό. Ο λόγος, ο προφορικός, που χρωματίζει το όνειρο, που δίνει ζωή στα άψυχα, σε εκείνα που στέκουν βουβά δίπλα μας κι έχουν μια δύναμη που δύσκολα καταλαβαίνει ο καθένας μας. Κι είναι τα παραμύθια βάλσαμο για όλους. Κι είναι η στιγμή που θες να ακούσεις λόγια ξεχωριστά, παρηγορητικά. Να νοιώσεις πως κι άλλοι βίωσαν τα δύσκολα αλλά στο τέλος τα κατάφεραν. Γιατί πίστεψαν στον ίδιο τους τον εαυτό…
Να θυμάστε πάντα πως τα παραμύθια κάνουν μόνο καλό, σε εκείνον που τα λέει, σε εκείνον που τα διαβάζει μα πιο πολύ σε εκέινον που τ’ ακούει! Τολμήστε το!
H Νύχτα του κορακιού, Λίλη Λαμπρέλλη, εκδ. Πατάκη.
«Για τους Κρι (φυλή Ινδιάνων του Καναδά) τα παραμύθια είναι πλάσματα ζωντανά. Λένε πως ζουν στα χωριά. Λένε πως αφηγούνται το ένα στο άλλο τις ιστορίες τους. Λένε πως ταξιδεύουν να βρουν κομμάτια που τους λείπουν…»
Ίσως για αυτό να αγαπάμε πολλοί από μας τα παραμύθια. Μια εξήγηση τόσο παράξενη μα τόσο αληθινή! Κι είναι όλα τούτα τα σκοτεινά παραμύθια γραμμένα από την πιο μεγάλη και σπουδαία παραμυθού του τόπου μας, τη Λίλη τη Λαμπρέλλη.
Καινούργιο βιβλίο που ΄χει και αυτό τη χαρά να ανήκει στη σειρά: Κι αν σου μιλώ με Παραμύθια… Κι είναι βάλσαμο στις ψυχές που ΄ναι λίγο βαριές τούτο το καλοκαίρι. Και καταφέρνουν με ένα τρόπο μαγικό που τον ξέρουν καλά τα παραμύθια κι η ίδια η Λίλη Λαμπρέλλη να λυτρώσουν τον πόνο και τη λύπη και να ‘ρθει η κάθαρση κι η χαρά και μέσα από το σκοτάδι να βγει το φως…
10 ιστορίες , δέκα ψυχές που μιλούν στα πιο βαθιά κομμάτια της δικής μας … Που ζούμε μαζί τους την αγωνία, τον φόβο, τη λύπη και την ίδια ώρα τη χαρά, τη λύτρωση, το απρόσμενο, τη ζωή.
10 ιστορίες για μεγαλύτερα παιδιά, για ενήλικες. Έχουν μέσα τους το μαύρο χρώμα της νυχτιάς, του κορακιού, εκείνου του φόβου που σε κάνει να χάνεις τη γη κάτω απ τα ποδιά σου και την ίδια στιγμή να ελπίζεις πως από το τίποτα θα γεννηθεί ένα φως, μια ελπίδα. Και γίνεται αυτό, πάντα συμβαίνει, γιατί η πίστη έχει τη δύναμη να ζωντανεύει, να νικά όλους τους φόβους, να πατά σταθερά στα απάτητα. Να υπομένει, να περιμένει , να ελπίζει.
Ό,τι και αν πω για τη Λίλη Λαμπρέλλη, είναι λίγο. Ναι, τελικά τη γνώρισα από κοντά και κατάλαβα πως εκείνο το χάρισμα που έχει να μεταδίδει το φως, τη χαρά, την παρηγοριά με εκείνη την απίστευτη φωνή της, είναι που την κάνουν ξεχωριστή. Είναι το πάθος της, η αγάπη της για όλα όσα πιστεύει κι η ικανότητα να τα προσφέρει απλόχερα στον κόσμο χωρίς τσιγγουνιές, χωρίς φόβο πάρα μόνο με την ίδια της την ψυχή …
Τούτες οι ιστορίες με συγκλόνισαν. Ίσως να ΄ταν η περίοδος παράξενη, να΄ταν ο δικός μου ψυχισμός αλλιώτικος κι ένοιωσα να βιώνω ένα – ένα, αργά – αργά τα συναισθήματα που προκαλούν, σαν τις διαβάσεις. Θα θελα να τις διηγηθώ κι εγώ κάποια στιγμή, ίσως, ποιος ξέρει, κάποτε! Να το τολμήσω όπως τόσο επίμονα το παραγγέλνει ή ίδια η Λίλη…
Το κοράκι μου ανέβασε πολύ ψηλά την αδρεναλίνη μου. Ένοιωσα τον φόβο, την πίκρα να κυριεύουν την ψυχή κι εκεί που έφτανε όλο τούτο το συναίσθημα στο πιο δύσκολο ύψωμά του ήρθε ο κυνηγός με βήμα αργό, καταλυτικό, απρόσμενο να δείξει την αλήθεια, το δρόμο, τη ζωή, τη χαρά και την αγάπη.
Η μάνα αρκούδα είναι οι μάνες όλου του κόσμου. Είναι το ένστικτο, η επιβίωση, η αγάπη που δεν έχει σύνορα … Είναι ο λάθος φόβος που μας δίδαξαν για το άγνωστο, το διαφορετικό που σαν γευτείς ή αλλάξεις στάση απέναντι του, αλλάζουν όλα ακόμα κι εκείνα που ποτέ δεν περίμενες… Τ΄ αγάπησα τούτο το παραμύθι γιατί κρύβει μέσα του όλο το νόημα της ζωής, της αγάπης που φτάνει ίσαμε εκεί που τίποτα άλλο δεν ακουμπά…
Η γριά κι ο βάλτος. Η μέρα του λιονταριού.
Η γιορτή του Μουσά… Λατρεμένο παραμύθι!
Η συκιά, έθιμο παλιό για να γλυκάνουν οι μανάδες και μπορέσουν να δώσουν ευχές στα κορίτσια τους. Μια άλλη Σταχτοπούτα κι αυτή φτωχή, κι αυτή παραγκωνισμένη απ όλους και όλα αλλά με μια ψυχή που ξεπερνά όλα τα όρια. Με ομορφιά μέσα κι έξω που δεν γνωρίζει εγωισμούς, κόπο και λιγοψυχιά. Με όλα τα μαγικά στοιχεία των παλιών παραμυθιών. Με ταξίδια σε κόσμους ονειρικούς όπου τα αδύνατα γίνονται δυνατά…
Ο Γυμνός… Η Ξυλουκανίκα… Το υφαντό… Ζαλγκούμ…. Ο σύζυγος …
Και μια μικρή ιστορία πριν το τέλος. Δεν θέλω να σας πω εγώ την ιστορία τους, τούτη την ώρα. Θα θελα να τα ψάξετε εσείς, να αφεθείτε στη μαγεία που προσφέρουν τόσο μοναδικά. Να νοιώσετε όλα τα συναισθήματα έντονα, μαγικά και να καταλάβετε μόνοι σας την δύναμη των παραμυθιών. Παραμύθια για μεγάλους που τόσο τα έχουμε ανάγκη. Παραμύθια με καλό τέλος γιατί τη λύπη πάντα συντροφεύει μια μικρή χαρά για να προχωρήσει η ζωή, για να νοιώσει το τσίμπημα στην καρδιά που αντέχεται όσο υπάρχει αέρας γύρω μας…
Ψάξτε τα, διαβάστε τα και αν μπορείτε πείτε τα και σε άλλους.
Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://www.patakis.gr/viewshop...
Για μεγάλα παιδιά και ενήλικες…
*Η Ελένη Μπετεινάκη είναι νηπιαγωγός
