Ψάχνουν ελαιοραβδιστές μέσω... Facebook!

Του Αντώνη Παντινάκη

Βεντέμα έχουμε, στα άτομα που θα πάνε να μαζέψουν τις ελιές πάσχουμε! Αγρότες μόνοι... κι έρημοι (κι απελπισμένοι!) ψάχνουν -και δεν βρίσκουν - έμψυχο δυναμικό για να συνθέσουν μία ομάδα ετοιμοπόλεμη και να ξεκινήσουν το λιομάζωμα, μέρες που’ ναι!

Η περίοδος... ξηρασίας (ως προς την εξεύρεση προσωπικού!) έχει γίνει ακόμη πιο έντονη εφέτος, σε πείσμα των υψηλών ποσοστών ανεργίας!

Οι ελαιοπαραγωγοί δεν “κυνηγούν” με το... τουφέκι τους εργάτες, αλλά με έναν πιο φιλειρηνικό και ευρέως διαδεδομένο τρόπο: Με διαδικτυακές αγγελίες· στο Facebook συγκεκριμένα, σε διάφορες δημοφιλείς σελίδες! Μόνο σε sites... γνωριμιών που δεν έχουν αποταθεί (ποτέ δεν ξέρεις!).

“Ζητούνται άτομα (άνδρες) για μάζεμα ελιών στην περιοχή Δαφνών Ηρακλείου
Στείλτε μας προσωπικό μήνυμα για πληροφορίες!”.

Η “Κίτρινη Αποστολή” , η δυναμική φιλανθρωπική - εθελοντική κοινότητα του Ηρακλείου, δέχεται πολλά τέτοιου είδους – περιεχομένου μηνύματα τον τελευταίο καιρό: Να μεσολαβήσει δηλαδή, να ανακοινώσει ότι υπάρχει δουλειά σε όσους πραγματικά το έχουν ανάγκη!

Φευ... Η ανταπόκριση είναι απογοητευτική!

"Είναι δυνατόν να καθόμαστε μόνο να κλαίμε τη μοίρα μας;”

“Όλοι ψάχνουν και δεν βρίσκουν. Κάθε χρόνο δεχόμαστε προσωπικά μηνύματα από όσους -ες ψάχνουν εργατικά χέρια. Εγώ προσωπικά, εάν είχα πρόβλημα βιοποριστικό και δεν είχα να θρέψω την οικογένειά μου, εννοείται πώς θα πήγαινα! Η δουλειά δεν είναι ντροπή!”, μας σχολιάζει ο κ. Δημήτρης Αποστολάκης, ιδρυτής της “Κίτρινης Αποστολής”.

“Είναι θέμα νοοτροπίας”, θα υποστηρίξει. “Δουλειές υπάρχουν και προσφέρονται εάν ψάξει κανείς. Στη ζωή μας πρέπει να αγωνιζόμαστε. Προσωπικά εγώ, δεν κάθομαι λεπτό. Έχω τη δουλειά μου, έχω την Αποστολή, τρέχω όλη μέρα.

Το μεροκάματο των ελιών είναι καλό, δεν επηρεάστηκε και τόσο από την κρίση. Διατηρείται στα 35-40 ευρώ, μαζί με δωρεάν μεταφορά, φαγητό και εργόσημο. Όλα τα προβλεπόμενα. Και μιλάμε για δύο – τρεις εβδομάδες, μπορεί και μήνα. Δεν είναι άσχημα. Μια χαρά λεφτά μαζεύονται. Μερικοί ωστόσο θέλουν χρήματα χωρίς να δουλεύουν. Είναι δυνατόν να καθόμαστε μόνο να κλαίμε τη μοίρα μας;” θα αναρωτηθεί...

ΝΟ... οτροπία και απροθυμία!


“Συνεχίζεται το ίδιο φαινόμενο που είχαμε και στον τρύγο”, θα παρατηρήσει ο κ. Μιχάλης Καμπιτάκης, μέλος της Ένωσης Ηρακλείου και θα επιβεβαιώσει ότι αρκετοί ελαιοπαραγωγοί έχουν περιέλθει σε αδιέξοδο! “Δύσκολα βρίσκουν άτομα, κι αν βρουν κάποιοι δεν μπορούν να τους απασχολήσουν νόμιμα!”.

Σε σχέση με αυτό το τελευταίο, ο κ. Καμπιτάκης πληροφορεί και προειδοποιεί ότι οι έλεγχοι για την καταπολέμηση της “μαύρης εργασίας” (και) στα λιόφυτα “είναι τακτικοί” και τα πρόστιμα “τσουχτερά”, από “20.000 έως και 40.000 ευρώ”!

Ασφαλώς κι ευτυχώς, δεν ξεμείναμε από ευσυνείδητους αγρότες κι οικογενειακά σχήματα που δίνουν ενισχυμένα μεροκάματα στο (υποψήφιο) συνεργείο τους. Με την όρεξη όμως μένουν, και την καλή διάθεση και τα ελαιόραβδιστικά... αμανάτι!

Παλιά μου τέχνη... κόσκινο!

Δεν είναι λίγοι οι ντόπιοι που βλέπουν ελιές και... στρίβουν. Ο κ. Καμπιτάκης αποδίδει την απροθυμία τους στην νοοτροπία που τους διέπει: “να βρούμε δύο και πέντε ευρώ, να πάρουμε τον καπνό και τον καφέ μας και τελείωσε η μέρα”!

Οι Έλληνες εργάτες την περίοδο της ελαιοσυγκομιδής αφενός είναι μειοψηφία, αφετέρου τείνουν να αποτελέσουν και σπάνιο είδος (προς εξαφάνιση) -λες κι έχει πέσει δάκος... στις τάξεις τους!

Οι μετανάστες, που παραμένουν στην Κρήτη, είναι θετικοί και διαθέσιμοι. Μόνο που το κασέ τους έχει ανέβει, γιατί παίζουν... σχεδόν μόνοι τους! Κι εφόσον δεν έχουν ιδιαίτερο ανταγωνισμό, μπορούν – πιο εύκολα- να αποκτήσουν την απαραίτητη εμπειρία, να φτιάξουν “όνομα” ενώ θα αυτοβελτιώνονται και να δοκιμάσουν την τύχη τους και σε άλλες πολιτείες.

Ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου κ. Στέλιος Βοργιάς γνωρίζει ανθρώπους από τη Βουλγαρία, που μέχρι πρότινος βιοπορίζονταν στην Κρήτη, και πλέον έχουν πάει “στην Αγγλία και την Πολωνία”, γιατί τα ημερομίσθια στον πρωτογενή τομέα “είναι καλύτερα και υψηλότερα”.

Στο peak... της κρίσης και της ανεργίας, “το 2012-2013” το Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου είχε ξεκινήσει μία συνεργασία με την Ομοσπονδία Αγροτικών Συλλόγων “για να δοθούν μεροκάματα σε ντόπιους”, θυμάται ο κ. Καμπιτάκης. Μια που ξεκίνησε, μια που τελείωσε, διότι “οι 500 παραγωγοί” που πρόσφεραν δουλειά είδαν μόλις “20 άτομα” να ανταποκρίνονται στο κάλεσμά τους, θα προσθέσει το μέλος της Ένωσης Ηρακλείου.

Εκείνοι που θέλουν αλλά δεν... μπορούν!

Η αποστροφή που δείχνουν οι γηγενείς στις ελιές και στα αμπέλια, μπορεί να οφείλεται κι αλλού. Ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου καταθέτει τη δική του άποψη - εξήγηση: “Ξέρω κόσμο που θέλει να πάει να δουλέψει. Αυτή τη στιγμή έχουμε 20-25.000 εποχιακούς οι οποίοι, με το που τελειώνει η τουριστική σεζόν κάθονται. Αρκετοί από αυτούς θέλουν να πάνε στις ελιές, όμως φοβούνται μην χάσουν το ταμείο ανεργίας – αν περάσουν τα 230 ένσημα χάνουν το ταμείο”.

Και δεν είναι οι μόνοι που διστάζουν, σύμφωνα με τον κ. Βοργιά: “Γνωρίζω κι άλλους ανέργους που δεν πάνε στις ελιές επειδή φοβούνται ότι θα χάσουν... την κάρτα ανεργίας!”.

Αναλογιζόμενος όλα αυτά, ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου μετά λόγου γνώσεως συμπεραίνει ότι “ο ΟΑΕΔ επιδοτεί την ανεργία και όχι την απασχόληση!”.

Τι θα μπορούσε όμως να γίνει; Ο πρόεδρος του ΕΚΗ απαντά και προτείνει: “Το αρμόδιο Υπουργείο θα μπορούσε να εξαιρέσει τον πρωτογενή τομέα από την ισχύουσα νομοθεσία. Μία απλή υπουργική απόφαση είναι, η οποία θα επιτρέψει σε όσους ανέργους και εποχιακούς το επιθυμούν να κάνουν νόμιμα μεροκάματα στις ελιές και στα χωράφια, χωρίς να κινδυνεύουν να αντιμετωπίσουν κάποια κύρωση και να χάσουν τα προνόμιά τους”.