Η επανασύνδεση ... άργησε 51 χρόνια!

Του Αντώνη Παντινάκη

Μία συνάντηση στα Σελλιά Ρεθύμνου, μία... τυχαία αναφορά κι ένα ανέλπιστο τηλεφώνημα “ξεκλείδωσαν” από το “κελάρι” της ψυχής δύο ανθρώπων συναισθήματα καλά φυλαγμένα για πάνω από μισό αιώνα: : Σαν το παλιό καλό κρασί τα “γεύτηκαν” οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας, με την μεσολάβηση ενός τρίτου προσώπου...

Πίσω όμως από τη συγκίνηση, κρύβεται ο πόνος. Ένα άγνωστο δράμα, μία μεγάλη τραγωδία. Μια βαριά παρακαταθήκη. Ένα ηθικό χρέος, που σαν λουλούδι ξεφύτρωσε κι άνθισε μέσα στον μαρασμό και τα αποκαΐδια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και που η θύμησή του... σκορπά ακόμα και σήμερα δάκρυα, οδύνη και αμέτρητα “γιατί”, τα οποία έμειναν και δυστυχώς θα μείνουν αναπάντητα...

Ξαναβρήκε τη νονά του μετά από μισό αιώνα!

Ο κ. Γιώργης Ανδρεδάκης, κάτοικος των Σελλιών Ρεθύμνου, δεν έστειλε... πακέτο, όπως παροτρύνει γνωστή τηλεοπτική εκπομπή, αλλά σαν να το έκανε... με τη συνδρομή ενός φίλου του: Εκεί που απολάμβανε χθες τον καφέ του, στο χωριό του, η κουβέντα επανέφερε στο προσκήνιο ένα όνομα που πεισματικά αρνείται, εδώ και μια ζωή, να ξεθωριάσει από την μνήμη του! Ο φίλος του, χωρίς να το γνωρίζει, επί αρκετά λεπτά του μιλούσε για την κ. Καίτη Γιακουμογιαννάκη – Κωνσταντάκου, που συμπτωματικά είναι η... νονά του!

Μια... λάμψη διαπέρασε τα μάτια του κ. Ανδρεδάκη.

Θα’ ταν μάλλον τα δάκρυα που ετοιμάζονταν να “ποτίσουν” τις μνήμες του. Και μέχρι να εξηγήσει στον συνομιλητή του τι ακριβώς συνέβαινε, ο τελευταίος είχε ήδη καλέσει από το τηλέφωνό του, την πνευματική του μητέρα!

Τους ξανάφερε σε επαφή, μετά από 51 ολόκληρα χρόνια! Χάθηκαν μέσα στο χρόνο, αλλά να που οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν και πάλι! Δεν μεσολάβησε κάποια παρεξήγηση. Απλά, η απόσταση πολλές φορές είναι ένα μεγάλο εμπόδιο. Δημιουργεί χάσματα που δεν γεφυρώνονται ποτέ. Και μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται! Να όμως που οι παροιμίες και οι – λεκτικές – παραδόσεις υπάρχουν για να ανατρέπονται!

Ο κ. Ανδρεδάκης μοιράστηκε μαζί μας την ανεκτίμητης αξίας δύναμη εκείνης της στιγμής, της τηλεφωνικής επικοινωνίας του με την νονά του:

““Είναι σαν μάνα μου! Ποτέ μου δεν έχω νοιώσει έτσι όπως ένιωσα σήμερα (σ.σ χθες), ύστερα από τόσα χρόνια! Δεν μπορείς να φανταστείς την χαρά που πήρα! Είμαστε και οι δύο συναισθηματικοί! Ήταν μία ανεπανάληπτη στιγμή! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ευχαριστήθηκα!”.

"Ήταν το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσαν να μου κάνουν!”

Η πνευματική του μητέρα, η κ. Καίτη Γιακουμογιαννάκη – Κωνσταντάκου κατάγεται από το Ρέθυμνο και κατοικεί μόνιμα στην Αθήνα. Τον φιλιότσο της τον έχει δυο όλες κι όλες δυο φορές από κοντά: Την πρώτη στη βάφτισή του και την δεύτερη το 1968 στο Παγκράτι.

“Γνώρισα ένα πολύ ωραίο παιδί, πολύ μεγάλο πια! Είχαμε συναντηθεί το 1968 στο Παγκράτι κι από τότε δεν τον έχω ξαναδεί. Γέμισα ευτυχία, όλη μέρα αυτό σκέφτομαι! Συγκινήθηκα! Ήταν το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσαν να μου κάνουν!”, εξομολογείται η ίδια στο Cretalive, ευχαριστώντας ιδιαίτερα “τον άνθρωπο που μας έφερε σε επαφή! Είναι Άνθρωπος και Αδελφός με Α κεφαλαίο!”.

Η κ. Καίτη Γιακουμογιαννάκη – Κωνσταντάκου, συνταξιούχος εκπαιδευτικός και μητέρα δυο παιδιών, βάφτισε τον κ. Ανδρεδάκη σε ηλικία μόλις 4 ετών – 76 ετών η ίδια σήμερα, 72 εκείνος!

Τον βούτηξε στην κολυμπήθρα με την βοήθεια της μητέρας της, στις αρχές του ‘48, όταν ο κ. Ανδρεδάκης ήταν μόλις λίγων μηνών (γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1947).

Του έδωσε το όνομα του πατέρα της, όπως ακριβώς συνέβη και με 13 άλλες περιπτώσεις παιδιών: Όλα Γιώργηδες και Γεωργίες και υπάρχει μία ιερή εξήγηση γι’ αυτό: “Τον πατέρα μου δεν τον γνώρισα, τον πήραν οι Γερμανοί και τον εκτέλεσαν, στο Νταχάου. Είναι μία τρύπα που δεν θα κλείσει ποτέ. Πάντα θα αιμορραγεί μέσα μου, μέχρι να ζω. Η μάνα μου πόνεσε πολύ όταν έχασε το άντρα της. Και για να αγαλλιάσει η ψυχή της, αποφάσισε να με βάζει να βαφτίζω παιδάκια, από τα 4 μου χρόνια, και να τους δίνω το όνομα του πατέρα μου!”.

Η μνήμη του δικηγόρου Γιώργη Γιακουμογιαννάκη, που σε ηλικία 42 ετών θυσιάστηκε για την πατρίδα του και τις αρχές του στα κολαστήρια των ναζί, τιμήθηκε με αυτόν τον τρόπο. Και σαν να μην έφυγε ποτέ κοντά από τους αγαπημένους του, καμάρωνε και θα καμαρώνει από εκεί ψηλά για τα πεπραγμένα τους, έχοντας ήσυχη και καθαρή τη συνείδησή του: Για όσα πήρε μαζί του και για όσα άφησε πίσω του, κρατώντας ψηλά τη σημαία της ιδεολογίας και της αξιοπρέπειάς του...

Όσο για την νονά και τον φιλιότσο; Κανόνισαν να σμίξουν και να τα πουν κι από κοντά, μετά από 51 ολόκληρα χρόνια! Η μεγάλη συνάντηση, θα γίνει το πιθανότερο στην Αθήνα! Προσεχώς...