Άφησε τη δικηγορία στο Ηράκλειο και διαπρέπει ως εγκληματολόγος στο Παρίσι!

Συνέντευξη στον Α. Παντινάκη

Ονοματεπώνυμο: Χρήστος Μαρκογιαννάκης. Ιδιότητα: “Criminartist”. Σε απλά ελληνικά αυτοπροσδιορίζεται ως «εγκληματολόγος που γράφει αστυνομικά μυθιστορήματα και βιβλία που συνδυάζουν το έγκλημα και την τέχνη».

Μικρός ήθελε να γίνει αρχαιολόγος και να μοιάσει στον Indiana Jones. “Τώρα,“πραγματοποιώ «ανασκαφές» στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, για να εμπνευστώ και να γράψω”. Βρίσκει τη σταθερότητα που αποζητά μέσα από την κίνηση και τα συνεχή ταξίδια!

Μέχρι τα 31 του ασκούσε τα δικηγορικά του καθήκοντα στη γενέτειρά του, το Ηράκλειο. Από το 2011 και μετά το Παρίσι έγινε η μόνιμη βάση του. Έκτοτε, “όντως μετακινούμαι πολύ. Τα πρώτα χρόνια μεταξύ Γαλλίας κι Ελλάδος, και τα τελευταία τρία περίπου χρόνια, χάρις στα βιβλία, σ’ ολόκληρη τη Γαλλία και το εξωτερικό για φεστιβάλ και διαλέξεις”.

Ασχολήθηκε με την αστυνομική λογοτεχνία για να αποδείξει ότι τα δύο πάθη του, η τέχνη και το έγκλημα, "συνδυάζονται άψογα". Ωστόσο, “καλλιτέχνης και δολοφόνος έχουν μια μεγάλη διαφορά: ο πρώτος δημιουργεί, ο δεύτερος καταστρέφει”.

“Η εναρμόνιση με τον νόμο είναι φυσικά θέμα παιδείας”

Το Cretalive εισχωρεί στους μυστηριώδεις κόσμους της Νομικής, της Τέχνης και της Εγκληματολογίας, οι οποίοι εφάπτονται, απλούστατα διότι το κοινό και κυριότερο σημείο αναφοράς τους είναι ένα: Ο άνθρωπος!

Την “ξενάγησή” μας την ανέλαβε ένας συμπατριώτης μας που διαπρέπει στο εξωτερικό. Πολύπλευρη προσωπικότητα και ανήσυχο πνεύμα, ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης έχοντας απομακρυνθεί από την ελληνική πραγματικότητα, μπορεί και εμβαθύνει με πιο διαυγή κι αντικειμενική ματιά στα κακώς κείμενα της πατρίδας μας...

“Η εναρμόνιση με τον νόμο είναι φυσικά θέμα παιδείας”, υποστηρίζει, “αλλά απαιτείται και η ορθή επιβολή του από το Κράτος: Μηδενική ανοχή στο έγκλημα λοιπόν, ακόμα κι αν βαπτίζεται παράδοση”!

Δεν ανέβηκε στον Πύργο του Άιφελ, αλλά “Στον 5ο όροφο της Νομικής”, για να λάβει το βραβείο λογοτεχνίας της Ακαδημίας του Var, προσμένοντας πια την μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του στην μικρή οθόνη!

Από την “Πόλη του Φωτός”, διεισδύει στις σκοτεινές πλευρές της χώρας μας: Επαληθεύει ότι “ουδείς προφήτης στον τόπο του” κι ότι “η αριστεία όντως είχε καταλήξει να είναι ρετσινιά”. Κι όσο για το εάν σκέφτεται την παλιννόστηση... “Ποτέ δεν λέω ποτέ, αντίθετα κρατάω ανοιχτά κεφάλαια, ανοιχτές πόρτες και ανοιχτό μυαλό. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, άλλωστε...”

Αυτά κι άλλα πολλά στις ερωτήσεις/απαντήσεις που ακολουθούν...

Η μόνιμη βάση σας είναι το Παρίσι, ωστόσο μετακινείστε συχνά. Σας κουράζουν τα πολλά ταξίδια; Δεν αποζητάτε την σταθερότητα;

Το Παρίσι έγινε η βάση μου το 2011, κι έκτοτε όντως μετακινούμαι πολύ. Τα πρώτα χρόνια μεταξύ Γαλλίας κι Ελλάδος, και τα τελευταία τρία περίπου χρόνια, χάρις στα βιβλία, σ’ ολόκληρη τη Γαλλία και το εξωτερικό για φεστιβάλ και διαλέξεις. Ανακαλύπτω έτσι την όμορφη αυτή χώρα, μεγάλες ή μικρότερες πόλεις και κυρίως δημιουργώ και διατηρώ μια επαφή με το αναγνωστικό μου κοινό.

Σωματικά μπορεί να είναι κουραστικό, αλλά είναι κομμάτι της δουλειάς. Οι Γαλλικοί εκδοτικοί οίκοι δεν αρκούνται στο να εκδώσουν ένα βιβλίο για να το αφήσουν στο ράφι να κάθεται, ή στο να οργανώσουν απλά μερικές παρουσιάσεις σε βιβλιοπωλεία. Ήδη πριν από κάθε κυκλοφορία ξέρω ότι για τον επόμενο χρόνο, κάθε Σαββατοκύριακο θα είμαι σε άλλη πόλη, σε κάποιο Σαλόν Βιβλίου, για να προωθήσω το έργο μου.

Τα διαρκή αυτά ταξίδια λοιπόν έχουν γίνει μια σταθερά, ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και δεν σας κρύβω ότι όταν τελειώνουν μου λείπουν.

Όταν ήσαστε μικρός τι επάγγελμα θέλατε να ακολουθήσετε μεγαλώνοντας;

Όπως πολλά παιδιά της γενιάς μου, ήθελα να γίνω αρχαιολόγος παρακολουθώντας τις περιπέτειες του Indiana Jones (που φυσικά καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα αυτού του επαγγέλματος)! Τώρα πραγματοποιώ «ανασκαφές» στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, για να εμπνευσθώ και να γράψω.

Τι κοινά “πατήματα” μπορεί να έχουν η Νομική, η Τέχνη και η εγκληματολογία;

Τον άνθρωπο φυσικά! Ο Νόμος προβλέπει τα όρια της ανθρώπινης συμπεριφοράς μέσα σ’ ένα κοινωνικό και χρονικό πλαίσιο, επιτρέπει ή απαγορεύει συγκεκριμένες πράξεις, τις οποίες η Νομική ερμηνεύει κι επί των οποίων εφαρμόζει τους υπάρχοντες κανόνες.

Η εγκληματολογία, με σκοπιά όχι απλά δικαιική, αλλά και κοινωνιολογική, ψυχολογική, βιολογική κλπ μελετάει και προσπαθεί να δώσει απαντήσεις στο γιατί κάποιος καταπατά τους κανόνες αυτούς.

Τέλος, η τέχνη, ως ανθρώπινο δημιούργημα, αναπαριστά όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ζωής. Και όπως όλες οι ατομικές ή κοινωνικές δραστηριότητές, έτσι και το έγκλημα –που κατά τον Γάλλο κοινωνιολόγο Εmile Durkheim είναι φυσιολογικό κοινωνικό δεδομένο, καθώς δεν έχει υπάρξει ποτέ κοινωνία χωρίς εγκληματικότητα– έχει βρει τη θέση του στις περιγραφικές και εικαστικές τέχνες.

Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας: Εγκληματολόγο, συγγραφέα ή ιστορικό τέχνης; Πού είστε πιο κοντά;

Όταν μου θέτουν το ερώτημα, απαντάω «Εγκληματολόγος που γράφει αστυνομικά μυθιστορήματα και βιβλία που συνδυάζουν το έγκλημα και την τέχνη», δηλαδή Criminartist. Δεν τολμώ να πω –ακόμα τουλάχιστον και παρά το γεγονός πως είναι η αποκλειστική ασχολία μου– πως είμαι συγγραφέας.

Σε καμία περίπτωση δεν είμαι ιστορικός τέχνης. Μου αρέσει η τέχνη, έκανα πολυετείς έρευνες για να γράψω τα «Σκηνικά Εγκλήματος» στα δύο μεγάλα παριζιάνικα μουσεία, το Λούβρο και το Ορσαί, αλλά είναι από προσωπικό πάθος και χωρίς σχετικό ακαδημαϊκό background. Λόγω δε της εγκληματολογικής σκοπιάς απ’ την οποία αναλύω τα έργα τέχνης, έχω χαρακτηριστεί αιρετικός από κάποιους ιστορικούς τέχνης, που θεωρούν την τέχνη... τσιφλίκι τους!

Έχετε ξεκινήσει μία σειρά διαλέξεων με θέμα Η δολοφονία στην Τέχνη κι ως μία εκ των καλών τεχνών. Θεωρείτε ότι οι εγκληματίες κρύβουν έναν καλλιτέχνη μέσα τους ή μήπως οι (μεγάλοι) καλλιτέχνες έχουν μία κρυφή εγκληματική φύση;

Όπου κι αν βρεθώ απ’ τη Γαλλία ως την Αμερική οι διαλέξεις αυτές, εμπνευσμένες από τον Άγγλο δοκιμιογράφο και φιλόσοφο του 19ου αιώνα Thomas De Quincey, που μας ωθεί να θεωρήσουμε τη δολοφονία ως μορφή τέχνης, γοητεύουν το κοινό.

Καλλιτέχνης και δολοφόνος ωστόσο έχουν μια μεγάλη διαφορά: ο πρώτος δημιουργεί, ο δεύτερος καταστρέφει. Επιπλέον ο καλλιτέχνης επιθυμεί να γίνει γνωστός για το έργο του, ο δολοφόνος αντίθετα προσπαθεί να μην αναγνωριστεί, να μην του αποδοθεί η πράξη του. Ακόμα κι αν ο δράστης μιας δολοφονίας δεν θέλει να γίνει αντιληπτός και γνωστός, ο ειδικός του FBI και «πατέρας» του profiling, John Douglas ισχυρίζεται πως όπως μελετάς έναν πίνακα για να αντλήσεις πληροφορίες για τον καλλιτέχνη, έτσι ακριβώς και σε μια δολοφονία, μελετάς το αποτέλεσμα, το θύμα, το modus operandi κλπ, για να αντλήσεις πληροφορίες για τον αυτουργό: τον χαρακτήρα, την ψυχολογία, το κίνητρό του κ.ο.κ.

Σε κάθε περίπτωση στις διαλέξεις μου κάνω πάντα τη διάκριση μεταξύ art και act, μεταξύ θεωρίας και πράξης, διάκριση που βρίσκεται στην καρδιά μιας από τις αγαπημένες μου ταινίες Το Σχοινί, του Άλφρεντ Χίτσκοκ.

Όσον αφορά αντίστοιχα, τυχόν εγκληματικές τάσεις καλλιτεχνών, ο Γερμανός φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Theodor Adorno ισχυρίζεται ότι «Πίσω από κάθε έργο τέχνης, βρίσκεται ένα μη τετελεσμένο έγκλημα. Δεν αποκλείεται λοιπόν τέτοιες τάσεις να υφέρπουν, να εκδηλώνονται και να επηρεάζουν –ή όχι– την ποιότητα του έργου τους. Ο Caravaggio π.χ. αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Ρώμη και πέθανε νέος κι εξόριστος, όταν κατηγορήθηκε για ανθρωποκτονία, ενώ ο συγγραφέας Thomas Griffiths Wainewright έγινε γνωστός τόσο για την πένα όσο και για το ... δηλητήριο του (είχε δολοφονήσει τουλάχιστον δύο άτομα με στρυχνίνη).

Τι σας έκανε να στραφείτε στην συγγραφή βιβλίων;

Η επιθυμία να γράψω αστυνομική λογοτεχνία όπως θα ήθελα να τη διαβάσω, ως λάτρης του είδους κι εγκληματολόγος. Και για τα criminartistic βιβλία το πάθος μου για την τέχνη και το έγκλημα, για ν’ αποδείξω πως αυτά τα δύο συνδυάζονται άψογα.

Τι εξάπτει την φαντασία σας;

Για τη μυθοπλασία εμπνέομαι απ’ τα πάντα: αληθινά γεγονότα, κάποια τυχαία φράση που θα ακούσω στο δρόμο, οσμές, μουσικά κομμάτια, μια μικρή και άνευ σημασίας λεπτομέρεια που θα διαβάσω σε κάποιο άρθρο ή βιβλίο. Για τα κείμενα που συνδυάζουν την τέχνη και το έγκλημα η έμπνευση έρχεται με την όραση, όταν δηλαδή σ’ ένα μουσείο κάποιος πίνακας, γλυπτό, αμφορέας κλπ που αναπαριστά φόνο τραβήξει την προσοχή μου και με ωθήσει να μάθω περισσότερα για το έγκλημα, τον δράστη και τον δημιουργό του έργου, για να τα μοιραστώ με τους αναγνώστες.

Για ποιο λόγο το έγκλημα “πουλάει” τόσο. Το ρωτάμε αυτό γιατί οι αστυνομικές σειρές/ταινίες και τα αστυνομικά βιβλία έχουν μεγάλη απήχηση στο κοινό...

Το έγκλημα, ως προϊόν μυθοπλασίας, πουλάει γιατί η σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης μας γοητεύει, εξάπτει τη φαντασία και ικανοποιεί πρωτόγονα ένστικτα, χωρίς συνέπειες για τον αναγνώστη ή τον θεατή. Ξέρουμε πως όσα βλέπουμε «δεν είναι αληθινά».

Σε αντίθεση με τους αιμοδιψείς θεατές της Ρωμαϊκής περιόδου που δεν αρκούντο στη μυθοπλασία. Χιλιάδες καταδικασμένοι (πολλοί πρωτο-Χριστιανοί μάρτυρες ανάμεσά τους) γίνονταν ακούσιοι πρωταγωνιστές σε φονικά θεάματα στις ρωμαϊκές αρένες, υπό τις ιαχές του κοινού: αφήνονταν στο έλεος πεινασμένων θηρίων, ή «ερμηνεύοντας» τον ρόλο του Ικάρου, του Ορφέα κλπ, τους έριχναν από μεγάλο ύψος να δουν αν... πετάνε ή τους άφηναν ανάμεσα σε λιοντάρια με μια άρπα για να δουν αν μπορούν με τη μουσική τους να τα δαμάσουν! Οι πραγματικές δολοφονίες αποτελούσαν κομμάτι της κοινωνίας του θεάματος.

Για τον σύγχρονο θεατή, η παρακολούθηση βίαιων αναπαραστάσεων από το σαλόνι και τη σιγουριά της καθημερινότητάς του, επιβεβαιώνει την προσωπική αίσθηση ασφάλειας σ’ έναν κατά τ’ άλλα επικίνδυνο κόσμο. Όπως αναφέρει ο Ιρλανδός πολιτικός θεωρητικός και φιλόσοφος του 18ου αιώνα Edmund Burke, “είναι απολύτως απαραίτητο η δική μας ζωή να είναι εκτός άμεσου κινδύνου προκειμένου να απολαύσουμε τα δεινά, πραγματικά ή φανταστικά, κάποιου άλλου».

"Ένα καλά γραμμένο αστυνομικό βιβλίο θέτει το ίδιο ερώτημα όπως η θρησκεία και η φιλοσοφία: ΠΟΙΟΣ;"

Πώς νιώθετε πού η γαλλική έκδοση του πρώτου σας ελληνικού μυθιστορήματος, “Στον 5ο όροφο της Νομικής”, έλαβε το βραβείο λογοτεχνίας της Ακαδημίας του Var κι ετοιμάζεται να γίνει τηλεοπτική σειρά;

Είμαι εξαιρετικά χαρούμενος που τόσο τα «Σκηνικά Εγκλήματος» στο Λούβρο και το Ορσαί όσο και το πρώτο μου αστυνομικό μυθιστόρημα έλαβαν θερμή υποδοχή απ’ το κοινό, τον γαλλικό και διεθνή Τύπο. Μεταξύ άλλων, το Scènes de Crime au Louvre απέσπασε το εθνικό βραβείο καλύτερου δοκιμίου για το 2017 και το Au 5e étage de la faculté de droit, το βραβείο λογοτεχνίας της Ακαδημίας του Var 2018.

Το ότι το βιβλίο μου βραβεύτηκε, από ένα παρακλάδι της Γαλλικής Ακαδημίας, ως λογοτεχνικό έργο κι όχι ως αστυνομικό μυθιστόρημα καθαυτό, αποδεικνύει ότι η αστυνομική λογοτεχνία (σε αντίθεση με περί του αντιθέτου ισχυρισμούς) δεν είναι κατώτερο είδος λογοτεχνίας. Άλλωστε, όπως λέω πάντα, ένα καλά γραμμένο αστυνομικό βιβλίο θέτει το ίδιο ερώτημα όπως η θρησκεία και η φιλοσοφία: ΠΟΙΟΣ;

Όσον αφορά την τηλεοπτική σειρά, υπάρχει ήδη το σενάριο αλλά μέχρι την πραγματοποίησή του, έχουμε καιρό! Αυτή την περίοδο ψάχνουμε να δούμε αν μπορεί να γίνει ελληνογαλλική παραγωγή.

Προσωπικά, ποιο έγκλημα σας είχε συγκλονίσει περισσότερο, τόσο από την Ελλάδα, όσο και από την Γαλλία;

Προτιμώ να σας απαντήσω για το έγκλημα που με έχει συγκλονίσει περισσότερο όχι στην πραγματική ζωή, αλλά τη μυθολογία και την τέχνη, συνδυάζοντας Ελλάδα και Γαλλία. Όταν έκανα την έρευνα στο Λούβρο, είχα σαγηνευτεί από έναν πίνακα του Delacroix, τη Μήδεια εν εξάλλω.

Έχοντας στο μυαλό μου την ιστορία της Μήδειας όπως τη γνώριζα, όπως τη γνωρίζουμε λίγο πολύ όλοι, έβλεπα στον πίνακα τη μάνα που, με το μαχαίρι στο χέρι, ετοιμάζεται να σκοτώσει τα παιδιά της για να εκδικηθεί τον Ιάσονα. Όταν ανακάλυψα πως η εκδοχή της παιδοκτόνου είναι προϊόν της φαντασίας του Ευριπίδη, για την ομώνυμη τραγωδία του, το 431 π.Χ. κι ότι πριν τον Ευριπίδη ο μύθος της Μήδειας επιφυλάσσει άλλο τέλος, με συγκλόνισε η αμφισημία της αναπαράστασης του Delacroix, ο οποίος ως μεγάλος φιλέλληνας σίγουρα γνώριζε την παλαιότερη εκδοχή.

Άλλαξε λοιπόν η οπτική μου και δεν έβλεπα πλέον στον πίνακα μια μητέρα που θέλει να σκοτώσει, αλλά να προστατεύσει τα παιδιά της. Είχα αρκετές τέτοιες συγκλονιστικές αποκαλύψεις κατά την πολυετή κι ενδελεχή έρευνα στα αρχεία των μουσείων.

Το Παρίσι είναι μία ασφαλής και φιλική πόλη;

Το Παρίσι όπως κάθε μεγαλούπολη έχει και τα προβλήματά του. Υπάρχουν θύλακες μικροεγκληματικότητας, καθώς και περιοχές με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά κι αυξημένη βίαιη εγκληματικότητα. Εξάλλου έχουμε μάθει να ζούμε εδώ και κάποια χρόνια υπό τη διαρκή απειλή ενός τρομοκρατικού χτυπήματος. Δεν γίνεται να το ξεχάσουμε μιας και βλέπουμε διαρκώς στρατό με το όπλο ανά χείρας στους δρόμους και πραγματοποιείται πάντα έλεγχος κατά την είσοδο σε μεγάλα μαγαζιά, θέατρα κλπ. Αυτό όμως δεν επηρεάζει την ποιότητα ζωής και την Παρισινή joie de vivre.

Η Γαλλία, οι Γάλλοι γενικά, με δέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες, εκτιμούν αυτό που κάνω και με στηρίζουν. Επομένως ναι, για εμένα το Παρίσι είναι μια φιλική πόλη. Είναι άλλωστε εδώ και κάποια χρόνια η πόλη μου, εδώ αισθάνομαι «σαν στο σπίτι μου».

Στην Ελλάδα κυριαρχεί η αίσθηση ότι διώκεται η αριστεία κι ότι για να προοδεύσει ένας επιστήμονας, πρέπει να φύγει στο εξωτερικό. Συμφωνείτε; Κι αν ναι, η νοοτροπία αυτή δεν είναι εγκληματική για την κοινωνία μας και ειδικά για τις επόμενες γενιές;

Η αριστεία όντως είχε καταλήξει να είναι ρετσινιά, με ευθύνη της προηγούμενης κυβέρνησης, η οποία θεωρούσε ιδανική την στον χαμηλότερο συντελεστή κακώς εννοούμενη ισότητα. Αυτό αποτέλεσε πρόβλημα, μία από τις αιτίες κι αφορμή για πολλούς νέους επιστήμονες να φύγουν στο εξωτερικό. Θέλω να πιστεύω ότι με την αλλαγή της κυβέρνησης και με δεδηλωμένη την πρόθεση του νέου Πρωθυπουργού να επαναπατρίσει όσους έφυγαν αναζητώντας ένα αύριο που δεν μπορούσε να τους προσφέρει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, πολλοί θα επιλέξουν να επιστρέψουν και να εφαρμόσουν το αποκτηθέν know-how τους στην Ελλάδα.

Από την άλλη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η διασπορά ανέκαθεν προσέφερε στη μητέρα πατρίδα με εξέχοντες Έλληνες του εξωτερικού, που διέγραψαν λαμπρή πορεία στον τομέα τους, καλλιτεχνικό, ή επιστημονικό, κάτι που τα στενά όρια της ελληνικής πραγματικότητας δεν θα τους επέτρεπαν. Θα μου επιτρέψετε δε να σας πω, πως συχνά έχει εφαρμογή το «ουδείς προφήτης στον τόπο του».

Δουλέψατε ως δικηγόρος στο Ηράκλειο. Τα κεφάλαια αυτά, του συγκεκριμένου επαγγέλματος και της επιστροφής στον τόπο σας, έχουν κλείσει οριστικά μέσα σας;

Ποτέ δεν λέω ποτέ, αντίθετα κρατάω ανοιχτά κεφάλαια, ανοιχτές πόρτες και ανοιχτό μυαλό. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, άλλωστε...

Η Κρήτη αμαυρώνεται κατά καιρούς από διάφορους θύλακες εγκληματικότητας και παραβατικότητας. Η εναρμόνιση με τον νόμο είναι θέμα παιδείας, θέμα κράτους ή θέμα... συνήθειας;

Όπως προείπαμε δεν υπάρχει, δεν υπήρξε και πιθανόν δεν θα υπάρξει ποτέ κοινωνία με μηδενική εγκληματικότητα. Από εκεί κι έπειτα υπάρχουν μέρη με ιδιάζουσα παραβατική συμπεριφορά ή όπου εκδηλώνονται ιδιαίτερες μορφές εγκλήματος. Τέτοιου είδους εγκλήματα όπως οι βεντέτες που παρατηρούντο σε κλειστές κοινωνίες, από τη Σικελία ως την Κρήτη ως έγκλημα τιμής, τείνουν ευτυχώς να εκλείψουν. Όπως ελπίζω ότι θα εκλείψουν σύντομα και παραβατικές κι επικίνδυνες συμπεριφορές, στηριζόμενες δήθεν στην παράδοση, όπως αυτές των μπαλοθιών, που αμαυρώνουν χαρούμενα γεγονότα και στοιχίζουν τη ζωή σε ανύποπτους πολίτες!

Η εναρμόνιση με τον νόμο είναι φυσικά θέμα παιδείας, αλλά απαιτείται και η ορθή επιβολή του από το Κράτος: Μηδενική ανοχή στο έγκλημα λοιπόν, ακόμα κι αν βαπτίζεται παράδοση.

Μάθετε περισσότερα για τον Χρήστο Μαρκογιαννάκη, επισκεπτόμενοι το site του, http://www.christosmarkogianna...και το Instagram Profil του: christos_markogiannakis, Φώτο:Έλλη Ιωάννου, Φώτο: Vincent Eudeline Εugene Delacroix, Μήδεια εν εξάλλω, Λούβρο, Φώτο: Photo Josse

Ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο το 1980, όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε στη Νομική Αθηνών, κι έπειτα έκανε το Μεταπτυχιακό του στην Εγκληματολογία στο Πάντειο.

Δούλεψε ως δικηγόρος στο Ηράκλειο, και το 2011 ήλθε στο Παρίσι για έρευνα πάνω στην αναπαράσταση της ανθρωποκτονίας στη γαλλική τέχνη του 19ου αιώνα. Πραγματοποίησε στο Pantheon- Assas επιπλέον εκπαίδευση στην Εγκληματολογία και ξεκίνησε να γράφει αστυνομικά. Τα πρώτα του δύο βιβλία στα ελληνικά εκδόθηκαν το 2014 και 2015.

Το 2017 κυκλοφόρησε στη Γαλλία στα αγγλικά και γαλλικά το πρώτο του criminartistic best seller Scenes de crime au Louvre/ The Louvre Murder Club (στα ελληνικά η απόδοση θα ήταν Σκηνικά Εγκλήματος στο Λούβρο) όπου αναλύει από εγκληματολογικής σκοπιάς πίνακες, αρχαίους αμφορείς και γλυπτά που αναπαριστούν μυθολογικές, βιβλικές και ιστορικές δολοφονίες. Το βιβλίο, το οποίο είναι εμπλουτισμένο με φωτογραφίες των υπό ανάλυση έργων, έλαβε ελεγειακές κριτικές από τον Γαλλικό Τύπο (Le Monde, Le Figaro κλπ) και το εθνικό βραβείο Καλύτερο Δοκιμίου 2017.

Ξεκίνησε σειρά συμμετοχών σε φεστιβάλ και Σαλόνια Βιβλίου σε όλη τη Γαλλία αλλά κι εκτός (Ελβετία, Βέλγιο, Η.Β., Η.Π.Α.) και διαλέξεων με θέμα «Η δολοφονία στην τέχνη κι ως μια εκ των καλών τεχνών», τις οποίες και συνεχίζει.

Το 2018 κυκλοφόρησε με εμπορική επιτυχία στα γαλλικά το πρώτο του ελληνικό μυθιστόρημα Στον 5ο όροφο της Νομικής, σε έναν από τους μεγαλύτερους γαλλικούς εκδοτικούς οίκους υπό τον τίτλο Au 5e étage de la faculté de droit , το οποίο έλαβε το βραβείο λογοτεχνίας της Ακαδημίας του Var, και το οποίο βρίσκεται σε φάση μετατροπής σε σενάριο τηλεοπτικής σειράς.

Τέλη 2018 κυκλοφόρησε επίσης το criminartistic sequel, Scenes de crime a Orsay/ The Orsay Murder Club, με εγκληματολογική ανάλυση έργων από το Μουσείο Ορσαί στο Παρίσι, με ανάλογη εμπορική επιτυχία και παρουσία στα Γαλλικά και Αμερικανικά Μέσα.

Το 2ο σε σειρά ελληνικό αστυνομικό του μυθιστόρημα βρίσκεται στη φάση της μετάφρασης και θα κυκλοφορήσει στα γαλλικά αρχές 2020.