Της Μαρίας Λιονάκη
Τα σύννεφα, μαθητές στο σχολείο του κόσμου μαζεύτηκαν και φέτος στο σχολείο του γαλαξία μας. Ο δάσκαλός τους, ο ουρανός τα υποδέχτηκε φορώντας τη μάσκα του, με μάτια όμως που ακτινοβολούσαν όλη τη θέρμη της ψυχής του. Καθηγητής τυπικού καθήκοντος τα τελευταία χρόνια, ανέκφραστος, ξεντυμένος την πρώτη ζέση, το πάθος του νεοσύλλεκτου χάρηκε με κάποια κρυψίνοια, τον προηγούμενο Μάρτιο το ανέλπιστο ραχάτι.
Καιρός του ήταν να ησυχάσει λίγο το μυαλό του από τις φωνές, τις κραυγές καλύτερα των μικρών τυράννων του, που ηχούσαν ανελλιπώς σαν εκρηκτικό κομπρεσέρ στα αυτιά του, μαζί με ένα συνεχές «κύριε, κύριε», καθόλου μελωδικό, που άκουγε στα τελευταία, ως και στον ύπνο του και ξυπνούσε ιδρωμένος. Και τώρα, ιδρωμένος είναι λίγο πίσω από τη μάσκα του, που έχει σίγουρα και πολυεστέρα στην ύφανση, κακή αγοραστική επιλογή, μα η ύφανση της ψυχής του έχει σαν ίνες την προσμονή, μια υποβόσκουσα χαρά (πού να την ομολογήσει και να μην τον περάσουν για τρελό;), έναν αυξανόμενο ενθουσιασμό, σαν της ψυχής πυρετό, και μια επιφύλαξη, αβεβαιότητα μικρή.
Σαν όλο αυτό το lockdown να ξεκλείδωσε το χαμένο πάθος του, σα να ξεσκέπασε από τα άδυτα της ψυχής του την όρεξη του πρωτοδιόριστου, όσα στοιχημάτιζε σαν έφηβος στα όνειρά του να καταφέρει , τότε που πίστευε πως ήταν προορισμένος ολόκληρο γαλαξία να αλλάξει με τη δική του διδαχή. Πόσες δυνάμεις δεν μπορεί να επιστρατεύσει μια ώρα κακή, πόσες φορές μια φουρτούνα δεν έχει αποδειχτεί, σαν περάσει, πως είχε κάτι κι αυτή να διδάξει, να πει, πως για κάποιο λόγο συνέβη. «Χαίρομαι, άνθρωπος είμαι όταν μου τύχει ένα καλό, μα πιο πολύ χαίρουμαι όταν πλακώσει η δύσκολη ώρα! Γιατί λέω, τώρα θα δείξεις, παπα Φώτη, αν είσαι άντρας αληθινός ή κουνέλι» διάβαζε στο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη ως μαθητής. Τότε που φύτευε κάθε βράδυ όνειρα στο χωράφι του μυαλού του. Τώρα, ως δάσκαλος καλείται να κάνει πράξη τα λόγια του μεγάλου Κρητικού λογοτέχνη. Τώρα προσπαθεί να διαβάσει τη γραφή από τα μάτια των μαθητών του. Που ευτυχώς δεν είναι κρυμμένα σε μάσκες.
Είναι λίγο δύσκολη η αποκρυπτογράφηση, καθώς δεν υποβοηθιέται από πολλά λόγια, όπως άλλες φορές, χειρονομίες και κινήσεις. Είναι μαζεμένα, συγκρατημένα, λίγο σκεφτικά τα παιδιά του , με μυριάδες ανομολόγητα ερωτηματικά στο βλέμμα, ενώ η ασυνήθιστη σιωπή τους φαντάζει, σαν ο αντίλαλος σε ερειπωμένο σπίτι, είναι εκκωφαντική.
Το νιώθεις όμως πως στο σπίτι της ψυχής τους κρύβεται λαχτάρα, δίψα για μάθηση, μετά την απότομη διακοπή των μαθημάτων πέρυσι και τον παρατεταμένο εγκλεισμό. Μαζί με μια ωριμότητα, ένα σεβασμό, που δημιουργεί στις τάξεις μια ατμόσφαιρα κατανυκτική, κάνοντας τη διδασκαλία αυτή που πρέπει να είναι, ιερή μυσταγωγία. Το κλίμα αυτό, το διαπίστωσες ήδη από τον αγιασμό, που ήταν ο πιο κατανυχτικός όλων των προηγούμενων ετών, μα δυστυχώς δεν είναι της εκπαίδευσης στη χώρα μας φαινόμενο συνολικό. Καθώς οι νοσηρές σκέψεις, οι αντιδικίες για τα αυτονόητα, η αδιαλλαξία, ο άκρατος εγωισμός έχει φουντώσει πάλι, έχει μολύνει και τον ιερό χώρο της παιδείας, οδηγώντας στο κλείσιμο, στις καταλήψεις δυστυχώς πολλά σχολεία.
Ατμόσφαιρα που επιτείνει την αστάθεια, το επιβαρυμένο κλίμα, την αβεβαιότητα, την κακή ψυχολογία όλων μας. Όπως εγκαινιάστηκε με το φονικό ιό, όπως συνεχίστηκε με τις τουρκικές προκλήσεις, τα οικονομικά αδιέξοδα, στο εμπόριο, στον τουρισμό, το σεισμό, την δυστυχώς καταστροφική επέλαση του κυκλώνα. Ενώ η ζωή ήταν ήδη σε κυκλώνα ήρθε κι ο Ιανός…
Πάνω που το διακωμωδούσαμε πως ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται, πάνω που λέγαμε πως δεν μπορεί να συμβεί κι αυτό στον τόπο μας, ήχησε το εναρκτήριο πολεμικό σάλπισμα. Γίναμε τόπι του καιρού κι εμείς. Έσπασαν με βία τα σχοινιά που κρατούσαν δεμένες τις φρεγάτες του ουρανού, έσπασαν τα νερά κι άρχισε να κοιλοπονάει η ετοιμόγεννη την κακοκαιρία φύση. Απόγευμα Σαββάτου, τότε που απαγκιάζει ο άνθρωπος από τον κάματο όλης της βδομάδας, τότε που ετοιμάζεται για αργία η ζωή, έπιασε δουλειά η κακοκαιρία. Με πάθος νεοσύλλεκτου κι αυτή. Με υπαλλήλους καταιγίδες και βροχές. Με πυροτεχνήματα, του ουρανού βεγγαλικά τις αστραπές, με κρουστά στην ορχήστρα της πλάσης τις βροντές. Ώρα πριν τα σκυλιά αλυχτούσαν, προαισθανόμενα το πανδαιμόνιο που θα ακολουθούσε, το βιασμό της φύσης που λαχταρούσε λίγο νερό να πιει, μα κόντεψε να πνιγεί. Ο Ιανός χαμογελούσε σαρδόνια. Είχε ήδη αρχίσει αλλού το καταστροφικό του έργο και κατέβαινε νοτιότερα…
Επίλογος στην έκθεση στην τάξη του ουρανού η ευχή να πάνε όλα καλά! Στην υγεία, στα σχολεία, στην οικονομία, στην εξωτερική μας πολιτική. Να σταματήσουν οι συγκρούσεις, να εκπέμπουν τα μάτια μας αγάπη και υποστήριξη. Να μας ξεχάσει ο φονικός ιός, να καλμάρει ο επιθετικός γείτονας-ιός, να κυλήσει η σχολική ζωή ομαλά και δημιουργικά, να βρουν μια σταλιά χώμα τα όνειρα να φυτευτούν και πάλι. Να ανθίσει πάλι το χαμόγελο που είναι στην εποχή μας ο μεγάλος απών.
