Το ζήτημα της κυριαρχίας

Του Πέτρου Μηλιαράκη*

Το κείμενο αυτό προκύπτει ως προβληματισμός σε περίοδο διακοπών (όπως η περίοδος του Πάσχα),  ως προς το ζήτημα της κυριαρχίας της Ελληνικής Δημοκρατίας στο πλαίσιο εκχώρησης αρμοδιότητας α) στη νομική προσωπικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε συνδυασμό β)  με τις Δανειακές Συμβάσεις.

Ένα απο τα «ζητήματα» που κατά καιρούς μας απασχολούν και που σε κάποια στιγμή θα θέλαμε  να ξεφύγουμε από τη «γενική πολιτική συζήτηση» και να προσφύγουμε σε πιο βαθιά κείμενα, είναι ακριβώς το «ζήτημα της κυριαρχίας»  της Ελληνικής Δημοκρατίας στο πλαίσιο ακριβώς του παραπάνω δίπολου, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας  σε συνδυασμό με τις δανειακές υποχρεώσεις.

Το ερέθισμα όμως που μου προκλήθηκε για το κείμενο αυτό, αιτία του έχει το εξαιρετικό δοκίμιο του Tom Binghman(1),  που από τον Chris Patten χαρακτηρίστηκε ως το βιβλίο για τους νομικούς επιστήμονες της δεκαετίας του 2010-2020.

Είμαι δε τυχερός καθόσον το βιβλίο αυτό, που το αναζητούσα, το έχω ήδη στην κατοχή μου. Το εντόπισα στο βιβλιοπωλείο που λειτουργεί εντός των εγκαταστάσεων του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο. Επηρεασμένος δε από τις απόψεις του Tom Binghman(2)θεωρώ χρήσιμο να παραθέσω τα εξής:

Η ΔΟΤΗ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

Η πολιτειακή αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει «επανατοποθετηθεί» αρκετές φορές, με κυρίως αναφορά στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Λάακεν, όπου τέθηκε το κυρίως ερώτημα εάν θα παρέμενε το «πυλωτικό σύστημα», δηλαδή εάν θα παρέμεναν ως «σύστημα διακυβέρνησης» οι τρεις Πυλώνες που αφορούσαν: α) στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, β) στην Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Ασφάλεια, και γ) στη Δικαιοσύνη και στις Εσωτερικές υποθέσεις (3). 

Η «αρχιτεκτονική των Πυλώνων» εξασφάλιζε μια ιδιότυπη-παράλληλη ύπαρξη αφενός των Κοινοτήτων και αφετέρου της Ένωσης. Δηλαδή η Ένωση εμφανιζόταν ως η ομπρέλα ή άλλως η κοινή στέγη των τριών προαναφερόμενων Πυλώνων, όπου το κυρίως σκέλος που αφορούσε στις Κοινότητες ήταν κατ’ ουσίαν η βάση του όλου οικοδομήματος, με κυρίως Αρχή Ασφάλειας Δικαίου το «κοινοτικό κεκτημένο» (aquis communautaire). Οι άλλοι Πυλώνες ήταν οι ασταθείς εστίες του όλου συστήματος με  πολύπλοκες και αλυσιτελείς (σε πολλές περιπτώσεις) διαδικασίες. 

Η «κοινή αυτή συγκρότηση» αφορούσε ένα «ενιαίο μόρφωμα» που δεν διέθετε νομική προσωπικότητα, ενώ η εκχώρηση εξουσίας από τα κράτη-μέλη στο συγκεκριμένο μόρφωμα, δημιουργούσε το παράδοξο να λειτουργούν άλλα Όργανα για την Ένωση και άλλα για τις Κοινότητες! Αυτή η πρακτική εύρισκε έρεισμα στη «θεωρία και πράξη» του «δανεισμού των Οργάνων». Την ιδιότυπη και περίεργη αυτή κατάσταση, της οποίας οι λειτουργίες ήταν σαφείς μόνον  στους ειδικούς, κατάργησε η Συνθήκη της Λισαβόνας. 

ΠΑΡΕΝΘΕΤΙΚΑ: Τα αμέσως προαναφερόμενα αποδεικνύουν ότι το «όλον σύστημα» της «γραφειοκρατικής ελίτ» δεν αφορούσε μόνο έλλειμμα δημοκρατίας, αλλά και «κατασκεύασμα» τέτοιο που να είναι απρόσιτο στο μέσο και άνω πολίτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και προσιτό μόνο σε όσους ασχολούνται ειδικά με το αντικείμενο του Ευρωπαϊκού Δικαίου, που αφορά κυρίως νομικούς εξειδικευμένους στο γνωστικό αυτό αντικείμενο και οι οποίοι λειτουργούσαν είτε ως δικηγόροι ,είτε ως ειδικοί νομικοί σύμβουλοι ακόμη και στα ίδια τα Όργανα (πχ Ευρωπαίκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κτλ ), είτε ως δικαστές στο Λουξεμβούργο.

Η Συνθήκη της Λισαβόνας δηλαδή, κατάργησε τους Πυλώνες, ίδρυσε νομική προσωπικότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και θέσπισε: ότι η Ένωση αντικαθιστά και διαδέχεται την Ευρωπαϊκή Κοινότητα ως καθολικός διάδοχος, ενώ η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας δεν διαλύεται, αλλά εξακολουθεί να υφίσταται με ειδικό Πρωτόκολλο.

Παραλλήλως με τη Συνθήκη της Λισαβόνας και ειδικότερα με τη Συνθήκη για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ), θεσπίστηκε το γενικό πλαίσιο εντός του οποίου κινείται η άσκηση της οικονομικής πολιτικής, με βάση την οποία «τα κράτη-μέλη ασκούν την οικονομική τους πολιτική με σκοπό να συμβάλουν στην υλοποίηση των στόχων της Ένωσης, όπως αυτοί ορίζονται στο άρθρο 3 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΣΕΕ)». 

Επίσης με τη Συνθήκη της Λισαβόνας επαναβεβαιώθηκαν τα κριτήρια σύγκλισης για την εισαγωγή του ευρώ, κριτήρια που επέβαλαν τη δημιουργία του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης το οποίο αποφασίστηκε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Άμστερνταμ ήδη από το 1997 με αντίστοιχο Ψήφισμα. Η σημασία δε του Συμφώνου αυτού επιβεβαιώθηκε με τη «Δήλωση 30», που έχει επισυναφθεί  στη Συνθήκη της Λισαβόνας. 

Κυρίαρχη όμως σημασία αποκτά για το συντονισμό της οικονομικής πολιτικής των κρατών-μελών το δόγμα της δημοσιονομικής πειθαρχίας.

ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Τα προαναφερόμενα,τείνουν να δημιουργήσουν την εντύπωση του ασφυκτικού περιορισμού της κυριαρχίας κράτους-μέλους.

ΩΣΤΟΣΟ: Η οριοθέτηση των αρμοδιοτήτων της Ένωσης διέπεται από την Αρχή της δοτής αρμοδιότητας. Σύμφωνα με την Αρχή αυτή η Ένωση ενεργεί μόνο εντός των ορίων των αρμοδιοτήτων που της απονέμουν τα κράτη-μέλη με τις Συνθήκες. Ταυτοχρόνως, η Ένωση σέβεται την ισότητα των κρατών-μελών, την εθνική ταυτότητα τους και τη θεμελιώδη πολιτική και συνταγματική τους δομή και τάξη. Σέβεται δε τις ουσιώδεις λειτουργίες του κράτους στις οποίες ρητώς περιλαμβάνονται κατ’ αποκλειστικότητα: α) η διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας, β) η διατήρηση της δημόσιας τάξης και γ) η προστασία της εθνικής ασφάλειας. Ειδικότερα η εθνική ασφάλεια παραμένει στην αποκλειστική ευθύνη κάθε κράτους-μέλους (βλ. άρθρα 4 και 5 ΣΕΕ).

ΠΑΡΕΝΘΕΤΙΚΑ: Τα προαναφερόμενα παρατίθενται στο κείμενο αυτό, γιατί δημιουργείται η εντύπωση ότι πράγματι υπάρχει ασφυκτικός περιορισμός στην κυριαρχία του κράτους-μέλους. Στην εκάστοτε όμως πολιτική ηγεσία του κράτους-μέλους εναπόκειται κατά πόσον αξιοποιεί την δέσμευση της Συνθήκης της Λισαβόνας αναφορικώς με το προαναφερόμενο άρθρα 4 και 5 ΣΕΕ.

ΚΡΑΤΟΣ-ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙ ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟΥ

Ως εκ τούτου τίθεται ζήτημα εάν και κατά πόσο στην περίπτωση αυτή που έχει περιέλθει η Ελλάδα καταργείται η νομικοπολιτική υπεροχή των άρθρων 4 και 5 ΣΕΕ.  Εγείρεται δηλαδή μείζον ζήτημα εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας σε κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που τελεί υπό το καθεστώς δανειακής σύμβασης. Εγείρεται ειδικότερα το ζήτημα της «αρνητικής όψης της κρατικής εξουσίας», όπου με βάση την «Αρχή της Αποκλειστικότητας» είναι ανεπίτρεπτο να ασκηθεί άλλου είδους εξουσία σε κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε ουσιωδώς να ανατρέπεται η νομικοπολιτική βάση των άρθρων 4 και 5 ΣΕΕ. 

Κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που περιέχεται σε «καθεστώς προτεκτοράτου»  ή επί του οποίου ασκείται εξουσία σε τέτοιο βαθμό που να αφορά dominium επί πραγμάτων και imperium επί προσώπων δεν συμβιβάζεται με τη νομικοπολιτική προσωπικότητα κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ειδικότερη ακραία έκφραση της φαλκίδευσης της νομικοπολιτικής σημασίας των άρθρων 4 και 5 ΣΕΕ είναι οι παραχωρήσεις που έχουν λάβει χώρα  δυνάμει των Δανειακών Συμβάσεων και των Μνημονίων Συνεργασίας και Συνεννόησης που αφορούν ακόμη και παρέμβαση στο ύψος των αμυντικών δαπανών της Ελληνικής Δημοκρατίας.

ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ

Με τούτα τα δεδομένα εγείρεται το μείζον ζήτημα της κυριαρχίας όπου η Ελλάδα ως κράτος-μέλος μπορεί να το θέσει  σε κάθε περίπτωση σε επίπεδο Κορυφής. Θα πρέπει δηλαδή η Ελλάδα να καταστήσει σαφές  ότι είναι μια κυρίαρχη χώρα και ότι χώρα κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί να περιέρχεται σε «καθεστώς προτεκτοράτου» ακριβώς με βάση τα άρθρα 4 και 5 της Συνθήκης της Λισαβόνας! Να μην  λησμονείται δε ποτέ ότι: «κυρίαρχος είναι όποιος αποφασίζει για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (4).

YΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Βλ. Tom Binghman, «The rule of Law», εκδόσεις Penguin Law, 2011 
2. Βλ. Tom Binghman, όπ.π. κεφάλαιο «The Exercise of Power»  σελ. 60 καιεπ.
3. Βλ. Πέτρος Μηλιαράκης, Το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα μεταξύ νομικού δόγματος και πολιτικής, Εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη, 2005, σελ. 19 και επ. 
4. Βλ. Carl Scmitt, Πολιτική Θεολογία, μετάφραση Παναγιώτης Κονδύλης, εκδόσεις ΛΕΒΙΑΘΑΝ , 1994, σελ. 17.

* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC – EU).