Της Κατερίνας Παντινάκη
Το τηλέφωνο του Κώστα είναι ακόμη στη λίστα των επαφών μου.
Ένα χρόνο τώρα συνεχίζω να σκέφτομαι ότι θα του τηλεφωνήσω για νέα, για σχόλια, για λίγη πλάκα. Και επιμένω να σκέφτομαι ότι εκείνος θα απαντήσει. Σαν αυτά τα συντριπτικά νέα, το πρωινό εκείνης της Κυριακής, να ήταν ένα κακόγουστο αστείο.
Ο Κώστας όμως είχε εξαιρετικό χιούμορ...
Ο Κώστας είχε ήθος και ποιότητα. Ένας έφηβος που ακόμη και με γκρίζους κροτάφους ήταν γεμάτος ενέργεια και διάθεση για δημιουργία.
Όσοι ήταν ακροατές του, συνεργάτες, φίλοι του, όλοι κέρδισαν από την επαφή με τον "Mr. Μπλεγμένα Καλώδια". Κέρδισαν γέλιο, κέρδισαν ψυχαγωγία, κέρδισαν στιγμές ζωής που έχουν να θυμούνται.
Δεν ξέρω που βρίσκεται τώρα ο Κώστας. Αν το πνεύμα του είναι κάπου ψηλά και βλέπει. Αν βλέπει την εγγονή του να γνωρίζει τον κόσμο και τον παππού της μέσα από φωτογραφίες και ιστορίες. Αν βλέπει τα παιδιά του που έπιασαν το νήμα εκεί που εκείνος το άφησε και είναι, πράγματι, άξιοι συνεχιστές του.
Όμως καθένας από εμάς, που γνωρίσαμε, συναναστραφήκαμε, συνεργαστήκαμε μαζί του, έχουμε να θυμόμαστε πολλά.
Και ξέρω ότι οι περισσότεροι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει (ή δε θέλουμε να δεχτούμε) τι έχει συμβεί...
Το κουμπί "διαγραφή" δε θα το πατήσω στο όνομά του στη λίστα των επαφών.
Το όνομα του Κώστα παραμένει χαραγμένο στις καρδιές και στις σκέψεις μας. Και την Κυριακή θα είμαστε εκεί για να θυμηθούμε ξανά ιστορίες και περιστατικά. Να γελάσουμε και να δακρύσουμε. Έτσι είναι η ζωή θα πει κανείς. Ο κύκλος της ζωής. Η γέννηση, ο θάνατος.
Το τηλέφωνο του Κώστα είναι ακόμη στη λίστα των επαφών μου. Εκεί θα μείνει.
