Διαβάζω πως γνωστή Ελληνίδα ηθοποιός είχε το θράσος να πει στην κάμερα, μέρα μεσημέρι, με παιδιά και νέους να παρακολουθούν, πως το να κάνει δουλειές στο σπίτι δεν είναι ο “επαγγελματικός προσανατολισμός” που διάλεξε και πως προτιμάει να έρχεται στο σπίτι μια κυρία που θα το κάνει αυτό και θα πληρώνεται!
Άκου εκεί θράσος!
Να πει η γυναίκα πως δεν είναι αυτό που θέλει να κάνει καθημερινά, με το που επιστρέφει στο σπίτι της, μετά από μια εξουθενωτική ημέρα στη δουλειά! Να πει πως προτιμάει να περνάει ώρες μαζί με την οικογένεια της, να ασχολείται με τον εαυτό της και γενικότερα με ό,τι την γεμίζει, παρά να τρίβει τοίχους, να πλένει πιάτα και να καθαρίζει τη μούχλα από τον αρμό στα πλακάκια.
Και κοιτάω τώρα εσένα, ναι εσένα που το διαβάζεις, είναι πραγματικά ευχαριστηση σου να κάνεις γενικό στο ρεπό σου; Ή θα προτιμούσες να πάρεις τους δρόμους και να περάσεις εκείνη την ημέρα κάνοντας ό,τι σε γεμίζει; Ίσως να σε γεμίζει το ξεσκόνισμα, ίσως να σε γεμίζει ένας περίπατος ή ένα επιτραπέζιο, μπορεί η μαγειρική, ίσως απλά το να κάθεσαι μπροστά από μια τηλεόραση και να κάνεις binge watching την σειρά που ξεκίνησες προχθες.
Δεν είμαι εδώ για να σε κρίνω και να σου πω τί θα κάνεις, είμαι εδώ για να σου πω “κάνε αυτό που σε ευχαριστεί” κι αν το να κάνεις δουλειές στο σπίτι δεν είναι του χαρακτήρα σου, αν έχεις την οικονομική δυνατότητα, γιατί να μην προσφέρεις τα χρήματά σου σε μια οικογένεια συνεισφέροντας στο εισόδημά της;
Και στην τελική το λέει κι από μόνο του... "δουλειές του σπιτιού"...
Αν πάλι είσαι σαν εμένα, που περισσότερη ώρα βρίζεις το πλύσιμο των πιάτων από τη διάρκεια της διαδικασίας, αλλά το πορτοφόλι δεν “σηκώνει” τη βοήθεια αυτή, ε βάλε κανένα podcast να ακούς να περάσει η ώρα.
Όπως δεν πρέπει να απολογείται ο Χ που δεν του αρέσει να βάζει πλυντήριο, έτσι δεν πρέπει να απολογείται και η Ψ.
Η ανεξαρτησία και η ικανότητα του να μπορούμε να εξυπηρετηθούμε στην καθημερινότητα μας είναι άκρως σημαντική αλλά όχι υποχρέωση κάποιου συγκεκριμένου φύλου όταν θα έρθει η ώρα της συγκατοίκησης.
