Τα όρια της ξεφτίλας

Του Κώστα Α.Μπογδανίδη

Κανονικά αυτό το σχόλιο έπρεπε να το κόψει η (αυτό) λογοκρισία. Δυσκολεύομαι να κρατηθώ και να μην αρχίσω τα «γαλλικά»! Εάν ήξερα αραβικά θα τα έλεγα έτσι ώστε κάποιοι να τα ακούσουν ως το Ντουμπάι! Το οποίο έγινε συνώνυμο αυτές τις ημέρες της ξεφτίλας και της αναξιοπρέπειας! Φυσικά, δεν είναι μόνο οι…Ντουμπακιανοί σελέμπριτις καθώς θυμίζω…ανάλογοι «επώνυμοι» , σαν βγαλμένοι από τα γαριδάκια, είναι και αυτοί που γυρίζουν στην Αράχωβα, στα Σφακιά και σε μετόχια των Γουβών! Το ίδιο και το αυτό συναίσθημα στομαχικής διαταραχής μάς προκαλούν.

Ξέρετε, υπάρχουν πολλών ειδών ξεφτίλες. Η μία είναι να γράφεις στα παλιότερα των υποδημάτων σου διατάξεις , νόμους, συστάσεις μια χώρας, ενός κόσμου ολόκληρου και να αποφασίζεις πως θέλεις να κάνεις…τη ζωή σου χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανένα. Να μην σέβεσαι τίποτα και κανένα! Να μην σέβεσαι πρωτίστως τον ίδιο σου του εαυτό και να λες «τι κι αν η (παγκόσμια) πλέμπα είναι στο σπίτι της, καθηλωμένη εβδομάδες στον κούμο της , γιατί έτσι έχει διαταχθεί; Εγώ θα πάω σε ένα σαλέ, δήθεν είναι covid free και θα γυρίσω και κανένας δεν θα με ελέγξει»!

Στον προσωπικό εξευτελισμό μπορείς να ανέβεις (ή να κατέβεις) επίπεδο όταν η γραμμή «όλα στα μέζεά μας» συνοδεύεται από επιδειξιομανία πλούτου, ρακοποσίας, παρτι με χρήση εθιστικών ουσιών και δήλωσης καλοπέρασης φωνάζοντας «στις λαϊκούρες» πως…δεν είμαστε ίδιοι. Βουτηγμένος στα απαγορευμένα νομίζεις ότι ακουμπάς τον Θεό σου, αλλά στην πραγματικότητα δεν είσαι καν κοντά στον διάβολο, στα σκ@@@ έχεις μπει μέχρι τον λαιμό!

Υπάρχει όμως και μεγαλύτερη ξεφτίλα. Να τα κάνεις όλα αυτά και να τα διατυμπανίζεις! Να μην κρατιέσαι για να μας δείξεις το πόσο (…) είσαι! Δεν μπορείς να είσαι στο Ντουμπάι και να μην το κάνεις βούκινο! Δεν μπορείς να κάνεις πάρτι στη νότα Κρήτη και να μην βάζεις φωτογραφίες με κούπες και την σαχλοκούδουνη παρέα σου. Δεν είναι δυνατόν να είσαι χωμένος στη μαυρίλα και να μην μας τη δείξεις στα κοινωνικά δίκτυα. Πώς θα μάθουμε ότι είσαι και…λεβέντο- μεγάλος…

Θα μου πείτε και τι μας νοιάζει εμάς; Τόσα λεφτά έχει, τόσο λίγο αντιστρόφως μυαλό διαθέτει. Κι αυτά μπορεί να κάνει. Μόνο έτσι μπορεί να βρει λίγη γαλήνη και ηρεμία στην ψυχή του. Να κάνει την κουτσουκέλα και να τη διαδώσει κιόλας. Να παίξει με τον μούζικο την τρελή και γεμάτη εθισμό, παροδικά θετική, διάθεσή του.

Όχι, μας νοιάζει και μας παρανοιάζει! Διότι σε…ένα καζάνι βράζουμε όλοι. Και έχουμε ευθύνη για τους πάσχοντες. Τους μη διαθέτοντες κουκούτσι μυαλό. Κυρίως  βέβαια έχει ευθύνη η Πολιτεία που…με συσκέψεις τυπου τι κάνουμε για το Ντουμπάι ή το τάδε  πάρτι δεν λύνουν το πρόβλημα! Δε φτάνει να αποκαλείς «Πρόκληση», το γεγονός ότι ορισμένοι διαφήμισαν το ταξίδι τους , ενώ οι υπόλοιποι Έλληνες έμειναν αυτές τις γιορτινές ημέρες κλεισμένοι στα σπίτια τους. Ότι ορισμένοι έκαναν περιηγήσεις με τζιπάκια 4Χ4 και με μοτοσικλέτες στην Κόκκινη Άμμο, της αραβικής χώρας, ενώ οι υπόλοιποι Έλληνες δεν μπορούσαν παραμονή Πρωτοχρονιάς να  πάνε μέχρι τα Λιοντάρια ή το Ρουκάνι, να κυκλοφορήσουν μετά τις 10 το βράδυ.  Και όλοι αυτοί που γύριζαν στις λάσπες να επιστρέψουν σαν κύριοι -με ένα rapid test- σαν να μην συμβαίνει τίποτα! Εάν ήμασταν σοβαρό κράτος θα  είχαμε ξεκαθαρίσει σε όλους αυτούς τους ξιπασμένους ότι για…ένα διμηνο δεν θα ξαναμπουν στη χώρα. Αλλά ποιος έχασε τη σοβαρότητά του και θα τη βρούμε εμείς;

δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος