«Συνομιλίες για την Τέχνη, την Επιστήμη και τον Πολιτισμό»

Ο Ιωάννης Σταμέλος, εκπαιδευτικός,  στο βιβλίο που μόλις εκδόθηκε μέσα από συζητήσεις- συνεντεύξεις με ανθρώπους του πνεύματος μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε απόψεις , προβληματισμούς και να διατυπωθούν ερωτήματα για την κοινωνία , το ρόλο του πνευματικού ανθρώπου και γενικότερα θέματα που αφορούν την Τέχνη, την Επιστήμη και τον Πολιτισμό. Καταγράφονται είκοσι επτά συνεντεύξεις –συνομιλίες καταξιωμένων ανθρώπων στους χώρους ενασχόλησής τους.  Οι περισσότερες συνεντεύξεις δημοσιεύτηκαν  στο περιοδικό «Αμάλθεια» του νομού Λασιθίου.

Ο συγγραφέας μέσα από ενδιαφέρουσες, πολύπλευρες  και αποκαλυπτικές συνομιλίες σε βασικούς  τομείς του επιστητού, όπως στην Πολιτική , στην Κοινωνία ,στην  Παιδεία, στην Τέχνη, στην  Επιστήμη και στον Πολιτισμό καταγράφει απόψεις χρησιμοποιώντας κυρίως τη «μαιευτική μέθοδο» του Σωκράτη σε μία σειρά πολυκεντρικών ερωτημάτων. Το τυχαίο, η σύμπτωση και ο βίος των ανθρώπων βρίσκονται σε μία σχέση αλληλοεπίδρασης στα έργα των ανθρώπων.

Σταχυολογούμε δείγματα γραφής των συνομιλιών- συνεντεύξεων.

Ο συγγραφέας συνομιλεί με τον Μίμη Ανδρουλάκη και αποκρυπτογραφεί σημαντικές απόψεις για την Τέχνη και την Πολιτική. Ο ναρκισσισμός για τον Ανδρουλάκη « μπορεί να είναι  δημιουργικός, αυτοκαταστροφικός και καταλυτικός στην Τέχνη και την πολιτική». Στο ερώτημα – ψευτοδίλημμα : η  γνώση ή η άγνοια είναι το κλειδί της ευτυχίας απαντά ότι «γνώση , περιέργεια , βαθύτερη διανοητική περιέργεια με όλα τα ρίσκα που εμπεριέχει».

Η Μαρία Αρακαδάκη, καθηγήτρια ΑΠΘ  από τον Άγιο Νικόλαο με ιδιαίτερες σπουδές στην αρχιτεκτονική υποστηρίζει ότι « το μυστικό της ευτυχίας είναι να κυνηγούμε το ανέφικτο με την επίγνωση ότι πάντα θα μας ξεφεύγει στο βάθος του ορίζοντα , βάζοντας στη ζωή μας μια σειρά από εφικτούς στόχους».

Ο Κωστής Δαβάρας καθηγητής αρχαιολογίας καταγράφει το ρόλο της αρχαιολογίας  « ενώ η αρχαιολογία είναι τόσο σημαντικός τομέας της ελληνικής ζωής και της κρατικής δραστηριότητας μένει πάντοτε στη σιωπή και στο απυρόβλητο της πολιτικής».

Ο Μάνος Δανέζης , καθηγητής Αστροφυσικής αναφέρεται για τη θέση του σύγχρονου ανθρώπου : «στις ημέρες μας αποτελεί έναν ακραίο ηρωισμό το να εκφράζεσαι ελεύθερα και λογικά και ηθικά «αυτονόητο». Ζούμε σε ένα καταρρέον πολιτισμικό ρεύμα που το «νόμιμο» δεν είναι πάντα και το «ηθικό» , το πολίτευμά  μας είναι κάτι «σαν Δημοκρατία» και όχι Δημοκρατία , η θρησκεία μας κάτι σαν «Χριστιανισμός» και όχι πάντα Χριστιανισμός». 

Ο Κωνσταντίνος Δεμέτζος , καθηγητής φαρμακευτικής διατυπώνει την άποψη για τις συμπτώσεις: «συμπτώσεις , μοίρα , πεπρωμένο αφορούν προσεγγίσεις οι οποίες θα μπορούσε κάποιος να πει ότι εντάσσονται και στο πεδίο της στατιστικής ή σε φαινόμενα τα οποία αδυνατούμε να ερμηνεύσουμε και απλά τα δεχόμαστε».  

Ο πολιτικός επιστήμονας Στάθης Καλύβας της επιτυχημένης ιστορικής σειράς του τηλεοπτικού σταθμού σκάι επισημαίνει: «η Ιστορία ξαναγράφεται συνεχώς, όχι μόνο γιατί προκύπτουν καινούρια τεκμήρια , αλλά γιατί η ματιά που κοιτάζει το παρελθόν επιβαρύνεται με ανάγκες, αδυναμίες, αντιλήψεις και προόδους που έχουν μεσολαβήσει ενδιαμέσως». 

O Ρούσος Κούνδουρος απαντά στο ερώτημα για την τέχνη: « …ο κόσμος , η κοινωνία παίρνει αντισώματα από την Τέχνη». Και ο Χρήστος Λεοντής συμπληρώνει : « οι πολιτικοκοινωνικές συνθήκες είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις Τέχνες».

Ο ρόλος του εκπαιδευτικού δε θα μπορούσε να λείψει από τις συζητήσεις. Ο εκπαιδευτικός Γιάννης Παλαμάς επισημαίνει: « ο εκπαιδευτικός πρέπει να ανακτήσει την αξιοπιστία και την εκτίμηση του κοινωνικού συνόλου, επιδεικνύοντας σοβαρότητα , ευσυνειδησία, συνεχή αναζήτηση και αυτοκριτική». 

Για τον εκπαιδευτικό Πάρι Πάμφιλο ο πνευματικός άνθρωπος είναι ερευνητής της αλήθειας. Για τον καθηγητή Χριστόφορο Χαραλαμπάκη στις σύγχρονες κοινωνίες έχει υπερεκτιμηθεί ο ρόλος των πνευματικών ανθρώπων τους οποίους θυμούνται οι εκάστοτε κυβερνώντες για να τους χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι των δικών του ευθυνών.

Για την κοινωνία ο Maurice Born, εθνολόγος  και Αρχιτέκτονας επισημαίνει  ότι η κοινωνία δεν είναι ένα κοπάδι , του οποίου θα ήμασταν τα πρόβατα, αλλά μία κυψέλη , της οποίας πρέπει να κατανοούμε και να αποδεχόμαστε τους στόχους για να συμμετέχουμε σ΄αυτήν. 

Ο αθλητισμός , επισημαίνει η εκπαιδευτικός Έλλη Σουμάκη  βοηθά αρκετά τις γυναίκες : « εξωτερικεύουν συναισθήματα, δείχνουν αγάπη και τρυφερότητα και έχουν τρομερό αυτοέλεγχο, περισσότερο λογική και λιγότερο συναίσθημα». 

Ο διεθνώς καταξιωμένος Βασίλειος Φθενάκης υπογραμμίζει ότι οι αξίες που στηρίζει την ύπαρξή του, τις σχέσεις του με την κοινωνία και με τους συνανθρώπους του καταξιώνουν τον άνθρωπο.

Ο καθηγητής Γλωσσολογίας Χριστόφορος Χαραλαμπάκης χαρακτηριστικά απορρίπτει τα αρνητικά πρότυπα: « απεχθάνομαι τους δόλιους και φθονερούς, τους αλαζόνες, τους επιδειξιομανείς και τους κάθε είδους εκμεταλλευτές ιδίως του ανθρώπινου πόνου».

Η προσεγμένη έκδοση με παράθεση φωτογραφιών των συνομιλητών  και σύντομου απαραίτητου βιογραφικού τους αξίζει τον κόπο να διαβαστεί σε μια εποχή στην οποία οι έννοιες Πολιτισμός, Παιδεία, Επιστήμη, Πολιτική Τέχνη, Κοινωνία ευρίσκονται σε πλήρη αναζήτηση «κατευθυντήριων γραμμών». 

 Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος.