Στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ να κοιτάξουμε την πολιτική πίσω από τα πρόσωπα

Της Μαρίας Δαφέρμου

Στις πρόσφατες ευρωεκλογές ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης με τίμησε με την πρόταση του να μετέχω στο ευρωψηφοδέλτιο του κινήματος. Μου έδωσε την ευκαιρία να μιλήσω με πολλούς συμπολίτες μας, να ακούσω τις αγωνίες, τις ανάγκες και τις απαιτήσεις τους.

Κατάλαβα ότι χρειάζονται ένα νέο υπόδειγμα πολιτικής, μια καθαρή σχέση με το πολιτικό προσωπικό, με αξιοπιστία και συνέπεια, δημιουργώντας μια νέα προοπτική. Το ΠΑΣΟΚ χτίζει ξανά διαύλους επικοινωνίας με την κοινωνία.
Όχι με τους ταχείς ρυθμούς που θα επιθυμούσαμε, αλλά δεν πρέπει να αγνοούμε ότι το ΠΑΣΟΚ έγινε δέκτης της απόλυτης απαξίωσης στο παρελθόν.

Πολλοί θα περίμεναν ξεφουσκώνοντας ο ΣΥΡΙΖΑ να φουσκώσει το ΠΑΣΟΚ. Αυτή θα ήταν μια απλοϊκή θεώρηση της μεθόδου της κλεψύδρας που δεν αποτυπώνει την πραγματικότητα της πολιτικής. Αυτό μαρτυρά άλλωστε η αποχή που έπληξε οριζόντια το πολιτικό σύστημα. Η απάντηση είναι η πολιτική. Η πολιτική τοποθέτηση, η πολιτική ηθική, η πολιτική πρόταση που θα δώσει τη λύση στα ζητήματα της κοινωνίας.

Στην εσωτερική εκλογική διαδικασία του ΠΑΣΟΚ πρέπει να κοιτάξουμε την πολιτική πίσω από τα πρόσωπα. Ο πρόεδρος μας Νίκος Ανδρουλάκης αναμφίβολα αυτά τα 2,5 χρόνια κατόρθωσε το ΠΑΣΟΚ να στέκεται αυτόνομο, αυθυπαρκτο και ανεξάρτητο. Δεν έγινε το υποστήλωμα καμίας άλλης πολιτικής δύναμης. Δεν σύρθηκε προς τη Νέα Δημοκρατία ούτε προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό απαιτούμε και σήμερα και είναι το μεγάλο διακύβευμα της εσωτερικής μας διαδικασίας.

Εάν το όραμα της κεντροαριστεράς εξυπηρετεί προσωπικές φιλοδοξίες εκείνων που έμειναν εκτός εξουσίας, και προϋποθέτει τη συριζοποίηση του ΠΑΣΟΚ μέσα από συγκόλληση ετερογενών και ανομοιόμορφων ασύμβατων συνόλων, τότε αν μη τι άλλο θα πρέπει να το γνωρίζουμε. Αυτό δε σημαίνει άρνηση απέναντι στις προοδευτικές δυνάμεις.

Αντίθετα το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αποτελέσει τον πυρήνα μιας πλειοψηφικής κοινωνικής σύμπραξης δυνάμεων, των προοδευτικών κοινωνικών ομάδων με κοινές ιδεολογικές ανησυχίες, με διευρυμένη βάση και προγραμματική συναντίληψη. Αυτό απαιτεί κάθε προοδευτικός πολίτης και σίγουρα κανέναν δεν ενδιαφέρει το μέρισμα εξουσίας στις ατομικές φιλοδοξίες με το προκάλυμμα της κεντροαριστεράς.

Άκουσα τις τελευταίες ημέρες ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να εμπνεύσει. Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Είναι ο πρόεδρος που ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά στελεχών, τη δική μας γενιά,που είχαν γυρίσει την πλάτη στην πολιτική και βρίσκονταν σε πολιτική αγρανάπαυση. Είναι αυτά αρκετά; Σίγουρα όχι. Με βεβαιότητα είναι πολλά αυτά που μπορούν να γίνουν ακόμα σε πολλαπλά επίπεδα. Όμως αυτά συγκροτούν τη συνέχεια του κινήματος και την προοπτική της κυβερνησιμότητας.

Η προσπάθεια μπορεί και πρέπει να συνεχίσει, με αυτοκριτική, με επαναπροσδιορισμό του πολιτικού στίγματος και συνέπεια.