Στην Ελλάδα του 2023 ο χώρος της εργασίας είναι... σκοτεινός

Της Φρόσως Μαστορίδη

Στην Ελλάδα του 2023 είναι σαν ο χρόνος να έχει κυλίσει διαφορετικά.  Θα είναι σαν να είναι 2023, αλλά δε θα είναι…

Φαινόμενα εξαθλίωσης εργαζόμενων , με σερβιτόρους να μπαίνουν στη θάλασσα με τα ρούχα τους για να σερβίρουν στους λουόμενους που βρίσκονται σε πλωτές ξαπλώστρες , μάγειρες πάνω στους οποίους πέφτει καυτό λάδι, κατακαίοντας τους με τους εργοδότες τους να τους κρύβουνγια να μην τους δει κανείς καθώς είναι ανασφάλιστοι, να μην θέτουν ως προτεραιότητα την ασφάλεια και την υγεία του συνανθρώπου τους, είναι μερικά από τα παραδείγματα, μερικές από τις τραγικές συνθήκες εργασίας που συναντάμε σε ένα απλό “σκρολ” στην αρχική μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 

Και αναρωτιέμαι εγώ: 
Τι είναι πιο τραγικό από αυτά; 
Ας τα πάρουμε με τη σειρά:

Περίπτωση Α: Ο βρεγμένος σερβιτόρος 

Άντε, και ο εργοδότης είναι τόσο … αχαρακτήριστος - ας μην πέφτουμε από τα σύννεφα-, οι πολίτες, οι πελάτες, οι “άνθρωποι”  που δέχτηκαν να κάτσουν σε μια πλαζ όπου τους σερβίρει ένας άνθρωπος σε αυτές τις συνθήκες, τί είναι; Είναι θαρρούν ανώτεροι; Αρέσκονται να βλέπουν τον συνάνθρωπό τους, τον συμμαθητή ίσως και γιο τους, να εργάζεται υπό αυτές τις συνθήκες; 

Περίπτωση Β: Ο Καμμένος μάγειρας 

Δεν είναι δα και είδηση στην Κρήτη να έχουν προσωπικό ανασφάλιστο, προσωπικό που το διώχνουν από τα παράθυρα αν χρειαστεί σε περίπτωση αιφνίδιου ελέγχου. Είναι όμως σοκαριστικό πως ένας “άνθρωπος” προτίμησε την τσέπη του - για ακόμη μια φορά - , αγνοώντας το σοβαρό της κατάστασης, κρύβοντας τον κάτω από το χαλί, αφήνοντας τον να υποφέρει με τα εγκαύματα του. 

Παρατηρώ όσο γράφω πως βάζω πολύ την λέξη άνθρωπος μέσα σε εισαγωγικά. Φαίνεται πως έχουμε γεμίσει από δαύτους. 

Θεωρώ τουλάχιστον υποκριτικό να παριστάνουμε πως δεν γνωρίζουμε τις τραγικές συνθήκες εργασίας στον τόπο μας. Την εκμετάλλευση κάτω από το όνομα-τη φτερούγα του “τουρισμού” . Της γνωστής έκφρασης “αν δεν την θέλεις εσύ τη δουλειά, ξέρεις πόσοι θα παρακαλούσαν γι’ αυτήν;” και του “αυτά δίνω κι αν θες”. Με το “αυτά δίνω” να αναφέρεται σε μισά ένσημα αλλά και σε απαιτήσεις για επιστροφές των επιδομάτων που υποχρεούνται να βάλουν στην τράπεζα. 

Και θα ρωτήσει κάποιος γιατί δεν μίλησε κανείς από τους εργαζόμενους; 

Γιατί φοβήθηκαν πως δε θα ξαναβρούν δουλειά, και γιατί είναι πολλοί αυτοί που μίλησαν και βγήκαν και γδαρμένοι λόγω των πελατειακών σχέσεων που έχουν εισχωρήσει και μέσα στα συνδικάτα. 

Η μούχλα στο σύστημα είναι βαθιά. Την έχουμε βοηθήσει κι εμείς να αναπτυχθεί, με τον φόβο του “εγώ θα μιλήσω τώρα;” να σβήνει το φως. 

Πριν, λοιπόν, κατηγορήσουμε το Κράτος, ας αναρωτηθούμε, ποιος είναι το Κράτος; Τι είναι το Κράτος; Και ποιος ο ρόλος του καθενός μέσα σε αυτό, από τον αμαξά μέχρι και τον "τελευταίο τροχό της αμάξης".