Ράσα της Απάνω Κρήτης

Τον εράσμιο πατέρα Ανδρέα Καλιοντζάκη από τις Αρχάνες τον ήξερα μόνο μακρόθεν και εξ όψεως.
Τον έμαθα όμως σε βάθος κι εγώ, όπως ολόκληρη η Ελλάδα από την αντιστασιακή και πρωτοποριακή του πρωτοβουλία: Να μετατρέψει το ναό της Παναγίας, στην ιστορική και εμβληματική για την Κρήτη κωμόπολη των Αρχανών σε εμβολιαστικό κέντρο.

Η επιστήμη θα συστεγαστεί για λίγες ώρες με την πνευματικότητα της Ορθοδοξίας.
Μέσα στην κατανυκτικότητα των κεριών και των καντηλιών, υπό το αυστηρό βλέμμα των λιπόσαρκων αγίων με τις ποταμίσιες γενειάδες. Μια υπέρτατη και συνάμα ηρωική και συμβολική πράξη που διασώζει την αξιοπρέπεια και την ιστορική αποστολή της επίσημης Εκκλησίας της Κρήτης στους φρικτούς καιρούς της πανδημίας. Αυτήν που ενώ θα έπρεπε να ήταν αυτονόητη υποχρέωση για εκείνην, ωστόσο χρειάστηκε τούτη η ερατεινή σημειολογική πρωτοβουλία για να υλοποιηθεί. Να γίνει πράξη ο πιο απλός Λόγος του Ναζωραίου: «Αγαπάτε αλλήλους». Προστακτική του σαρκωμένου Θεού που χάθηκε από τους καιρούς μας ώστε να εκλαμβάνεται ως επαναστατική πράξη, και που μεγεθύνεται ακόμη περισσότερο μπροστά στην παρακμή που σαρώνει την Ιεραρχία της κρητικής Εκκλησίας. «Θέλω να βοηθήσω τον Άνθρωπο, γιατί κάθε ημέρα πεθαίνουν εκατοντάδες συνάνθρωποί μας» λέει ο πατήρ Ανδρέας στα ΜΜΕ που τον κατακλύζουν. Λόγια απλά, μεστά, εκρηκτικά. Εκείνα που προστάζουν η φάτνη της Βηθλεέμ και ο Σταυρός του Γολγοθά. Τα Ευαγγέλια και τα Συναξάρια. Συγκλονιστικό ράπισμα στον νήδυμο ύπνο των Κρητών ιεραρχών που ανενδοίαστα και προκλητικά έχουν γυρίσει την πλάτη τους στο Θεό και στον Άνθρωπο. Που σιωπούν περιφρονητικά μπροστά στην Αποστολή τους, απέναντι στον επελαύνοντα θάνατο. Λόγια που αναδύουν τον εύοσμο χριστιανικό και Αποστολικό Λόγο που απώλεσαν εκείνοι που τον θεωρούν ως αποκλειστικότητά τους. 

Είμαι σίγουρος ότι ο αν πατήρ Ανδρέας ζούσε εκείνη την εποχή του Παύλου και του πρώτου Αποστόλου Τίτου, θα ήταν «πορευθείς και μαθητεύσας» στην πρώτη γραμμή, ενάντια στο κατεστημένο και την παρακμή της Ρωμαιοκρατίας. Ο Αποστολικός του χιτώνας θα ανέμιζε σαν φλάμπουρο Αληθείας, δίπλα σ’ εκείνους του Παύλου και του Τίτου που θα όργωναν την Κρήτη, για να ανοίξουν τα μάτια και τις ψυχές των ανθρώπων της από το ψεύδος, την υποκρισία και τον πνευματικό θάνατο που σάρωνε το νησί.

Ο π. Ανδρέας είναι το διαχρονικό αρχέτυπο της αντίστασης της «Απάνω Κρήτης» του Γκρέκο, του Κονδυλάκη, του Καζαντζάκη. Εκείνης που διαπερνά σαν ενιαίο νήμα τους αιώνες και φτάνει αλώβητη και ολοζώντανη μέχρι τις μέρες μας, από τους λίγους πεφωτισμένους. Απέναντι στην ηττοπάθεια, τον ξεπεσμό και την παρακμή. Σε μια εποχή που έχουμε ανάγκη από ισχυρούς συμβολισμούς και πρότυπα, ο εφημέριος των Αρχανών εκφράζει τον έμπυρο δυναμισμό των αιώνων του νησιού μας που λαγοκοιμούνται μέσα στις στάχτες και ξανασαρκώνονται όταν οι περιστάσεις το καλούν. Εκείνον που συμπυκνώνουν οι λίγες αδάμαστες Κρητικές ψυχές που κάνουν το άλμα πέρα από τη φθορά και το θάνατο. Ετούτες που κάνανε το θαύμα σ’ όλα τα αιματηρά προσκλητήρια των αγώνων και των θυσιών του νησιού μας σε καιρούς χαλεπούς.

Σε ευχαριστούμε παπά Ανδρέα γιατί δείχνεις το δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας και του καθήκοντος εφ ω ετάχθης. Να υπηρετείς, μακριά από τους εμπόρους του Θεού και τους δήθεν, το Λόγο Του. Λόγω και Έργω. Γιατί τιμάς τα ράσα σου. Γιατί είσαι πρότυπο. Γιατί κάνεις ξανά περήφανη κι αγέρωχη την Κρήτη. Τα ράσα της «Απάνω Κρήτης». Γιατί έρχεσαι από πολύ μακριά. Γιατί κουβαλάς αλώβητα τα βυζαντινά και τα κρητοαναγεννησιακά ζώπυρα της ευσεβείας και της Ορθοδοξίας σε δίσεχτους καιρούς. Γιατί είσαι δίπλα στον Άνθρωπο. Γιατί αφήνεις πίσω σου τη θρησκοληψία, το φανατισμό και το σκοταδισμό. Γιατί είσαι η καθάρια πηγή, η ατόφια συνέχεια της κρητορωμαίϊκης θρησκευτικής παράδοσης της Πίστης μας. Ο λευίτης που μιλά την αειθαλή γλώσσα των προγόνων του και της Ιστορίας. Της θρησκευτικής παράδοσης που δεν χάνεται, αλλά υπομονετικά προσμένει για να ξαναθυμίσει ότι ακόμη υπάρχει Τόπος, Ελπίδα και Ζωή. Αλλά κυρίως Συνέχεια. Όλες αυτές οι Αξίες που έχουμε σήμερα ανάγκη μέσα στις πολλαπλές θύελλες που μας ραπίζουν.