Πόσο βαθειά μπορεί να μπει το μαχαίρι στο κόκαλο;

του Κώστα Α.Μπογδανίδη

Είναι από τις ταινίες που σου μένουν. Ο τίτλος της «I care a lot». Νοιάζομαι πολύ , σε μετάφραση, που και στη ζωή σημαίνει ότι…έχεις έγνοια. Στην περίπτωση μιας δομής φιλοξενίας ηλικιωμένων δείχνεις ενδιαφέρον για τους απροστάτευτους και τους ανήμπορους, τους απόμαχους. Αλλά πόσο…πολύ μπορείς να νοιαστείς ώστε να αποφασίσεις για το πότε θα τελειώσει ο βίος των ανθρώπων όσο ταλαιπωρημένοι και αν είναι; Και πολύ περισσότερο…δεν νοιάζεσαι παρά μόνο για την πάρτη σου όταν αυτοί είναι υγιείς, έχουν χρόνια μπροστά τους. Το σενάριο διηγείται την ιστορία της νομικής διαμεσολαβήτριας που «χειριζόταν» ηλικιωμένους ανθρώπους, σε βαθμό εξόντωσης , ώστε να τους πάρει την περιουσία . Και δεν ήταν μια ακόμη…αμερικανιά αφού και η ζωή είναι πιο σκληρή από την ίδια την κινηματογραφική φαντασία. Σε πολλούς θύμισε μια φρικιαστική ιστορία που ήρθε στο φως το Πάσχα του 1987 στην Ελλάδα. Μια συμμορία εξόντωνε ηλικιωμένους με στόχο την υφαρπαγή των περιουσιών τους , οι λεπτομέρειες της υπόθεσης σόκαραν και τους πιο έμπειρους αστυνομικούς και  δικαστικούς, συγκλόνισαν τότε την κοινή γνώμη.

Κι έφτασε το δικό μας Πάσχα. Εν έτει 2021 μαθαίνουμε ότι σε ένα γηροκομείο οι ηλικιωμένοι ανέβαιναν τον δικό τους Γολγοθά για να σταυρωθούν. Έρχονται στο φως ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, οι καταγγελίες και οι αποκαλύψεις είναι τόσες και τέτοιες που δεν μπορείς παρά να φρίττεις. Και ταυτόχρονα δεν ξέρεις τι να πρωτοπιστέψεις διότι τα νούμερα είναι τρομακτικά. Πάνω από 70 άνθρωποι φέρεται να πέθαναν από την ίδια αιτία σε κάτι παραπάνω από χρόνο! Η έρευνα πήρε τον δρόμο της μετά από μια σοβαρή καταγγελία, υπάρχουν πλέον μαρτυρικές καταθέσεις και εκταφές, που μέχρι τώρα δίδουν αποχρώσες ενδείξεις, αλλά δεν αποτελούν τεκμήριο ενοχής για κανένα και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Διότι είναι προφανές ότι έχουμε αδικαιολόγητες καθυστερήσεις από συγγενείς, εργαζόμενους και υπεύθυνα στελέχη που εάν έβλεπαν να διαδραματίζονταν τέτοια φρικώδη πράγματα όφειλαν να μιλήσουν (κι έχουν τρόπους να το κάνουν, έστω ανώνυμα).  Εάν υποψιάζονταν όφειλαν να διερευνήσουν. Δεν μιλάμε για απλά παραπτώματα, για εγκατάλειψη και αδιαφορία ή για πλημμελή άσκηση των καθηκόντων ορισμένων, εδώ καταγγέλλονται εγκλήματα!

Δεν είναι δυνατόν να είσαι εργαζόμενος και να…επικαλείσαι το δικαίωμα να μείνεις στη δουλειά όταν…δίπλα σου βλέπεις να βασανίζουν ανθρώπους. Είσαι συνυπεύθυνος. Δεν είναι δυνατόν να είσαι συγγενής να βλέπεις τον άνθρωπό σου…χτυπημένο, αλλιώτικο και να μην ενδιαφέρεσαι, αλλά να το κάνεις… κατόπιν ταφής. Η καθυστέρηση των καταγγελιών μπορεί και ίσως απέβη μοιραία για ανθρώπινες ζωές.

Έστω όμως και τώρα η Δικαιοσύνη έχει τον λόγο. Δεν χρειάζονται τηλε-δίκες. Σεβόμενοι πλήρως το τεκμήριο της αθωότητας και ακούγοντας πάντα την άλλη πλευρά θα βρεθεί άκρη. Για τις δημόσιες αρχές είναι εύκολο. Εάν όντως κάποιοι έχουν εγκληματική δράση κατά συρροή τότε σημαίνει ότι γνώριζαν πολλοί και το κίνητρο είναι ένα: οικονομικό. Ακολουθείς το χρήμα και βρίσκεις τους δράστες. Εάν δεν υπάρχει κίνητρο τότε τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Η αδιαφορία και ενδεχόμενη απρεπής συμπεριφορά δεν τεκμηριώνονται εύκολα.

Σε κάθε περίπτωση ό,τι και να συμβαίνει υπάρχει πολύς καπνός και δεν μπορεί να μην υπήρξε φωτιά. Αλλά πρέπει να δοθεί η σωστή διάσταση και γι αυτό η Δικαιοσύνη έχει τον πρώτο λόγο. Εάν πρόκειται για εγκλήματα κάποιοι θα πληρώσουν. Διότι στην εποχή μας πια δεν (πρέπει να) σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν.

δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος