Πολιτική, κόμματα και Δημοκρατία

Του Απόστολου Τζίφα

Εδώ και τριάντα χρόνια στην ελληνική πολιτική κονίστρα επικρατεί ο αχαλίνωτος λαϊκισμός, η πολιτική ημιμάθεια και ο πολιτικός αμοραλισμός. 

Τα έργα και οι ημέρες των κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών αποδεικνύουν το ατελέσφορο της πολιτικής. Κομματικοκρατία. Μηδενικές μεταρρυθμίσεις. Αναξιοκρατία. Χαμηλού επιπέδου δημόσιος πολιτικός λόγος.

Η χρεοκοπία της χώρας ήταν η φυσική κατάληξη ενός ακραίου καιροσκοπισμού της πολιτικής  διακυβέρνησης. Το  στιγμιαίο όφελος προξένησε δημοσιονομικό  εκτροχιασμό. Ο συνδυασμός   απαίδευτων επιλογών και πρωτοφανούς  αμεριμνησίας είχε καταστροφικές συνέπειες

Ο λαϊκισμός και ο ανορθολογισμός εκτοξεύθηκαν στα ύψη από όλους εκείνους που επέδειξαν πρωτοφανή αποστροφή για επιβεβλημένες αλλαγές, με τις οποίες θα διασφαλιζόταν η οικονομική ανάπτυξη της χώρας.

Στο πεδίο της πολιτικής διαπιστώνουμε την αδυναμία πολλών να βλέπουν σε βάθος την πολιτική.   Είναι σαφές ότι δε διαθέτουν το απαιτούμενο ιδεολογικοπολιτικό και διανοητικό βάθος. Μπορεί να είναι δέσμιοι  της μικροπολιτικής και ψηφοθηρικής αγωνίας.

Έτσι παρακολουθούμε μια πλειάδα συμπολιτευόμενων και αντιπολιτευόμενων να προσπαθούν να αποκτήσουν υπόσταση εκμεταλλευόμενοι ακόμη και μία πρωτοφανή  πανδημία. 

Κυριαρχούν οι προσωπικοί διαξιφισμοί γύρω από ζητήματα που στερούνται ουσιαστικού περιεχομένου. Όλα παίζονται στην πολιτική κονίστρα  . Η οικονομία και οι γενικότερες μεταρρυθμίσεις είναι σε δεύτερο επίπεδο. 

Η τηλεοπτική αποχαύνωση στο εφήμερο έχει τον πρώτο λόγο. Οι περισσότερες πολιτικές ή όχι εκπομπές  έχουν σκανδαλοθηρικό χαρακτήρα.  Σεξοσκανδαλοθηρία και αχαλίνωτος σκανδαλοθηρικός λόγος υπονομεύουν κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας.

Οι άναρθρες πολιτικές κραυγές στην Παιδεία για το νέο νόμο δείχνουν το λαϊκίστικο δρόμο της περιχαρακωμένης εκπαίδευσης δεκαετιών. Η αυθαιρεσία, η βία , οι παράνομες καταλήψεις δεν εκφράζουν πολιτικά αιτήματα παρά μόνο προσπάθεια διατήρησης του status guo του πολιτικού και φοιτητικού κατεστημένου. «Αξιοθρήνητες μειοψηφίες καταπατούν το άσυλο» σημειώνει ο Αντώνης Μανιτάκης (Έθνος 23.2.21). 

Η παρέμβαση στη δικαιοσύνη  από πολιτικά κόμματα είναι φανερή. Γίνεται προσπάθεια να αναχθεί η απεργία πείνας ως ένδικο μέσο πίεσης. Αμετανόητοι εγκληματίες έχουν την πλήρη κάλυψη κομμάτων, με πρόσχημα τα ατομικά δικαιώματα, σε μία προσπάθεια δημιουργίας αντικυβερνητικού συνασπισμού με πολιτικά οφέλη. 

Δημόσια πρόσωπα «βάλλονται» και μαζί συμπαρασύρουν τους θεσμούς σε μία προσπάθεια   δημιουργίας κρίσης. 

Η πολιτική συνδυάζει τη διαχείριση των στιγμών του παρόντος με τις απαιτήσεις του μέλλοντος. Και προπαντός, χρειάζεται πρωταγωνιστές που να έχουν την ικανότητα να ενσωματώσουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Χρειαζόμαστε ηγεσία και κόμματα που θα απαλλαγούν από πολιτική πρακτική , ιδεολογήματα και απουσία ουσιαστικού πολιτικού λόγου. 

Η κοινωνία δεν πρέπει να μείνει απαθής. Έχει τεράστια ευθύνη. Οι αντιστάσεις και η αντίθετη άποψη στον αδιέξοδο και ανέξοδο φτηνό πολιτικό λόγο των ΜΜΕ θα πρέπει να πυκνώσουν. 

 Όταν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης καθορίζουν το επίπεδο του πολιτικού λόγου, τότε ασφαλώς υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας. 

Οι πολιτικοί, η  κοινωνία και  οι θεσμοί θα πρέπει να μας πείσουν ότι υπάρχουν όρια, φραγμοί και μέτρο στην πολιτική ζωή. Σε αντίθετη περίπτωση η κρίση στην πατρίδα μας αποκτά μόνιμο χαρακτήρα.