Ποιος τη ζωή των γυναικών κυνηγάει;

Κοριτσάκι ήθελε να γεννήσει η Ερμιόνη. Να έχει μακριά μαλλάκια, ξανθά, το χρώμα του σταχιού. Που θα τα έλουζε  με χαμομήλι, θα τα χτένιζε και θα τα στόλιζε με ροζ φιόγκους. Ο άντρας της ο Δημοσθένης όμως  ήθελε  γιο. Για να σωθεί το όνομα του πατέρα του, να μη χάσει η Βενετιά βελόνι. Μια καλή μοίρα όμως  την άκουσε την Ερμιόνη κι έτσι γεννήθηκε η Ανθή. Λουλούδι, όνομα και πράγμα.  Μοσχοβολούσε ο τόπος σαν έβγαινε στο σεργιάνι, άνθιζε η γη που πατούσε σαν έσερνε το χορό. Η δε καλοσύνη της ήταν  γνωστή παντού. Χαμομηλάκι στην ψυχή η Ανθή. Στα πούπουλα τη μεγάλωσε η Ερμιόνη τη ξανθούλα  της.  Ψωμί με μέλι την τάιζε. Με τραγούδια και νανουρίσματα την κοίμιζε.  «Κοιμήσου αστρί, κοιμήσου αυγή, κοιμήσου νιο φεγγάρι, κοιμήσου, που να σε χαρεί ο νιος που θα σε πάρει. Κοιμήσου, που παράγγειλα στην Πόλη τα χρυσά σου, στη Βενετιά τα ρούχα σου και τα διαμαντικά σου.»

Σα μεγάλωσε όμως η Ανθούλα γνώρισε έναν πιλότο κι αυτό δεν της βγήκε σε καλό. Αντί να την απογειώσει με μια ευτυχία ως εκεί πάνω, ως τα σύννεφα, τους αιθέρες, τον ουρανό,  όπου πετούσε με το αεροπλάνο, μια νύχτα την έπνιξε δίπλα στο μωρό της. Με ένα κομμάτι  από ύφασμα, άσπλαχνα της προκάλεσε ασφυξία, δίπλα στο ανυποψίαστο, άμοιρο αγγελούδι τους. Που δε θα γνωρίσει μάνα, που τώρα μεγαλώνει πεντάρφανο και από τους δυο γεννήτορές του.

Μικρή μικρή την παντρέψανε τη Μελπομένη. Με έναν κτηνοτρόφο από το διπλανό χωριό. Που καλά καλά δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει. Ποιος όμως είχε το σθένος να αντισταθεί στου πατέρα τη βουλή; Που θεωρούσε το κοπάδι τα ζώα  εγγύηση για την ευτυχία της κόρης του; Που φερόταν στην κόρη του σα να ήταν ένα απ’ αυτά; Υποτάχτηκε η Μελπομένη το λοιπόν. Κι αν δεν έζησε με τον Αριστομένη ζωή χαρισάμενη, ήταν ευτυχισμένη γιατί γέννησε μια πανέμορφη κόρη. Που τη βάφτισαν  Ερατώ, το όνομα μιας μούσας απ’ ό,τι έμαθε  στο σχολείο, στα λίγα γράμματα που πρόλαβε. Της μούσας της λυρικής ποίησης και των ύμνων. Σαν πριγκίπισσα τη μεγάλωσε η Μελπομένη την Ερατώ. Όσα στερήθηκε η ίδια, διπλά και τριπλά της χάρισε . Με τα πιο όμορφα ρούχα την έντυνε, μετάξια και δαντέλες. Τα δε μαλλιά της τα χρυσαφένια,  τα στόλιζε πάντα με ροζ φιόγκους. Στα πούπουλα μεγάλωσε  η Ερατώ. Κι έγινε καλό παιδί και καλή μαθήτρια, καμάρι των γονιών της.

Ώσπου γνώρισε ένα νεαρό  κι έφυγε διακοπές μαζί του σε ένα νησί. Να χαρεί το καλοκαίρι της,  τον ήλιο, τη ζωή, τον έρωτα.  Από κάποια ψυχική νόσο έπασχε αυτός με  αποτέλεσμα στο νησί να αρχίσουν  να μαλώνουν με το παραμικρό. Για το αν θα πήγαιναν για μπάνιο στη θάλασσα ή πεζοπορία στο βουνό. Για το δρόμου τον προσανατολισμό. 

Έτσι κάποια μέρα, σε ένα τέτοιο καβγά  ο νεαρός ξυλοκόπησε την Ερατώ και την έσπρωξε από τα βράχια, την  πέταξε χτυπημένη στη θάλασσα. Ανήμπορη να κολυμπήσει, να σωθεί. Χωρίς στιγμή να λυπηθεί τα νιάτα και την ομορφιά της τη δολοφόνησε εν ψυχρώ. Δυο γλάροι πάνε στη Μελπομένη το μαύρο μαντάτο. Που μοιρολογεί τώρα κρατώντας στα χέρια της δυο ροζ φιόγκους… 

Οι ιστορίες αυτές δεν είναι οι μοναδικές, ούτε θα είναι οι τελευταίες…

Όσο  θα υπάρχουν ανάμεσά μας  «άντρες» αυταρχικοί,  δεσποτικοί, μεγαλωμένοι με  το μαύρο στερεότυπο της ανδρικής υπεροχής ως συνέπεια ανώτερης  μυϊκής δύναμης, «άντρες» με την αναχρονιστική  νοοτροπία της «αρίας φυλής» του φύλου τους,  που προκαλούν φόβο, που λειτουργούν ως κακά πρότυπα για τα παιδιά που μεγαλώνουν, που καταπιέζουν,  ασκούν εξουσία στις γυναίκες της ζωής τους. Που θεωρούν  πως η κόρη τους πρέπει να τους υπακούει τυφλά, πως η γυναίκα τους  είναι κατώτερο ον, υποζύγιο, δούλα που τους υπηρετεί κι όχι ισότιμη σύντροφος με δικαίωμα στην εργασία, στην αναψυχή, στη συμμετοχή στα κοινά, στη μόρφωση, τα οποία με καλή διάθεση, βοήθεια και συμπαράσταση από μέρους τους  μπορούν να συνδυαστούν με το μητρικό ρόλο, το ρόλο της συζύγου και της οικοδέσποινας.

 Οι ιστορίες αυτές δε θα εκλείψουν όσο  τα αγόρια δε διαπαιδαγωγούνται  με έμφαση,  από οικογένειες, σχολείο, κοινωνία, θεσμούς , έτσι  ώστε  να σέβονται τις γυναίκες, να τις αγαπούν και να τις στηρίζουν, να τις έχουν δίπλα κι όχι απέναντι. Όσο δε διαπαιδαγωγούνται τα κορίτσια έτσι ώστε να γίνουν γυναίκες με αυτοπεποίθηση, πίστη στην αξία τους και στα δικαιώματά τους, γυναίκες   που δε θα  ανέχονται καταστάσεις που τις μειώνουν, προσβολές,  οποιαδήποτε μορφή βίας.  Όσο δεν ενημερώνονται οι γυναίκες για τις δομές στήριξης της πολιτείας. Όσο δεν ενθαρρύνονται να μη σιωπούν, αλλά να ζητάνε βοήθεια.  Όσο  σιωπούμε όλοι ως μάρτυρες τέτοιων καταστάσεων. Όσο δεν επαγρυπνούν οι γονείς για τις παρέες, τις επιλογές,  τους συντρόφους των παιδιών τους.

ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ! ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΒΙΑ!

(Πίνακας: Πάμπλο Πικάσο Οι δεσποινίδες της  Αβινιόν)