ΑΠΟΨΕΙΣ
Δικό σου αγόρι μου!
...ο Γιάννης και τα αδέρφια του είναι πιο…Έλληνες και από τους Έλληνες και τους ευχαριστούμε για τις συγκινήσεις που μας προσέφεραν
του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να το ζήσω. Από τότε που πιτσιρικάδες παρακολουθούσαμε το «καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου» δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα δω ένα ελληνόπουλο, δύο ελληνόπουλα για την ακρίβεια, να παίρνουν το δαχτυλίδι του πρωταθλητή στο ΝΒΑ! Που στο ΝΒΑ ρε φίλε…Αν το έλεγες αυτό τότε ή και πριν μερικά χρόνια θα σε πιάναμε στο φατούρο…
Κι όμως τα αδέρφια Αντετοκούμπο το …φόρεσαν το δαχτυλίδι, η ελληνική σημαία "έπαιξε" δυνατά παντού, το Μιλγουόκι…μίλησε ξανά ελληνικά και ο κόσμος υποκλίθηκε στον πιο ολοκληρωμένο παίκτη που έχει βγάλει το παγκόσμιο μπάσκετ!
Ο Γιαννάκης που μεγάλωσε στα Σεπόλια, έγινε Γιάννης! Το Greek Freak έγινε…είδωλο , μπήκε αφίσα στα δωμάτια των νεαρών σε όλο τον κόσμο. Κι από ένας…μαύρος πωλητής στους δρόμους των Αθηνών, μετετράπη σε θρύλο, έγινε πρότυπο για την παγκόσμια νεολαία. Για όλους μας. Αληθινό πρότυπο όχι…μαϊμουδιές. Αρκεί να τον ακούσετε να μιλάει, πόσο προσγειωμένος και συγκροτημένος είναι. Ένα παιδί στα 26 του μόλις χρόνια, πρωταθλητής, με όλα τα χρυσάφια στα πόδια του.
Ξέρω, τι σκέφτονται ορισμένοι. «Καλός παίκτης. Ελληνόπουλο γιατί;» Ναι, ελληνόπουλο πιο…πολύ κι από κάτι δικά μας καλόπαιδα που μεγάλωσαν στα πούπουλα και στην παρακμή, που δεν ξέρουν εάν η σημαία είναι…γαλανόλευκη αφού δεν συνηθίζεται...έπαρσή της στα μπαράκια. Στο μεταξύ παίζει ο Γιάννης και τα αδέρφια του να έχουν σηκώσει- φορέσει τη γαλανόλευκη περισσότερες φορές από ότι οι μισοί νέοι μιας μεγάλης πόλης μας.
Να μην παρεξηγηθώ. Ο Γιάννης δεν κέρδισε για κανένα άλλο παρά μόνο για την πάρτη του. Αλλά όλοι παίρνουμε κάτι από τη λάμψη του. Δεν μπορεί παρά να φωτίζει το παράδειγμά του τους πάντες. Και η Ελλάδα που συνήθως…πληγώνει τα παιδιά της, θα έχει να το λέει και να πάρει πολλά από τον ίδιο και τα αδέρφια του. Τώρα και στο μέλλον.
Φυσικά από το final countdown του 1987 μέχρι το «πάρτο αγόρι μου» και το…πρωινό δώρο από τον Γιάννη ο δρόμος δεν ήταν για ένα…τσιγάρο. Ήταν μακρύς, οδυνηρός και στρωμένος με αγκάθια. Από τη Νιγηρία και τον δρόμο της προσφυγιάς, από τα Σεπόλια της πείνας και της ανέχειας μέχρι τον λαμπερό κόσμου του ΝΒΑ η οικογένεια ταλαιπωρήθηκε, δοκιμάστηκε, απαξιώθηκε. Τα παιδιά πείνασαν, ένιωσαν τον ρατσισμό στο πετσί τους, αλλά γαλουχήθηκαν με αξίες, εμποτίστηκαν με την ιδέα της αξιοπρέπειας, απέκτησαν ήθος και περηφάνια. Και ταυτόχρονα αγάπησαν όσο τίποτα τη δεύτερη πατρίδα τους, συγκινούνται για τη σημαία της, λάτρεψαν τους κατ επιλογήν συμπολίτες τους! Το δείχνουν δε σε κάθε ευκαιρία χωρίς να το διατυμπανίζουν…
Ναι, ο Γιάννης και τα αδέρφια του είναι πιο…Έλληνες και από τους Έλληνες και τους τιμούμε γι αυτό. Τους ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας για τις συγκινήσεις που μας προσφέρουν!
ΥΓ: Λέγεται ότι ο Λεωνίδας για να διαλέξει τους «300» των Θερμοπυλών δεν ρώτησε εάν είναι γενναίοι, αλλά ζήτησε να μάθει ποιες είναι οι μανάδες τους. Δεν έχω αμφιβολία ότι η μάνα Αντετοκούμπο είναι το μεγάλο μυστικό!
Δείτε επίσης:
