Όταν δακρύζουν…οι άγγελοι!

του Γιώργου Σαριδάκη

Σοκαρισμένη και αμήχανη η ελληνική κοινή γνώμη παρακολουθεί - τα τελευταία χρόνια - τη ραγδαία αύξηση των υποθέσεων παιδοφιλίας όπου απασχολούν, έντονα, τις διωκτικές αρχές και απλώνουν, ταυτόχρονα, ένα πέπλο ανησυχίας και φόβου σε χιλιάδες γονείς και στο σύνολο της σχολικής κοινότητας.

Ομολογουμένως, το άκουσμα των ειδήσεων που αφορούν γεγονότα παιδοφιλίας δημιουργεί υπέρμετρα συναισθήματα θυμού, απέχθειας, τρόμου…συνθέτοντας, έτσι, ένα σκηνικό κοινωνικής κατακραυγής για το αποτρόπαιο της πράξης που εκδηλώνεται, βιαίως, σε βάρος ανήλικων ατόμων και διαμορφούμενων παιδικών ψυχών.

Ακριβέστερα, πρόκειται για μια, ιδιάζουσα, μορφή διαστροφής που εμπίπτει σε ανάρμοστες (ηθικά και κοινωνικά) σκέψεις ή φαντασιώσεις σεξουαλικής συσχέτισης με παιδιά προεφηβικής ηλικίας (μικρότερα των 13 ετών) όπου καταλήγουν, αρκετές φορές, σε παραβατικά συμβάντα σεξουαλικής παρενόχλησης ή κακοποίησης ανηλίκων - από ενήλικα άτομα - με χρήση, κυρίως, άσεμνων λεκτικών μηνυμάτων και φράσεων, αγγίγματα σε απόκρυφα (ευαίσθητα) σωματικά μέρη, έκθεση ή συμμετοχή σε πράξεις σεξουαλικού περιεχομένου.

Συνήθως, οι δράστες προσεγγίζουν τα θύματα τους (κατόπιν παρατήρησης ή πρότερου σχεδιασμού) σε κάποιο πάρκο παιδικής χαράς, στο προαύλιο ή περιμετρικά του σχολείου, σε χώρους αθλητικής δραστηριότητας, στο διαδίκτυο ή, ακόμα, και στο υπνοδωμάτιο τους, ενώ επιτυγχάνοντας - μέσω δόλιων τρόπων και εξαπάτησης - την παιδική εμπιστοσύνη, εν συνεχεία, τα παρασύρουν σε μια άχαρη και επικίνδυνη ακολουθία, γέννημα παραφιλικών επιθυμιών και νοσηρών σεξουαλικών ενστίκτων.

Ωστόσο, τα άτομα (ιδίως άνδρες, μέσης ηλικίας) που εκδηλώνουν τάση ή συμπεριφορά παιδοφιλίας μπορεί να είναι, εντελώς, άγνωστα στην οικογένεια αλλά και, οικεία, πρόσωπα υπεράνω υποψίας που διατηρούν, συχνή, επαφή με - τα ίδια - τα παιδιά και τυγχάνουν, καλοί, γνώστες της καθημερινότητας τους (π.χ. δάσκαλος, συγγενής, οικογενειακός φίλος)…αν και ως κατηγορία στοιχειοθετείται επισήμως (αλλά με εξαιρέσεις) και σε νεότερα άτομα, με πενταετή διαφορά ηλικίας από το θύμα και προϋπόθεση την συμπλήρωση του 16ου έτους.

Κατά το πλείστον, οι παιδόφιλοι διακατέχονται από, σοβαρά, ψυχοκοινωνικά θέματα και ελλείψεις που ανάγονται σε διαταραγμένη παιδική ηλικία (υποβιβασμός, συναισθηματική καταπίεση, παραμέληση) και δυσλειτουργίες στο πεδίο διαπροσωπικών σχέσεων (απωθημένα, ματαιώσεις) σε σημείο, μάλιστα, να ενεργούν - ολέθρια - σε βάρος αδύναμων και υποδεέστερων (σωματικά, μυϊκά, πνευματικά) ανθρώπινων μονάδων…επιζητώντας, έτσι, την ανάκτηση της απολεσθείσας αυτοεκτίμησης, τον σεβασμό, την αποδοχή και την αναγνώριση εξουσίας.

Στον αντίποδα, τα ανήλικα θύματα (ανεξαρτήτως φύλου) που βιώνουν την αποπλάνηση και τον εγκλωβισμό σ’ένα διαστροφικό «παιχνίδι» αυταρχισμού, επιβολής και σεξουαλικής αγριότητας - αν μη τι άλλο - πλήττονται συναισθηματικά και εμφανίζουν πλήθος δυσκολιών που, ενίοτε, φτάνουν μέχρι την ενήλικη ζωή (μελαγχολία, έλλειψη αυτοπεποίθησης, ανασφάλεια και δυσπιστία στο πλαίσιο κοινωνικών επαφών, αδυναμία αμοιβαιότητας και θετικής διαπροσωπικής αλληλεπίδρασης).

Σαφέστατα, ένα ευαίσθητο θέμα - όπως η παιδοφιλία - απαιτείται να τύχει της ανάλογης προσοχής, όλων, των αρμόδιων υπηρεσιών και αρχών (αστυνομικών, δικαστικών) για την αντιμετώπιση και καταστολή του προβλήματος, καθώς και της στοχευμένης παρέμβασης κατάλληλου και εξειδικευμένου προσωπικού (επαγγελματιών ψυχικής υγείας) για την διαχείριση της ολοσχερούς κρίσης που, αναπόφευκτα, προκαλείται στο παιδί (θύμα) και, εν συνόλω, στην οικογένεια.

Επιπλέον, υψηλή αποτρεπτική και κατευναστική δύναμη συγκεντρώνει - αποδεδειγμένα - η ουσιαστική και συστηματική συζήτηση των γονέων με τα παιδιά: συμβουλευτική καθοδήγηση (και προστασία) χωρίς τρομοκράτηση και περιορισμό, επισήμανση οιουδήποτε κινδύνου με απλούς και κατανοητούς όρους, συμπαράσταση και κοινή προσπάθεια για επούλωση κάθε πληγής και ψυχικού τραύματος.

Καταλήγοντας, όταν το βλέμμα της ανεμελιάς και της φωτεινής παιδικότητας παύει να υφίσταται και περνάει, αιφνίδια, στο καθρέφτισμα της μελαγχολίας και του πόνου, τότε, δε νοείται να μένουμε σιωπηλοί θεατές ή ασυγκίνητοι…όταν δακρύζουν οι μικροί άγγελοι (από λύπη, φόβο ή άλλη πίεση και εξαναγκασμό) η ευθύνη ανήκει σε όλους που - ακούσια ή εκούσια - συμβάλλαμε στο γκρέμισμα ενός διαφορετικού κόσμου, του κόσμου της αθωότητας.

Ο Γιώργος Σαριδάκης

είναι Κοινωνικός Λειτουργός