Του ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ
«Πυροβολήστε με. Θα σκοτώσετε έναν άνθρωπο. Όχι τις ιδέες του». Αυτά ήταν υποτίθεται, κατά τις διεθνείς επαναστατικές ραψωδίες, τα τελευταία λόγια του Τσε Γκεβάρα όταν τον συνελάμβαναν κάπου στα βουνά της Βολιβίας. Ο ίδιος, πριν τον πυροβολήσουν, είχε εκτελέσει μπόλικους και αν είχε ζήσει θα πυροβολούσε ακόμη ποιος ξέρει πόσους.
Στη ζωή υπάρχουν τα πολλά ερωτηματικά της Ιστορίας που σε βασανίζουν ενίοτε. Όπως για παράδειγμα, πόσοι άλλοι θα κοσκινίζονταν από ένα άλλο 45άρι, όχι στη Λατινική Αμερική αυτή τη φορά, αλλά εδώ στην Ελλάδα; Το 45άρι του αρχιεκτελεστή της 17Ν Δημήτρη Κουφοντίνα, εάν το φάντασμα της τρομοκρατίας δεν ξηλώνονταν λίγο πριν τους ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας; Ο κατά συρροήν Έλληνας δολοφόνος δεν ευτύχησε να έχει το τέλος του Αργεντινού εμπνευστή του. Έτσι σχεδόν μια εικοσαετία μετά τη σύλληψη και καταδίκη του, δεν μας κυνηγά μόνο το φάντασμά του, αλλά μας ταράζει ενίοτε και η φυσική του παρουσία.
Ατυχώς όμως, δεν μας ταράζει μόνον αυτός. Μας προκαλούν βάναυσα αυτοί που έχοντας αγιοποιήσει τις ιδέες του, τον προτάσσουν σύμβολο και μάρτυρα μιας ρεβανσιστικής δήθεν σε αυτόν Πολιτείας. Γιατί, τι άλλο από αποτροπιασμό μπορεί να σου προκαλέσουν ανεπαρκείς θεσμοφαινόμενοι ξυλοσχίστες, μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου με την ανακοίνωση συμπαράστασής τους σε αυτόν;
Την διαβάζεις, την ξαναδιαβάζεις και σκέφτεσαι επιεικώς, ότι στη μαθητεία της πλέον φρικτής στην ιστορία τρομοκρατίας που γνώρισε η χώρα, εξακολουθούν να εντρυφούν κάποιοι κοινοβουλευτικοί φαντομάδες, που προκαλούν με απύθμενη θρασύτητα, και ναι, άρρητη ελεεινότητα τα συντριπτικά αισθήματα της ελληνικής κοινωνίας. Περιθωριακοί και «δήθεν» στην πλειονότητα τους, οι 15 βουλευτές του Σύριζα, βγήκαν στα κεραμίδια, για να δώσουν μαθήματα στο Δικαιακό σύστημα της χώρας, που περίπου …καταπατά τη Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Για ποιον;
Μα για τον αμετανόητο και αιμοσταγή τρομοκράτη που αφαίρεσε τη ζωή 11 συνανθρώπων μας, έτσι επειδή αυτός ήταν ο θεόσταλτος Νόμος και το υπερουράνιο Δίκαιο. Ενός ανθρώπου που η μεγαλοσύνη της Δημοκρατίας και του Συντάγματος δεν του το ανταπέδωσαν με το νόμισμα του Μωσαϊκού νόμου, αλλά με πολλαπλάσια επιείκεια: Να απολαμβάνει την ανάσα του και να ακούει τους κτύπους της καρδιάς του. Εκείνα που στέρησε αυτός με το 45άρι του σε άλλους 11 συμπολίτες μας.
Ε λοιπόν, γι’ αυτό το ομοίωμα ανθρώπου, υπάρχουν έτεροι γελοιόφρονες υπερασπιστές του, που θέλουν να του πλέξουν το μύθο του ήρωα, με το φωτοστέφανο του αγιοποιημένου αντιστασιακού και υπερασπιστή των αδυνάτων, που τώρα περίπου βασανίζεται στα μπουντρούμια της Πολιτείας. Αν δεν μοιάζει κακόγουστη φάρσα, το λιγότερο είναι φρικτό.
Όμως, αυτή η ανακοίνωση των 15 βουλευτών του Σύριζα, ενός κόμματος εξουσίας, που υπερασπίζεται έναν αρχιεκτελεστή με τον πλέον σοκαριστικό και φρικαλέο τρόπο δίνοντας μαθήματα Δικαίου, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει.
Ο Σύριζα πάντα ήταν θαυμαστής και θιασώτης της extreme βαρβαρότητας που βάφτιζε νεωτερικότητα. Ακόμη κι αν αυτή ανέδυε εμετό, ακόμη κι αν αυτή κράδαινε μολότοφ, ακόμη κι αν μύριζε αίμα.
Οι 15 ωσάν αυτόκλητοι υπερασπιστές του αρχιτρομοκράτη εγκαλούν την Πολιτεία ότι πράττει τιμωρητικά απέναντι στον καταδικασμένο, αλλά αυτοί ποτέ ως ευαίσθητοι, ψυχοπονετικοί και κήνσορες της Δικαιοσύνης δεν άρθρωσαν κουβέντα για όλους εκείνους που τους στέρησε αυτόκλητα το δικαίωμα στη ζωή. Εγκλήματα που θα στοιχειώνουν για πάντα τη νεώτερη ιστορία της χώρας.
Ο Σύριζα, ένα ασύνταχτο και τυχοδιωκτικό ασκέρι στον εσωτερικό εμφύλιο σπαραγμό του, δεν μπορεί να προστατέψει καν το κύρος της θεσμικής του υπόστασης. Των ελάχιστων διαπιστευτηρίων του προς μια ελεύθερη και ειρηνική κοινωνία μέσα στην οποία πολιτεύεται. Ένα ισχυρό ποσοστό της κοινοβουλευτικής του ομάδας, - με τη σιωπή και ανοχή του αυτοπροσδιοριζόμενου αρχηγού ως Οδυσσέα, που έχασε την Ιθάκη - υπερασπίζεται δημόσια κατά συρροήν δολοφόνους, τρομοκράτες και αρχιεκτελεστές.
Αναμφίβολα οι υπογράφοντες την ανακοίνωση γράφουν Ιστορία. Γιατί είναι η πρώτη ίσως φορά που στο εθνικό κοινοβούλιο διαβιούν συνάνθρωποί μας που εμπνέονται και καθοδηγούνται ιδεολογικά από την τρομοκρατία και τα 45άρια. Κυρίως όμως, άνθρωποι που δεν μαθήτευσαν ποτέ στα υψηλά πανανθρώπινα ιδανικά της αξίας της ανθρώπινης ζωής και της απέχθειας στο αναίτιο αίμα. Από τον μαύρο φασισμό τελειώσαμε. Από τον κόκκινο, με λεοντή παραλλαγής δίκην αυτόκλητων σωτήρων πότε θα γλυτώσουμε;
Ευτυχώς όσο περισσότερο βγάζει καθένας απ’ αυτούς τους «δήθεν» την κουκούλα, τόσο αποκαλύπτει περισσότερο το απεχθές πρόσωπό του. Το προσωπείο του δηλαδή.
