Ο θάνατος πονά…Ευτυχώς!

Της Ειρήνης Τσάκα

Την Βιργινία δεν την γνώριζα προσωπικά…Μπορεί και να μην είχαν ανταμώσει οι δρόμοι μας ποτέ!
Δεν είχα ακούσει επίσης τίποτε για τον Γιώργο,  τον Μανόλη, και άλλους των οποίων το νήμα της ζωής κόπηκε τις τελευταίες ημέρες…

Την ώρα που τα δάκρυα πλημμύριζαν τα πρόσωπα των συγγενών και φίλων τους και τα πολλά «γιατί» τους περίμεναν μάταια να απαντηθούν, εγώ και χιλιάδες ακόμα δίπλα τους συνεχίζαμε την καθημερινότητά μας, εργαζόμαστε, γευματίζαμε, ονειρευόμαστε,  αστειευόμαστε, ίσως και να τραγουδούσαμε…

Στο άκουσμα της δυσάρεστης είδησης κουνήσαμε το κεφάλι, είπαμε «κρίμα», «τραγικό», «άδικο», κάποιοι ίσως και να προσπαθήσαμε να μάθουμε λεπτομέρειες, τι και πώς – ωσάν αυτό να ήταν ικανό να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων!
Κάποιοι νιώσαμε ασυναίσθητα τα μάτια να υγραίνονται, τον λαιμό να στεγνώνει…
Και ακολούθως συνεχίσαμε ό,τι κάναμε…

Αύριο, μεθαύριο, θα συνεχίσουν και οι δικοί τους άνθρωποι!
Πονούν, θρηνούν, αδυνατούν να δεχτούν την απώλεια, κάποια στιγμή όμως – αργά ή αργότερα- θα «αναγκαστούν» να…ζήσουν!

Με τα «γιατί» να αιωρούνται, με τις αναμνήσεις να αποτελούν «ανοιχτές πληγές», με την οργή να γίνεται πολλές φορές τόσο «χειροπιαστή» που σκεπάζει κάθε άλλο συναίσθημα… η ζωή συνεχίζεται.

Γιατί αυτή είναι η «υποχρέωσή» μας, όσο είμαστε ζωντανοί. Να ζούμε!
Η μόνη επιλογή που μας δίνετε σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό είναι ο τρόπος που θα επιλέξουμε να το κάνουμε αυτό… ώστε η ζωή μας να έχει νόημα, ίσως να αφήσει κι ένα μικρό «αποτύπωμα».

Την Βιργινία την «γνώρισα» με τον θάνατό της.
Όσο κι αν αυτές τις στιγμές τα λόγια που χρησιμοποιήθηκαν για να την χαρακτηρίσουν φαντάζουν σε κάποιους υπερβολικά, καταστάλαξα ότι στο μικρό πέρασμά της από τα επίγεια επέλεξε έναν ουσιαστικό τρόπο ζωής!

Διάβασα ότι «όλοι είχαν εντυπωσιαστεί με το σθένος και την αισιοδοξία της» και μ’ ένα γλυκόπικρο χαμόγελο η μνήμη μου γύρισε κάποια χρόνια πίσω, σ’ ένα δωμάτιο ογκολογικής κλινικής όπου τον σουρεαλισμό των όσων γίνονταν και ακούγονταν θα ζήλευαν οι μεγαλύτεροι εκπρόσωποι του είδους!   

Έμαθα ακόμα ότι «μέχρι το τέλος παρέδιδε σε όλους μαθήματα» και …χάρηκα!
Χάρηκα γιατί πιστεύω ότι ακόμα κι ένα μικρό «σποράκι» από αυτά που επιχείρησε να «φυτέψει», αν βρει γόνιμο έδαφος, το κέρδος για όσους έμειναν πίσω θα είναι πολλαπλάσιο!

Ο θάνατος πονά, το κενό της απώλειας παραμένει πάντα κενό, οι πληγές «κλείνουν» αλλά δεν εξαφανίζονται…
Ο θάνατος βρίσκεται συνεχώς γύρω μας. Να μας θυμίζει την σημασία των πραγμάτων αλλά και την ασημαντότητά τους. Να μας προτρέπει να ζήσουμε…

Ο θάνατος πονά! Ευτυχώς! Γιατί πόνο αισθάνονται μόνο οι ζωντανοί…
Κι αν μπορούν να αισθανθούν πόνο, έχουν τη δυνατότητα να βιώσουν και πολλά άλλα συναισθήματα!
Κυρίως όμως… απείρως ομορφότερα!