Ο μεγάλος πατριώτης και εκείνοι που του κουνούσαν το δάκτυλο

Του Κώστα Α.Μπογδανίδη

Δυο στιγμές ζωής κρατώ από εκείνον. Η πρώτη ήταν τον Οκτώβριο του 2004. Βρισκόμουν , εκείνο το παγωμένο πρωινό, σε επαγγελματικό ταξίδι, σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Μέσα στο λεωφορείο που μας μετέφερε στο ξενοδοχείο, μαζί με άλλους συναδέλφους, αλλά και δημάρχους από την Ελλάδα και όχι μόνο. Χτύπησε το κινητό. Στην άλλη άκρη της γραμμής μια σοβαρή και αξιόπιστη πηγή μου από εκείνες που…δεν λαθεύουν ποτέ. Μετά τις καλημέρες και τους χαιρετισμούς μπήκε κατευθείαν στο ψητό.

-Ξέρεις ποιον θα κάνει ο Καραμανλής πρόεδρο της Δημοκρατίας;

-Ε δεν ξέρω φαντάζομαι ένα από τα τόσα ονόματα που έχουν γραφτεί…

- Κανέναν από αυτούς! Κάθεσαι; Τον Κάρολο Παπούλια!

-Τον Κάρολο Παπούλια; Αναρωτήθηκα φωναχτά από την έκπληξη και με άκουσαν όλοι στο λεωφορείο…

-Μα πως; Δεν γίνεται , είναι μεγάλος (έτσι νόμιζα) , που είναι τώρα; Έχει χαθεί…

Τις ίδιες απορίες είχαν οι αυτήκοοι μάρτυρες. Όλοι ακούγαμε για πρώτη φορά το όνομα του βετεράνου πολιτικού που για χρόνια έζησε και λειτούργησε στην σκιά του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ε, δεν έχανα και τίποτα τότε να το…γράψω ως πληροφορία από «αξιόπιστη πηγή». Και δυο-τρεις μήνες μετά ανακοινώθηκε κι επίσημα ότι ο τότε πρωθυπουργός Κ.Καραμανλής θα τον πρότεινε για το ύπατο αξίωμα της χώρας!

«Μα πως είναι δυνατόν αυτός που σε πήρε να το ήξερε; Ο Καραμανλής ήταν;» μου έλεγαν και από την…Κύπρο που είχαν ακούσει τη συνομιλία και πρώτη φορά το όνομα του Παπούλια ο οποίος έμελλε να γίνει ο έβδομος πρόεδρος της σύγχρονης ελληνικής Δημοκρατίας. Και κατάφερε να γίνει ένας καλός πρόεδρος ειδικά μάλιστα όταν πήρε την σκυτάλη από τον τόσο πετυχημένο προκάτοχό του, τον Κ.Στεφανόπουλο.

Ο Παπούλιας παρότι για χρόνια βρέθηκε στην σκιά του Ανδρέα Παπανδρέου , αν και συκοφαντήθηκε γι’ αυτό- μέχρι και ότι τον ήθελε για τα… αστεία του είχαν γράψει…- ήταν από τους πιο συγκροτημένους και συγκρατημένους ,  χαμηλών τόνων υπουργούς Εξωτερικών της χώρας που ανέλαβε και έφερε σε πέρας δύσκολες αποστολές όπως τα ταξίδια που έκανε στην μεγάλη κρίση του ‘87 με την Τουρκία. Ο Ανδρέας τον εμπιστευόταν απόλυτα. Γι αυτό και τον είχε μόνιμο στο υπουργείο Εξωτερικών. Κι εκείνος ήταν πιστός στην πολιτική της κυβέρνησης που εκπροσωπούσε. Πιστός και ταυτόχρονα ευέλικτος καθώς ο ίδιος μπόρεσε να εξελιχθεί και να ακολουθήσει τις αλλαγές από τη δεκαετία του ‘80 σε αυτή του ‘90.

Αν και δεν υπήρξε ιερό τέρας της πολιτικής ούτε δεινός ρήτωρ είχε άλλα προσόντα. Η συνέπειά του, η απόλυτη προσήλωσή του στο καθήκον και ο πατριωτισμός του ήταν εκείνα τα εχέγγυα που τον κατέστησαν ιδανικό πρόεδρο εκείνη την περίοδο. Ειδικά όταν έπρεπε να τον επιλέξει ένας γαλάζιος πρωθυπουργός αυτόν τον…πράσινο πρώην υπουργό. Και ο Καραμανλής έκανε πολλά λάθη , αλλά εκεί έπραξε σοφά. Ο Παπούλιας ήταν η καλύτερη λύση για την χώρα στο ανώτατο αξίωμα. Απεδείχθη ιδανικός πολιτειακός άρχων που στάθηκε όρθιος στις δύσκολες ώρες. Εκανε αυτό που έπρεπε, όσο έπρεπε και όσο του έδινε περιθώριο το Σύνταγμα. Κι όμως αυτόν, το σύμβολο του Έθνους, τον κορυφαίο πολιτειακό άρχοντα κατάφεραν να τον εξευτελίσουν , να τον κάνουν να δακρύσει. Να τον προβοκάρουν , να τον φτύνουν, να τον αποκαλούν προδότη!  Nihil est incertius volgo…Ποιοι; Μια χούφτα άνθρωποι που αποδείχθηκε και τότε πως δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο μπροστά στα μικροκομματικά τους συμφέροντα ή τη θολούρα του μυαλού τους.

Ήταν η δεύτερη έντονη στιγμή. Ο άνθρωπος, ο αντιστασιακός, ο πολιτικός που προσέφερε κάθε ικμάδα του για την πατρίδα έβλεπε τα πάντα να καταρρέουν…Κι όμως στάθηκε όρθιος, βρέθηκε παλικάρι και δεν λάκισε. Τέλειωσε άσχημα. Με μια πικρή γεύση. Ο Παπούλιας προφανώς δεν έμεινε σε όλα αυτά. Ηθελε, το είχε πει, να πάμε παρακάτω. Γιατί ήξερε ότι «οι μάζες δεν διψούν για αλήθεια. Όποιος μπορεί να τις προμηθεύσει με ψευδαισθήσεις γίνεται εύκολα ο κυρίαρχός τους. Όποιος προσπαθήσει να διαλύσει τις ψευδαισθήσεις τους γίνεται εύκολα θύμα τους.»!

Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος