Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Πώς το έλεγε η γιαγιά μας; Ο κακός χρόνος περνάει, ο κακός γείτονας δεν περνάει! Μα, με τίποτα! Κι εμείς έχουμε μπλέξει με κακούς…γειτόνους. Όχι πως εμείς ήμασταν καλύτεροι διαχρονικά, όχι ότι κι εμείς δεν έχουμε κάνει τις κατσουκανιές μας, δεν υποπέσαμε σε ιστορικά σφάλματα και δεν προέβημεν σε αμαρτίες. Έχουμε στις «παρακαταθήκες» μας και Βασίλειο Βουλγαροκτόνο και διάφορα αίσχη όπως τα όσα έκαναν οι δικοί μας στους μουσουλμάνους στη Σητεία, τις παλιές ανοησίες στη Θράκη.
Αλλά αυτό πόρρω απέχει από τις σφαγές που έχουν κάνει -όχι μόνο σε μας- οι Τούρκοι. Γιατί πραγματικά το να μιλάνε και οι «φίλοι και κουμπάροι» μας για την…Τριπολιτσά και για γενοκτονίες, από πλευράς Ελλήνων, να αμφισβητούν ακόμη και τον…μπακλαβά μας , ξεπερνά και τα πιο πετυχημένα ποντιακά ανέκδοτα!
Με όλα αυτά που συμβαίνουν δεν μπορεί να ξέρει κανένας που το πάει η Τουρκία. Να έρθει…βράδυ; Να κάνει τι; Δύσκολη απόφαση, με ρίσκο. Ο Ερντογάν και το βαθύ κράτος που ο ίδιος κάποτε πολεμούσε, έχουν βαλθεί πρώτα και κύρια να αποδομήσουν το ελληνικό brand name. Όχι τόσο να προκαλέσουν πόλεμο, αν και δεν αποκλείεται να δοκιμάσουν τα όρια των αντοχών μας και να τεστάρουν την ψυχραιμία μας, με το να δημιουργήσουν μια προβοκάτσια, ένα επεισόδιο. Πιο πολύ θέλουν να λένε παρά να κάνουν κι αυτό έχει σχέση και με την εσωτερική πολιτική σκηνή, καταναλώνουν περισσότερο…ανθελλληνισμό από αυτόν που στην πραγματικότητα παράγεται.
Όχι πως το σενάριο της ρητορικής έντασης είναι αμελητέο, αλλά σίγουρα ξέρουν οι Τούρκοι πως η πρόκληση μιας πολεμικής σύρραξης δεν συμφέρει κανένα. Πολύ περισσότερο αυτούς που έχουν πια βουτήξει σε μια μεγάλη οικονομική κρίση, ίσως χειρότερη από εκείνη, της Ελλάδας, το 2010. Επιπλέον είναι ίσως η πρώτη φορά που έχει ανατραπεί η ισορροπία στους αμυντικούς εξοπλισμούς. Σχεδόν πάντα τα τελευταία χρόνια η Τουρκία ήταν μπροστά σε όπλα και δυνάμεις. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Και αύριο με την ολοκλήρωση του εξοπλιστικού προγράμματος , θα είναι ακόμη πιο δύσκολα για τους Τούρκους. Τώρα πια γνωρίζουν καλά ότι έχουν απέναντί τους μια χώρα που…δεν θα «μασήσει» όσο και αν εμείς πρώτοι θέλουμε να αποφύγουμε τον πόλεμο. Εξού και είναι σημαντικό να μην…τσιμπήσουμε και πρώτοι στις προκλήσεις.
Τι είναι λοιπόν όλο αυτό το σχέδιο για την αποδόμηση της «καλής και φιλήσυχης» Ελλάδας απέναντι στον διεθνή ταραξία , τον Τούρκο; Με τη δική μας μείωση η δική τους επανένταξη στα διεθνή φόρα, στην προσπάθεια να πείσει (και) τους Αμερικάνους ότι είναι ισότιμος συνομιλητής και μεγάλος παίκτης στην περιοχή- αυτό έχει μια βάση αληθείας λόγω του μεγέθους της χώρας και της γεωπολιτικής της δυναμικής. Δεν θέλει να νιώθει στριμωγμένη από μια χώρα που κάποτε την είχε μια χαψιά, δεν μπορεί τη στενότητα που της προκαλούν οι συνθήκες. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά όλους -μα όλους- τους γείτονές της με τις οποίες έχει κάκιστες σχέσεις.
Μπροστά σε αυτή την τρικυμία καταφεύγει σε διπλωματικά φληναφήματα τύπου…μνημόνιο με τη Λιβύη, αμφισβήτηση της…Κρήτης και γκρίζες ζώνες. Και ακολουθούν οι γελοιότητες με απειλές ότι θα μας πάει στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την…άλωση της Τριπολιτσάς, ότι θα κατοχυρώσει τον Καραγκιόζη, θα μας πάρει τον καφέ, το τυρί αλλά θα μας πάρει και τον μπακλαβά που είναι…γνωστό εδώ και 5000 χρόνια ότι είναι γλυκό που προέρχεται από την μινωική Κρήτη, ονομαζόταν Γάστριν ή κοπτοπλακούς ( Μάλιστα η συνταγή έχει σωθεί από τον αρχαίο συγγραφέα γαστρονομίας Χρύσιππο.)
Δεν έχει όρια η φαιδρότητα. Εύκολο μεν είναι να του πεις άσε μας κι εσύ ρε μπακλαβά…αλλά πραγματικά είναι «αποκαρδιωτικό να προσπαθείς να είσαι καλός γείτονας σε μια κακή γειτονιά.» Πώς να το κάνεις κι αλλιώς; Θα μάθουμε να ζούμε μαζί τους αφού πρώτα βλέπουμε αυτούς και μετά τον…ήλιο!
Δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
