Μήπως τελειώνει η πανδημία;

Της Ειρήνης Ζαχαριαδάκη

                Κάθε μέρα αναμονή, κάθε μέρα αγωνία. Έχουμε χάσει την ανεμελιά μας και την καλή μας ψυχική διάθεση και σαν ένα κρυφό σαράκι μας τρώει τα σωθικά ο Covid-19.

               Περιμένουμε την καθημερινή ανακοίνωση των ημερήσιων κρουσμάτων και αμέσως μετά,  ψάχνουμε εναγωνίως την προέλευση τους και τον τόπο καταγωγής τους.

               Η σκέψη έχει σταματήσει στο παρόν, επειδή αδυνατεί να κάνει σχέδια για το αύριο, για το μέλλον, φοβούμενη ότι θα χαρεί άδικα και ότι τα σχέδια της θα τα ακυρώσει η πανδημία που μας ταλανίζει εδώ και 8 μήνες.

              Μήπως όμως  στεναχωριόμαστε και αγχωνόμαστε παραπάνω από ότι θα έπρεπε; Αν σκεφτούμε ότι ναι μεν τα κρούσματα τείνουν να φτάσουν τα 300, διπλάσια από εκείνα του περασμένου Απρίλη, εντούτοις και τα τεστ που γίνονται πλέον καθημερινά είναι 3πλάσια ή και 4πλάσια σε ποσότητα, από τα αντίστοιχα που γινόταν κατά τη διάρκεια της ανοιξιάτικης μας καραντίνας.

             Επιπλέον θα ήθελα να επισημάνω και τον αριθμό των θανάτων, συνολικά από την αρχή της πανδημίας, στη χώρα μας.  Από τα 8.664 επιβεβαιωμένα κρούσματα, οι μισοί ανάρρωσαν πλήρως και δυστυχώς 242 κατέληξαν, οι περισσότεροι εκ των οποίων είχαν κάποιο επικείμενο νόσημα. Συγκριτικά με άλλες χώρες παγκοσμίως, με περηφάνια, επισημαίνω ότι ως  πολίτες και κατ` επέκταση ως χώρα τα καταφέραμε άριστα στην αντιμετώπιση της πανδημίας.

             Τα λέω όλα αυτά, όχι φυσικά, για να μας χρυσώσω το χάπι  ούτε και για να πω ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε και να φοβόμαστε. Θεωρώ όμως ότι πρέπει να είμαστε λίγο παραπάνω  αισιόδοξοι και να αρχίσουμε να μειώνουμε το άγχος και τον φόβο που μας τρώει τα σωθικά.

         Ναι υπάρχει ο ύπουλος μικροσκοπικός ιός. Ναι είναι αρκετά μεταδοτικός και επικίνδυνος για κάποιους. Δεν είναι όμως άτρωτος. Ευτυχώς για εμάς η Παγκόσμια Ιατρική – Επιστημονική κοινότητα έχει ενώσει τις δυνάμεις της και μέρα με τη μέρα πλησιάζει την  «Αχίλλειο πτέρνα» του.

             Στην πολύμηνη μάχη που δίνουμε, σήμερα που μιλάμε, το πρόσημο που οριοθετεί τον περιορισμό του ιού, τείνει να γίνει θετικό, ίσως για πρώτη φορά από την αρχή της πανδημίας. Απλά χρειάζεται ακόμα μία μικρή -τελευταία προσπάθεια από εμάς. Δεν χρειάζεται να κατηγορεί ο ένας τον άλλον, ή τους εκάστοτε κυβερνώντες, ή το «άνοιγμα» των συνόρων ή τους εξωγήινους ή τον ανάδρομο Ερμή.

              «Ο γέγονε γέγονε» έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και είχαν δίκιο για ακόμα μία φορά.  Λίγο έμεινε, μέχρι να δικαιωθούν οι αγώνες και οι θυσίες μας. Ήδη το εμβόλιο αρχίζει να «αχνο-φάινεται». Οριοθετείται στο τέλος του έτους. Οι κανόνες ατομικής υγιεινής και προστασίας μας είναι πλέον γνωστοί. Ας τους τηρήσουμε για όσο ακόμα χρειαστεί στο πλαίσιο της ανάληψης της ατομικής ευθύνης που μας αναλογεί.

Μη φοβόμαστε τη χρήση μάσκας, η οποία θα είναι παροδική,  και ας προστατέψουμε και τα παιδιά μας από το όποιο  υιικό φορτίο υπάρχει, ενθαρρύνοντας τα να φορούν μάσκες. Έξαλλου όσο πιο γρήγορα περιοριστεί ο ιός και η ταχύτητα μετάδοσης του, τόσο πιο γρήγορα θα «πέσουν» οι μάσκες.

 Άλλες μάσκες θα έπρεπε να μας φοβίζουν. Αυτές που φοριούνται χρόνια και τείνουν να γίνουν προσωπείο.

        Δεν είναι η ώρα για διαφωνίες, αντιπαραθέσεις και αντιδράσεις σε ότι ανακοινώνεται και λέγεται περί του Covid-19. Είναι η ώρα για το τελευταίο «σπιντάρισμα»  πριν τη γραμμή τερματισμού. Είναι η τελευταία πράξη του δράματος πριν τη ρίψη αυλαίας, η οποία προβλέπεται ότι θα «πέσει» φαντασμογορικά.

        Λίγο έμεινε ακόμα μέχρι να πανηγυρίσουμε περήφανοι την επικράτηση μας έναντι του ιού. Κάποτε όλο αυτό θα είναι απλά μία πικρή ανάμνηση.