Μάης ήταν και τότε!

Του Δημήτρη Καρατζάνη

''Πως περνά ο χρόνος χωρίς να το παίρνομε είδηση!'' αναρωτήθηκε, καθώς διαπίστωνε βλέποντας το ρολόι ότι είχε καβατζάρει πια για καλά το μεσημέρι. Δεν τούκανε όμως καρδιά να φύγει. Απλωσε το χέρι του στην κοντινή δεσπολιά και έκοψε τα τελευταία δυό-τρία λησμονημένα δέσπολα, που μοιάζαν ορφανά στη κορφή του τρυγημένου δέντρου. Ρούφηξε το δροσερό χυμό τους κι ένας στεναγμός ικανοποίησης βγήκε από τα βάθη της ψυχής του.

'Ευλογημένος τόπος ειρηνικός'',είπε.Κι όμως η μοίρα του ,θαρρείς, τον κατατρέχει  διαρκώς  με πολέμους και ποταμούς αίματα.''
Γύρισε τη ματιά του και την άφησε να χαιδέψει τρυφερά ολόκληρη τη συλαμιανή κοιλάδα. Από τον ξαπλωμένο από Βορρά σε Νότο μυθικό θεό πάνω απ τις Αρχάνες μέχρι το μετόχι του Μπαμπαλή κι ακόμα πιο πέρα μέχρι τη θάλασσα, που ακίνητη εντελώς κάτω απ το μαγιάτικο ήλιο στραφτάλιζε μαυλιστικά.
Ξαφνικά ,ένα σύννεφο από περίεργες μαύρες κουκίδες στο βάθος του ορίζοντα, βορειοδυτικά της Ντίας, τράβηξε την προσοχή του.

Ένα''σύννεφο''που προχωρούσε με γρηγοράδα τόση, που οι κουκίδες γρήγορα έγιναν πουλιά και αμέσως μετά αεροπλάνα , που πλησίαζαν απειλητικά την ιστορική πόλη,παραδομένη στην ηρεμία και τη νωχελική διάθεση του μαγιάτικου απομεσήμερου.

Σε λίγο οι εκρήξεις από τις βόμβες και τους πολυβολισμούς των γερμανικών στούκας και των Μesseerschmidt έθεταν σε δοκιμασία τ αυτιά ,που τις τελευταίες μέρες είχαν πια ,θέλοντας και μη, προσαρμοστεί σε αυτού του είδους τη...
 μουσική

Μόνη διαφορά από προηγούμενες επιδρομές η έκταση των στόχων,που,σήμερα, δεν περιορίζονταν μόνο στο Ηράκλειο, το Αεροδρόμιο και το Λιμάνι, αλλά περιλάμβαναν και όλα τα υψώματα αρκετά χιλιόμετρα γύρω από την πόλη. Από τις Γούρνες , τον προφήτη Ηλία και τα Δυο Αοράκια, στ ανατολικά, μέχρι το Γάζι ,το Τσαλικάκι, το Σταυρωμένο και τον Μαραθίτη, στα δυτικά και νότια.
''Να ναι ,άραγε, ακόμα μια συνηθισμένη επιδρομή, προβληματίστηκε,''ή μήπως έφθασε η ώρα της κρίσης; Του ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών με τον ναζί εισβολέα ,που όλοι προβλέπανε πως κάποια στιγμή θα συμβεί ,αλλά κι όλοι απεύχονταν;''
Δεν πρόφθασε να δώσει απάντηση στον προβληματισμό του. Ένα  σαρωτικό φύσημα, κάτι σαν τεράστιο χέρι, τον σήκωσε από τη γη σαν άχυρο και τον έστειλε να κυλιστεί αρκετά μέτρα πιο πέρα,΄πανω στην πρόχειρη καλύβα με τα αγροτικά εργαλεία. Σχεδόν ταυτόχρονα ένας ανατριχιαστικός θόρυβος ξέσκισε τ αυτιά του κι ένας σωρός από πετρες και χώματα έπεσε πάνω του και σχεδόν τον σκέπασε.

Mισοζαλισμένος προσπάθησε ν ανασηκωθεί, ενώ έλεγχε τα καταματωμένα χέρια και το κεφάλι του, ανήσυχος για κάποιο ''σπάσιμο'' ή άλλο σοβαρό  τραυματισμό. Ανακουφισμένος  που δε διαπίστωσε κάτι ανησυχητικό, γύρισε το κεφάλι κατά το Νοτιά ,προς τα εκεί που ακούστηκε ο κρότος, κι η ματιά του έπεσε σ ένα τεράστιο λάκκο, σε λιγότερη από 20 μέτρα απόσταση, που δεν άφηνε καμιά αμφιβολία για το που έπεσε η βόμβα και το πόσο τυχερός στάθηκε.

Πριν καλά -καλά συνέλθει και σηκωθεί στα πόδια του, μια άλλη βόμβα, βόρεια του μετοχιού αυτή τη φορά και σε διπλάσια απόσταση, τίναξε προς το μέρος του ένα καινούργιο σωρό από πέτρες και χώματα. Ένοιωσε να ξυπνά μέσα του η πολεμική διάθεση του παρασημοφορημένου Λοχία του Πυροβολικού.
''Για...αρχηγείο των Εγγλέζων πέρασε το μετόχι ο παλιο-Γερμαναράς και βάλθηκε να το ισοπεδώσει '' μονολόγησε οργισμένος
''Για καλό και για κακό όμως'', συνέχισε τη σκέψη του, ''ας χωθούμε  στ αμπέλι, γιατί  η τρίτη βόμβα μπορεί να ναι και ...φαρμακερή''.

Έμεινε μέσα στ αμπέλι αρκετή ώρα, με την πλάτη ακουμπισμένη στον κορμό μιας γέρικης,  ροζακιάς  κουρμούλας. Τ αεροπλάνα έρχονταν κι έφευγαν, άλλα από τ ανατολικά ,από τη μεριά της Καρπάθου, κι άλλα  από τα βόρεια, από την πλευρά της Πελοποννήσου και της Αθήνας.

Κάποια στιγμή,  εκεί γύρω στις πέντε, ο ουρανός καθάρισε σχεδόν, καθώς τα τελευταία αεροπλάνα,άδεια πια από βόμβες και καύσιμα, εξαφανίζονταν κατά το βορριά αφήνοντας πίσω τους, μακριές ,λεπτές γραμμές, μαύρου καπνοί.
''Δοξα σοι ο θεός ,ήταν απλώς μια ακόμα επιδρομή '',σκέφτηκε ανακουφισμένος κι άρχισε να μαζεύει βιαστικά τα συμπράγκαλά του και να τα φορτώνει στο μουλάρι.

Το ήσυχο διάλειμμα όμως και η ηρεμία δεν κράτησαν πολύ. Λίγα μετά τις πέντε , καινούργια αεροπλάνα, πολύ μεγαλύτερα από τα πρώτα εμφανίστηκαν στον ουρανό μαζικά κι άρχισαν να ξερνούν από τα σπλάχνα τους κάτι περίεργα δέματα μακρουλά, που μόλις έβγαιναν στον αέρα, άνοιγαν με ένα απότομο τίναγμα κι αστραπιαία έπαιρναν τη μορφή χρωματιστής ομπρέλας, που, με ρυθμικό λύκνισμα κατέβαινε σιγά -σιγά στο χώμα.
Στο μυαλό του ξύπνησε απότομα η ξεχασμένη σχεδόν εκπαίδευση του έφεδρου Λοχία.
''Οι  αλεξιπτωτιστές θε να ναι'', μουρμούρισε ανάμεσα στα δόντια του και τραβώντας βίαια απ΄το χαλινάρι το μουλάρι ,άρχισε να κατηφορίζει ,όσο πιο γρήγορα γινόταν, προς το χωριό...

(Η περιγραφή είναι από το βιβλίο ''Με τα μάτια του Έκτορα'' του Δημήτρη  Καρατζάνη , και από αφήγηση αυτόπτη μάρτυρα των πρώτων στιγμών της Γερμανικής επίθεσης)