Του Κώστα Α.Μπογδανίδη
Βλέποντας όλες αυτές τις αναρτήσεις με τα χιόνια, τα σχόλια, τις συζητήσεις και τα…δράματα μπροστά στα τζάκια θυμήθηκα έναν Αμερικάνο χιουμορίστα που έλεγε το αυτονόητο: «Μην τα βάζετε με τον καιρό. Αν δεν άλλαζε κάθε λίγο και λιγάκι, οι εννιά στους δέκα δεν θα ήταν σε θέση να ξεκινήσουν μια συζήτηση»!
Πραγματικά δεν υπάρχει καλύτερη αφορμή για συζήτηση- ακόμη και για φλερτ τώρα που δυσκολεύουν τα πράγματα με τις υπερβολές- από τον ίδιο τον καιρό. Είτε βρέξει, είτε λιάσει, είτε είναι μουντός σου δίνει την ευκαιρία να ξεδιπλώσεις το ταλέντο, το ρητορικό, το αναλυτικό, την εμβρίθεια και την πολυμάθεια. Ωραίες είναι αυτές οι κουβέντες, γίνεσαι μετεωρολόγος, κρίνεις την ΕΜΥ και…εκθέτεις όλους αυτούς που έπεσαν έξω. Ειδικά με τον καιρό τίποτα…δεν κοστίζει γιατί κάποιες άλλες συζητήσεις- πολιτικές , κοινωνικές, θρησκευτικές και εσχάτως υγειονομικές- μπορεί να βάλουν μπουρλότο σε μια παρέα, να χαλάσουν σχέσεις χρόνων, να χωρίσουν ζευγάρια!
Και τώρα με τον χιονιά…να δεις ιστορίες και stories! Τα κοινωνικά δίκτυα έγιναν κατάλευκα, γέμισε χαρά το δίκτυο, ο καθένας μας είχε από κάτι…όμορφο να ανεβάσει και να ‘διηγηθεί’- με greeklish αλλά δεν πειράζει.
Η χαρά και οι φωτογραφίες ενθουσιασμού βέβαια κρατάνε ένα Σαββατοκύριακο. Γιατί μετά έρχονται τα προβλήματα, οι γκρίνιες, η γνωστή τάση «που είναι το κράτος» σε ένα…κράτος ανύπαρκτο με πολίτες όλους εμάς στα όρια του κακομαθημένου παιδιού.
Κι αρχίζει το κλάμα. Δεν μπορούμε να μετακινηθούμε εκατό μέτρα, δεν μπορούμε να φύγουμε από το καταφύγιο, δεν μπορούμε να δουλέψουμε, δεν μπορούμε να πάμε Σχολείο, δεν μπορούμε να κάνουμε τηλεκπαίδευση, δεν μπορούμε….δεν μπορούμε…Ένα συνεχές όχι, μια απαξίωση των πάντων. Ακυρώνουμε τους εαυτούς μας, τους διπλανούς μας, γινόμαστε μάρτυρες μιας τραγωδίας που ξεκίνησε ως φαρσοκωμωδία εμπεριέχοντας χιονανθρώπους και χιονοπόλεμο.
Με τόσο χιόνι στην πρωτεύουσα , τα νησιά και την Κρήτη…όλα παραλύουν. Πώς να αντιδράσουμε; Τι μέτρα να πάρουμε; Η λύση είναι απλή: Και τελικά…εγένετο αργία! Γελάνε που το ακούν κάτι τύποι στη Φλώρινα, το Οροπέδιο Λασιθίου, την κεντρική και βόρεια Ευρώπη γιατί βλέπουν ότι έχουμε μάθει στα εύκολα, στο πιάτο…τα έχουμε όλα, η φύση μας έμαθε να παίρνουμε χωρίς να κοπιάζουμε, χωρίς να προγραμματίζουμε, χωρίς να έχουμε πειθαρχία και αυτοσυγκράτηση!
Μα πόσο εύκολα πραγματικά μπορεί να ζήσει κάποιος σε ένα τόπο σαν την Κρήτη! Το βλέπεις τώρα που ένας χιονιάς έχει καλύψει τα πάντα και δεν βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας. Δεν μπορούμε να…ξεμυτίσουμε και μας φαίνεται ότι ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Έτσι εξηγείται το πως λαος σαν τον δικό μας μπορεί και να ζει χωρίς…τίποτα, χωρίς κανένα σχέδιο, καμία εκλογίκευση μόνο κοιτώντας τα…άστρα και λέγοντας αερολογίες. Πόσο εύκολο για τους Μεσόγειους λαούς να…κάθονται στο καφενείο, να κριτικάρουν τους πάντες, να μην δίνουν σημασία ούτε στο αύριο ούτε στο μεθαύριο! Κανονικοί τζίτζικες που κοιτάζουν πως θα τη…γαζώσουν σήμερα, όσα έρθουν και όσα πάνε…ποιος νοιάζεται για το μυρμήγκι που πρέπει να επιβιώσει και στα δύσκολα! Σε ποιον τόπο από αυτόν που σας ανέφερα με λίγο χιόνι θα σταματούσε η ζωή; Σε κανένα; Εδώ…με τους είκοσι πόντους είμαστε έτοιμοι για…παρατεταμένη αργία.
Αυτός ο χιονιάς πραγματικά ήταν ιστορικός. Έδειξε πως επηρεάζει ο καιρός και το κλίμα τις μεγάλες κοσμοϊστορικές αλλαγές , πως και γιατί αναπτύχθηκαν συγκεκριμένοι πολιτισμοί και κουλτούρες. Το θέμα είναι το προτιμά βέβαια ο καθένας ή για να παραφράσω τον Στάινμπεκ «είδα πια τον κακό καιρό και σκυλοβαριέμαι. Προτιμώ το καλό κλίμα από τον κακό καιρό»!
δημοσιεύθηκε στο ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
